Έχει ακόμη το κουράγιο να «μιλάει» για ποδόσφαιρο!

Ο Παναθηναϊκός εδώ και μήνες, για να μην πούμε σε ολόκληρο το 2017, σπάνια όχι απλώς είχε διάθεση να μιλήσει για ποδόσφαιρο, αλλά είχε και όρεξη να το κάνει. Αν συνέβη, συνέβη κάποιες σκόρπιες στιγμές στο πρώτο μισό του έτους. Στη νέα σεζόν, ειδικά μετά τις εξελίξεις με τον Γιάννη Αλαφούζο, τελείωσαν πια και αυτές οι σκόρπιες.

Γράφει ο Θοδωρής Τσούτσος

Κάτι προσπαθούσε να ψελίσει ο Μαρίνος Ουζουνίδης, αλλά αφενός ποιος να τον ακούσει, με τόσα άλλα και πιο σημαντικά που υπήρχαν και υπάρχουν στην καθημερινότητα του συλλόγου. Αφετέρου κι εκείνος ήταν αναγκασμένος να συζητάει δημόσια - πιθανότατα και ιδιωτικά - περισσότερο για όλα τα υπόλοιπα, παρά για το αγωνιστικό κομμάτι, που στο κάτω κάτω ήταν και ο ρόλος του.

Ηρθε, λοιπόν, αυτή η τελευταία αγωνιστική του πρώτου γύρου του πρωταθλήματος, η τελευταία αγωνστική υποχρέωση για τις ομάδες τουλάχιστον στο πρωτάθλημα, που για την ώρα έχει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, για να αλλάξει τα δεδομένα που είχαν δημιουργηθεί στη διαδρομή της σεζόν.

Τη στιγμή που ο Ολυμπιακός περισσότερο γκρινιάζει, ακόμη και στους αγώνες του πιο πολύ "τσακώνεται" παρά παίζει, έστω και αν πράγματι πλέον παίζει καλύτερα. Η ΑΕΚ ψάχνει τις ψυχικές αντοχές της για μια σεζόν απαιτήσεων, που δεν θα πρέπει πια απλώς να διεκδικήσει αλλά και να κατακτήσει. Και ο ΠΑΟΚ έχει να αντιμετωπίσει περισσότερες δυσκολίες διαχείρισης τώρα που παίρνει και σφυρίγματα, παρά την εποχή που ήταν στους αδικημένους....

Τη στιγμή, λοιπόν, που βγαίνουμε από μια τέτοια αγωνιστική, που μάλιστα θα την "κουβαλούν" για ημέρες οι τρεις μονομάχοι του τίτλοι ιατί μεσολαβούν και οι διακοπές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς μέχρι την πρεμιέρα του δευτέρου γύρου, έρχεται ο Παναθηναϊκός δείχνοντας διάθεση να "μιλήσει" για ποδόσφαιρο.

Το αν μπορεί, το αν έχει νόημα, το αν έχει να πει πολλά, είναι ερωτήματα για τη συνέχεια. Το θέμα είναι ότι θέλησε και πάλι να το κάνει. Μετά από καιρό και μάλιστα με ενδιαφέρουσα θεματολογία. Για τον Αυλωνίτη και τον Τζανδάρη, για τον Πίσπα και τον Δώνη, για τον Κουντουριώτη για όσο, που ήταν ελάχιστο, αλλά για μια πρώτη επαφή.

Για τον Ουζουνίδη, περισσότερο από οποιονδήποτε και οτιδήποτε άλλο, που προσπαθεί να ετοιμάσει μια άγνωστη επόμενη μέρα, αλλά να το κάνει με ποδοσφαιρικό τρόπο, που δεν θα προσβάλλει την ιστορία του Παναθηναϊκού. Μπορεί να μην την κάνει δα και καμάρι ή να της βάλει σελιδοδείκτη για να την διηγείται και αργότερα, αλλά τουλάχιστον να την ζήσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Γίνεται; Κανείς δεν ξέρει.

Αλλά αν δεν γίνεται διοικητικά. Οικονομικά. Επικοινωνιακά. Λειτουργικά για τον σύλλογο. Ας γίνει με κάποιο τρόπο αγωνιστικά. Δεν έχει σημασία αν ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε στην Ξάνθη. Αν έχασε ευκαιρίες στο πρώτο ημίχρονο και στο τέλος. Αν και πάλι δεν άντεξε. Αν και πάλι δεν κέρδισε - για έναν ολόκληρο γύρο πρωταθλήματος πια - μακριά από τη Λεωφόρο.

Εχει σημασία πως ό,τι έκανε μέσα στον αγωνιστικό χώρο, είτε ήταν καλό είτε ήταν κακό, το έκανε με ποδοσφαιρικό κριτήριο και αγωνιστικό προσανατολισμό. Οι άλλοι τρεις, παράδοξο μοιάζει, δεν το έκαναν τουλάχιστον αυτή την αγωνιστική και τουλάχιστον στο μέγεθος που το έκανε ο Παναθηναϊκός. Οσο και αν αυτό είναι εντελώς παράδοξο.

Λύνει αυτό για τον σύλλογο κάποιο πρόβλημα; Οχι. Σαφώς όχι. Ούτε ως στιγμιαία ικανοποίηση δεν μπορεί να προσμετρηθεί. Απλώς δείχνει ότι αν κάτι συμβεί, ας το πούμε και θαύμα για την ομάδα μέρες που είναι και βρεθεί λύση, το αγωνιστικό τμήμα θα είναι εκεί για να δείξει σφυγμό. Για να αντεπεξέλθει στο ρόλο που τού αναλογεί και στο μέτρο που μπορεί.

Είναι ακόμη ζωντανό, προσοχή δεν λέμε καλό, καλύτερο ή ποιοτικό, έστω χάρη στις προσπάθειες του Ουζουνίδη, για να υποδεχθεί μια θετική εξέλιξη αν υπάρξει τέτοια την επόμενη μέρα. Από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα. Αλλά για εκείνους που το απαρτίζουν σημαίνει ή έστω μπορεί να σημάνει πολλά...