Εχθρός του καλού, το καλύτερο

Το γεγονός ότι απέχουμε δέκα μέρες από το τζάμπολ του Παγκόσμιου κυπέλου και η Εθνική δείχνει ακόμα σε πολλούς τομείς ανέτοιμη, είναι ενθαρρυντικό. Οι εποχές που πανηγυρίζαμε και ονειροβατούσαμε στα φιλικά είναι πρόσφατες και απόλυτα διδακτικές. Όσοι έχουν παρακολουθήσει όλα τα τεστ ή έστω το δεύτερο ημίχρονο (η κούραση ήταν εμφανής) κόντρα στη μετριότατη είναι η αλήθεια Τουρκία, θα διαπιστώσει πως φέτος η προετοιμασία είναι μεθοδική και κοπιαστική, με στόχο το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα όταν πρέπει. Και αυτό μόνο ως αισιόδοξο μήνυμα μπορεί να εκληφθεί, όπως και η σταδιακή βελτίωση, η μεθοδικότητα και το αγωνιστικό πλάνο που παρουσιάζουμε από παιχνίδι σε παιχνίδι.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Το ματς με τους γείτονες, ήταν για πολλούς λόγους ξεχωριστό. Ήταν το μοναδικό που θα έδινε η Εθνική στην Αθήνα, αλλά και το πρώτο του Νικ Καλάθη. Και στα δύο πήραμε άριστα. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε μαζικά για την εποχή και ο πλέι μέικερ των Γκριζλς, έδειξε πόσο κομβικός είναι για αυτό που θέλει να παίξει ο Φώτης Κατσικάρης. Όσο και αν ήταν φανερό πως του έλλειπαν αγωνιστικές εργατοώρες, ο διεθνής γκαρντ βελτίωσε στο έπακρο την συνολική εικόνα. Σκόραρε, έτρεξε σωστά στο transition, κυκλοφόρησε καλά τη μπάλα, δημιούργησε και αμύνθηκε με συνέπεια. Κοινώς, ανέβασε την ποιότητα του παιχνιδιού ένα επίπεδο και μετά από δύο-τρία ακόμα ματς θα είναι, λογικά, ακόμα καλύτερος.

Στα θετικά, συγκαταλέγεται και η άνοδος του Βουγιούκα, που αν συνεχίσει έτσι θα είναι ίσως το μεγαλύτερο κέρδος της προετοιμασίας. Κακά τα ψέματα, με μοναδικό αξιόπιστο σέντερ τον Μπουρούση, οι ελπίδες μας για κάτι καλό στο Παγκόσμιο ήταν μηδαμινές. Ο Ίαν φαίνεται να… αφυπνίζεται τη κατάλληλη στιγμή, αν και ακόμα έχει περιθώριο να εμφανιστεί καλύτερος. Ακόμα και ο Γλυνιαδάκης για τα πέντε λεπτά που θα χρειαστεί, έχει την εμπειρία και το φιλότιμο να βοηθήσει, οπότε το μέγιστο πρόβλημα που ακούει στη λέξη «ριμπάουντ», χρειάζεται πλέον ομαδική δουλειά για να λυθεί. Ακόμα και κόντρα στους άνευρους και χωρίς ιδιαίτερη όρεξη τούρκους, χάσαμε έντεκα αμυντικά και αυτό διατηρεί την ανησυχία που υπάρχει για τα «σκουπίδια». Μπορούμε να ζήσουμε και με αυτό το ψεγάδι, αρκεί να τελειοποιήσουμε τους υπόλοιπους τομείς.

Η Εθνική παίζει καλή άμυνα –με προβληματάκια βέβαια στο χαμηλό ποστ-, με πίεση αρκετές φορές στα 3/4 του γηπέδου που περιορίζει σημαντικά τις επιλογές και την ορθή ανάπτυξη του αντιπάλου, έχει καλές επιστροφές και καλή κυκλοφορία της μπάλας, αποφεύγει τα πολλά λάθη και παίζει γρήγορα στο «ανοικτό» γήπεδο, χωρίς να σημαίνει πως τρέχει χωρίς σχέδιο. Έχει διακριτούς ρόλους, είναι ομαδική, έχει αρκετές λύσεις στην επίθεση και πολλά σχήματα, αλλά και τους Πρίντεζη-Αντετοκούνμπο σε πολύ καλή φόρμα. Οι παίκτες καταθέτουν ενέργεια στο παρκέ και έχουν εμπιστοσύνη στο σουτ τους, αλλά και σε αυτό που θέλει ο προπονητής. Εφόσον αποφύγουμε και κάποια «νεκρά» διαστήματα και στις δύο πλευρές του παρκέ, τα πράγματα θα είναι ακόμα καλύτερα, ενώ χρειάζεται ίσως και λίγη δουλειά στην αντιμετώπιση της άμυνας ζώνης.

Στα αναγκαία μέχρι την άφιξή μας στη Σεβίλλη, είναι και η είσοδος και άλλων παικτών στο κλίμα, καθώς σημαντικές μονάδες όπως οι Σλούκας και Καϊμακόγλου δεν έχουν αποδώσει μέχρι τώρα σύμφωνα με τις αναμφισβήτητα εξαιρετικές ικανότητές τους. Χρόνος όμως υπάρχει. Και ομαδικά και ατομικά μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Εκτός από το ταλέντο, τη δουλειά και την τεχνογνωσία, φέτος υπάρχει και ένας ακόμα σύμμαχος. Ο… πήχης που μπήκε χαμηλά και η νοοτροπία που φαίνεται να αλλάζει…

Follow @ZervasNikolaos