Γελάει ο πλανήτης…

Τόσες εταιρείες σφυγμομέτρησης υπάρχουν, μία δεν μπορεί να κάνει στο άψε σβήσε μια τηλεφωνική δημοσκόπηση; Να ρωτήσουμε τον κόσμο, ρε παιδί μου, πόσο πιο αισιόδοξος αισθάνεται για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου μετά τη σημερινή συνεδρίαση της Super League.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Ανεξάρτητα από το μέγεθος του δείγματος, αν βρισκόταν έστω κι ένας άνθρωπος που θα απαντούσε θετικά, λογικά θα έπρεπε να διαφυλαχθεί ως μουσειακό είδος πίσω από κάποια βιτρίνα. Να περνούν τα παιδάκια πιασμένα χεράκι-χεράκι με τις δασκάλες τους και να διδάσκονται την ιστορία του ως παράδειγμα προς αποφυγή.

«Όταν δεν θες να γίνει κάτι, φτιάξε μια επιτροπή» λέει ένα πολυφορεμένο κλισέ το οποίο προφανώς δεν έχει ποτέ βρει το δρόμο του μέχρι τα αυτιά ή τα μάτια των «ισχυρών ανδρών» των συλλόγων, που αποφάσισαν ακριβώς αυτό: Τη σύσταση μια εξαμελούς επιτροπής που αναλαμβάνει να λύσει όλα τα προβλήματα. Το γεγονός πως αυτή δεν θα αποτελείται από σούπερ ήρωες, αλλά με τη συμμετοχή ανθρώπων που συνθέτουν το πρόβλημα, μπορείς να πεις ότι μια επιφύλαξη στη δημιουργούν.

Άλλωστε, δεν πρόλαβε να ακουστεί η απόφαση για τη σύστασή της και ξεκίνησαν οι ενστάσεις, οπότε προφανώς ο όρος «απόφαση» δεν είναι καν αντιπροσωπευτικός. Ακόμη και την ύστατη ώρα οι εκπρόσωποι των ομάδων στάθηκαν όχι στο ύψος των περιστάσεων, αλλά σε εκείνο που προστάζουν τα συμφέροντα των ομάδων τους.

Σίγουρα αυτή τη φορά δεν είχαμε ούτε μπουνιές, ούτε ποτήρια στον αέρα, όπως είχε συμβεί πριν κάμποσο καιρό σε παλιότερη συνεδρίαση. Όπως και να το κάνουμε από αυτό το σημείο μέχρι το σημερινό που ακούσαμε χαρακτηρισμούς όπως «Φιλιππινέζες», «αν είσαι άντρας», «γραφικός κλόουν» και τέτοια, μια πρόοδος έχει γίνει.

Το να πιστέψει κανείς ότι έρχονται καλύτερες μέρες για οποιονδήποτε αγγίζει τα όρια της ανοησίας. Για να συμβεί κάτι τέτοιο απαραίτητη προϋπόθεση είναι να αισθανθούν όλα τα μέρη πως έχουν κοινά συμφέροντα. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει σε καμία περίπτωση από τη στιγμή που επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας και οι ρόλοι έχουν διανεμηθεί αντίστοιχα.

Πόσο να ταυτιστεί το «λιοντάρι» που κρατά στο στόμα το κουφάρι του ζώου που μόλις σκότωσε με τα υπόλοιπα, πιο αδύναμα, σαρκοφάγα που θα ‘θελαν να βρεθούν στη θέση του και να τσιμπήσουν μεγαλύτερο μεζέ από τα… κόκκαλα που περισσεύουν. Και αντίστοιχα, πόσο άνετα να νιώθουν εκείνοι που βρίσκονται στο κατώτερο μέρος της αλυσίδας όταν βλέπουν τα γαμψά νύχια και δόντια όσων εμφανίζονται σήμερα ως υπερασπιστές τους;

Όποιος θεωρεί πως η παρούσα κατάσταση μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική λύση, απλά ματαιοπονεί. Και αυτές οι συνεδριάσεις μοιάζουν περισσότερο με group therapy όπου μπροστινοί, ιδιοκτήτες, πρόεδροι και ισχυροί άνδρες των ΠΑΕ πάνε να κάνουν την ψυχανάλυσή τους, παρά με συγκροτημένη προσπάθεια εξεύρεσης λύσης. Έτσι κι αλλιώς η προσέγγιση του τι είναι λύση διαφέρει κατά πολύ από χρώμα σε χρώμα.