Γεια σου, ρε μάγκα «Τράι»…

Δεν είναι οι δυσκολότερες στιγμές στην ιστορία της. Δεν είναι καν στις χειρότερες.

Όταν έχεις ζήσει ως σύλλογος τα μισά απ’ αυτά που έχει περάσει η ΑΕΚ δεν σου λέει τίποτα μια ήττα (έστω βαριά) σε ντέρμπι. Μια αγωνιστική κρίση. Η αποχώρηση ενός προπονητή.

Μόνο που σήμερα δεν έφυγε ένας απλός προπονητής από την «Ένωση». Έφυγε ένα σύμβολο -χωρίς υπερβολή- του ήθους που καμαρώνει ότι πρεσβεύει ως σύλλογος…

Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός

Στον Τραϊανό Δέλλα, όμως, δεν αρέσουν τα πολλά λόγια. Οι «σάλτσες», τα «σάλια» και τα «φρου-φρου». Γι’ αυτό αρκούν λίγες, αντρικές κουβέντες, για τους λόγους που η ΑΕΚ του οφείλει ένα «ευχαριστώ»…

-Γιατί έβαλε το κεφάλι του στα σκατά. Ανέλαβε λίγες μέρες πριν το καταραμένο παιχνίδι με τον Πανθρακικό. Πάλεψε ολομόναχος εκείνο το βράδυ για το γόητρο της ομάδας. Ως προπονητής, ως πρόεδρος, ως ό,τι άλλο χρειάστηκε…

-Γιατί ήπιε ως το τέλος το πικρό ποτήρι του υποβιβασμού. Έμεινε όρθιος για να μαζέψει τους παίκτες του από το χορτάρι του Περιστερίου όταν τα πόδια τους λύγισαν. Και τους στάθηκε σαν πατέρας όταν είχαν κάνει τη μεγαλύτερη «αταξία» της ποδοσφαιρικής τους ζωής…

-Γιατί ήταν εκεί όταν η ομάδα που αγάπησε και αγαπήθηκε βρέθηκε στο σημείο μηδέν. Όταν έπρεπε να ταξιδέψει σε χωριά, να παίξει σε γραφικά γηπεδάκια και να αγωνιστεί με αντιπάλους όπως η Θύελλα Ραφήνας κι ο Ερμής Ζωνιανών…

-Γιατί τα αποδυτήρια της ΑΕΚ έβγαλαν ξανά υγεία έπειτα από χρόνια μιζέριας, εσωστρέφειας, φράντζας, τατού και δηθενιάς. Γιατί στην ΑΕΚ του Δέλλα κανενός το «εγώ» δεν εμφανίστηκε ποτέ και πουθενά πάνω από την ομάδα…

-Γιατί δούλεψε όσο δεν έχει δουλέψει κανείς προπονητής τα τελευταία χρόνια στην ΑΕΚ. Παρουσίασε μια ομάδα με ατέλειες, ελλείψεις, μειονεκτήματα, αλλά και ξεκάθαρο πλάνο στο γήπεδο. Με στοιχεία που έλειψαν στα κιτρινόμαυρα μάτια και βασικά συστατικά του επιθετικού ποδοσφαίρου που γουστάρει να βλέπει ο κόσμος…

-Γιατί δεν πέταξε ποτέ στα σύννεφα στις επιτυχίες (όπως η εικόνα στον πρώτο αγώνα Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό στο «Καραϊσκάκη»). Δεν απογοητεύτηκε στις στραβές. Δεν έψαξε για δικαιολογίες. Δεν γκρίνιαξε για μεταγραφές, για αιτήματα που δεν πραγματοποιήθηκαν. Κρατούσε πάντα τα εν οίκω… στον οίκο. Κι ακόμα κι όταν είχε παράπονο, έβγαζε κλίμα οικογένειας…

-Γιατί υπήρξε υπόδειγμα αξιοπρέπειας. Μαγκιάς με την καλώς εννοούμενη διάσταση του όρου. Γιατί ποτέ δεν έβγαλε την ουρά του απέξω. Πάντοτε κάλυπτε τους παίκτες του. Πάντοτε επαναλάμβανε ότι για τον ίδιο είναι οι καλύτεροι. Γιατί ενδιαφερόταν να πλάθει και χαρακτήρες, εκτός από ποδοσφαιριστές…

Για όλους αυτούς τους λόγους -και πιθανότατα για αρκετούς ακόμη- η ΑΕΚ πρέπει να λυπάται που χωρίζει με τον Τραϊανό Δέλλα. Διότι ενδεχομένως να μην ήταν ο καλύτερος προπονητής που θα μπορούσε να έχει. Ίσως χρειάζεται χρόνο και περισσότερη εμπειρία για να την καθοδηγήσει σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Στην τελική, ίσως ήταν ένα «στοίχημα» που δεν βγήκε.

Ήταν όμως ένας τύπος που αποτέλεσε τιμή (και για την ίδια) να την εκπροσωπεί. Ένα σύμβολο απ’ αυτά που της έδιναν -κι όχι μόνο έπαιρναν από ‘κείνη- λάμψη. Κι ένας απ’ τους λίγους στην ιστορία της που ανεξαρτήτως πεπραγμένων, ο οπαδός της που θα τον συναντήσει στο δρόμο θα θέλει να του σφίξει το χέρι…