Για δείτε εκεί στο ποδόσφαιρο τι γίνεται στο μπάσκετ...

Υπήρξε εποχή που το μπάσκετ στην Ελλάδα συγκέντρωνε ακόμη και περισσότερο κόσμο από το ποδόσφαιρο. Για να δει την ΑΕΚ του Τρόντζου και του Αμερικάνου να κατακτά το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1968 κόντρα στη Σλάβια Πράγας. Στο θεόρατο Παναθηναϊκό Στάδιο, βεβαίως.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Συνέβαινε αυτό και σε άλλα επιλεγμένα παιχνίδια της εποχής. Οσο ακόμη το μπάσκετ παιζόταν σε ανοιχτό γήπεδο. Μετά έγιναν τα κλειστά γυμναστήρια. Το άθλημα γνώρισε άνθιση. Υπήρξαν εποχές που όλη η Ελλάδα ασχολείτο με τον Αρη του Γκάλη και του Γιαννάκη. Με την Εθνική Ελλάδας του Γκάλη και του Γιαννάκη από το 1987 και μετά.

Ηρθαν κι άλλοι, πολλοί, πάρα πολλοί, ευρωπαϊκοί τίτλοι. Ηρθαν Ευρωλίγκες. Ηρθαν νίκες. "Ηρθε" το NBA. Ποτέ, όμως, κυρίως λόγω της χωρητικότητας των γηπέδων, το μπάσκετ δεν συγκέντρωνε περισσότερο κόσμο από το ποδόσφαιρο. Το θέμα, λοιπόν, ήταν χωροταξιακό. Αραγε, μόνο;

Ασφαλής απάντηση πώς να υπάρξει, αφού η σύγκριση είναι άτοπη; Υπήρχε, όμως, η αύρα. Πάντα υπάρχει η αύρα στον αθλητισμό. Κυρίως στα μεγάλα αθλήματα. Μπορεί να μην υπήρχαν Facebook, Twitter ή Instagram, για μια πρόσχειρη "δημοσκόπηση", αλλά υπήρχε η αίσθηση που σου άφηνε ο κόσμος. Πολλές κουβέντες για το μπάσκετ, πολλά παιδιά στο μπάσκετ, πολλά γήπεδα μπάσκετ, όλα πολλά στο μπάσκετ, αλλά ποτέ όσα στο ποδόσφαιρο.

Αυτή η αύρα, λοιπόν, μοιάζει πλέον να είναι διαφορετική. Και ξέρετε, συμβαίνει κυρίως στους "μεγάλους", σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Οχι στους "μικρούς", που να πεις "σιχάθηκαν" το προϊόν του ποδοσφαίρου με όσα έχουν δει τα μάτια τους. Στους "μεγάλους" έχει αλλάξει το πράγμα.

Σε εκείνους που έφτασαν πια να κάνουν ποδοσφαιρικά ντέρμπι με 9.000 κόσμο, άντε και με 15.000 λέω εγώ τις πρώτες "κρίσιμες" αγωνιστικές. Και κάνουν μπασκετικά ντέρμπι με sold out. Και όχι δύο ή άντε τέσσερα το χρόνο. Καμιά δεκαριά. Ολα χωρίς να... πέφτει καρφίτσα. Για το ποδόσφαιρο είχε βγει και αυτή η εκφραση.

Θα ήταν έτσι, ας μην έχουμε αμφιβολία, αν ήταν και η μπασκετική ΑΕΚ τέτοιου επιπέδου, έστω αν είχε περάσει στον τελικό. Η αύρα του ΑΕΚτζή δεν θα ακολουθούσε την ποδοσφαιρική ομάδα. Αλλά την μπασκετική. Θα συνέβαινε στον ΠΑΟΚ. Συμβαίνει, έστω για άλλους λόγους, στον Αρη.

Πολύ περισσότερο, όμως και αποτελεί κριτήριο αυτό, συμβαίνει στην επαρχία. Βλέπεις την Ξάνθη στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας της Super League με μέσο όρο εισιτηρίων 919! Ο Λεβαδειακός των 945. Η Κέρκυρα των 1008. Ο Ατρόμητος, για να "ξαναμπούμε" Αθήνα, των σερί ευρωπαϊκών συμμετοχών και τελικών Κυπελλου, στην τελευταία θέση με 853!

Και βλέπεις μπασκετικά γήπεδα ανά την επικράτεια γεμάτα. Να σφύζουν από ζωή, όχι να φυτοζωούν, όπως τα ποδοσφαιρικά. Η αύρα που ακολουθεί τα αθλήματα έχει αλλάξει. Ας το κοιτάξουν αυτό στο ποδόσφαιρο. Διότι δεν έχει γίνει μόνο λόγω αξιοπιστίας, βίας και τα "γνωστά - άγνωστα" προβλήματα συνολικά του αθλητισμού.

Και στο μπάσκετ υπάρχουν πολλά θέματα διαιτησίας και στο μπάσκετ κυνηγιούνται στη φυσούνα και στο μπάσκετ έχουν διακοπεί αγώνες από καφριλίκια. Αρα, δεν είναι μόνο αυτό. Είναι κι άλλα, που έχουν "πειράξει" την άποψη, την αίσθηση αν θέλετε, που έχει ο κόσμος για το προϊόν του ποδοσφαίρου και όχι απλώς απομακρύνεται από τα γήπεδα, αλλά και δεν έχει κέφι να ασχοληθεί με αυτό. Και ως γνωστόν, αυτό που αντιλαμβάνεται ο "πελάτης", είναι πάντα αληθινό. Αρα και σωστό...