Η Εθνική μπάσκετ μπήκε… τελευταία στο τσάρτερ της ελληνικής αποστολής για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου πλέον θα λάβει μέρος για πέμπτη φορά στην ιστορία της. Με τους δώδεκα του Βασίλη Σπανούλη ο αριθμός των Ελλήνων Αθλητών για τη μεγάλη γιορτή του αθλητισμού ανήλθε στους 101.
Η κατάκτηση του Προολυμπιακού Τουρνουά της Αθήνας ήταν για την «επίσημη αγαπημένη» η δικαίωση των κόπων μιας ολόκληρης γενιάς παικτών, που ταυτόχρονα μπροστά τους αντιμετωπίζουν μια ιστορική πρόκληση: να προσθέσουν το μοναδικό «ασημικό» που λείπει από την τεράστια συλλογή της.
Ο Σπανούλης ευστόχησε στο τρίποντο… 16 χρόνια μετά
Δύο πρωταθλήματα Ευρώπης, ένα ασημένιο σε Παγκόσμιο, αμέτρητες διακρίσεις σε μικρές εθνικές ομάδες, αλλά αυτό που ακόμη λείπει από το ελληνικό μπάσκετ είναι ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Στις δύο τελευταίες συμμετοχές, μάλιστα, η Ελλάδα έφτασε πολύ κοντά στο βάθρο, για να της το στερήσει η Αργεντινή ισάριθμες φορές στα προημιτελικά. Το 2004 στην Αθήνα χάνοντας με 69-64 από τους μετέπειτα χρυσούς ολυμπιονίκες «γκαούτσος» και τέσσερα χρόνια μετά, το 2008 στο Πεκίνο, με 80-78. Μάλιστα, στην Κίνα, ο Βασίλης Σπανούλης ήταν αυτός που αστόχησε σε τρίποντο λίγο πριν την εκπνοή, ένα σουτ που πρόσφατα ο ίδιος παραδέχτηκε πως ακόμη τον στοιχειώνει.
Ο ίδιος, θαρρείς και παίρνοντας μια πρώτη προσωπική ρεβάνς, οδήγησε πριν λίγες μέρες την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες για πρώτη φορά μετά από 16 ολόκληρα χρόνια. Όμως δεν του αρκεί η πρόκριση. Και παρότι δεν πρόκειται ποτέ να πει μεγάλα λόγια, είναι δεδομένο πως ανέκαθεν, ακόμη και κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, δεν συμβιβαζόταν ποτέ με μια απλή συμμετοχή: από τα Παγκόσμια και τα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, μέχρι τα Final 4 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Άλλωστε, μιλάμε για τον τύπο που με συνοδοιπόρους ΚΑΙ τότε τους Νίκο Ζήση και Δήμο Ντικούδη, πλέον δίπλα του σε επιτελικά πόστα στην Εθνική ομάδα, είχαν πετύχει το ακατόρθωτο της νίκης επί των ΗΠΑ στον αλησμόνητο ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2006.
Η δικαίωση μιας γενιάς και το Last (;) Dance
Τα 15 χρόνια, από το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας, ήταν μεγάλη αναμονή μέχρι να… σκάσει και πάλι το χειλάκι μας για την Εθνική ομάδα. Η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν η δικαίωση μιας ολόκληρης γενιάς που «κινδύνευε», παρά το δεδομένο ταλέντο της, να κλείσει τον κύκλο της χωρίς μία επιτυχία περνώντας διαρκώς κάτω από τον πήχη. Ακόμη κι ο Νικ Καλάθης, που ως 20χρονος ήταν μέλος της ομάδας που φόρεσε το τελευταίο μετάλλιο της Ανδρών το 2009 στην Πολωνία, είχε… ξεχάσει το χρώμα του. Ο Κώστας Παπανικολάου έφτασε στην 150η εμφάνισή του με την Ανδρών για να πανηγυρίσει κάτι πραγματικά σπουδαίο, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έφτασε να βλέπει την αφοσίωσή του στο εθνόσημο αλλά και ακόμη και την κλάση του να αμφισβητούνται, ο Κώστας Σλούκας με 240 παρουσίες με το εθνόσημο που υπηρετεί από το 2005 είδε να δέχεται σκληρή κριτική επειδή έλειψε λόγω τραυματισμού από τη φετινή προσπάθεια, ο Παπαγιάννης, ο Μήτογλου, ο Λαρεντζάκης και ο Κώστας Αντετοκούνμπο άρχισαν να ανησυχούν πως με την-αργά ή γρήγορα-απόσυρση των κορυφαίων τους συμπαικτών δεν θα έχουν αρκετούς συμπαραστάτες τα χρόνια που έρχονται, ενώ ακόμη και οι «νέοι» (αλλά όχι και τόσο ηλικιακά) Τολιόπουλος, Χαραλαμπόπουλος, Καλαϊτζάκης και Μωραΐτης είχαν το βάρος να αποδείξουν πως αξίζουν να έχουν θέση στο ρόστερ.
Το εισιτήριο για την Λιλ και κατ’ επέκταση το Παρίσι ήρθε την καταλληλότερη στιγμή. Τα βουρκωμένα μάτια των παικτών μετά το εμφατικό 4/4 στο ΣΕΦ μαρτυρούν πόσο μεγάλο βάρος είχαν στις πλάτες τους, αλλά πλέον το έχουν αποτινάξει από τους ώμους τους. Ανακουφισμένοι και απελευθερωμένοι πια, θα πάνε στους Ολυμπιακούς Αγώνες για την επόμενη μεγάλη πρόκληση. Για να απολαύσουν μεν τη μεγαλύτερη γιορτή, αλλά όχι για… τουρισμό. Άλλωστε πρόκειται για την πρώτη τους παρουσία σε αυτή τη διοργάνωση και ίσως τελευταία, ενώ δεν αποκλείεται για κάποια στελέχη της ομάδας αυτό να αποτελέσει το δικό τους Last Dance. Μολονότι το Ευρωμπάσκετ του 2025 δεν απέχει πολύ… Και εκεί ένα μετάλλιο μοιάζει πολύ πιο ρεαλιστικός στόχος από ό,τι στο Παρίσι με την πλησιέστερη στην πρώτη Dream Team εκδοχή της Team USA και την υπερταλαντούχα και οικοδέσποινα Γαλλία σε πλήρη σύνθεση.
Υψηλά αλλά όχι ανυπέρβλητα εμπόδια
Στη Λιλ η Εθνική μπάσκετ θα βρεθεί στον πρώτο όμιλο αντιμετωπίζοντας κατά σειρά Καναδά (27/7), Ισπανία (30/7) και Αυστραλία (2/8). Δηλαδή απέναντί της θα είναι η χάλκινη παγκόσμια πρωταθλήτρια με ΝΒΑερ του διαμετρήματος του Σάι Γκίλτζους-Αλεξάντερ και του Τζαμάλ Μάρεϊ, η πρωταθλήτρια Ευρώπης και κακός δαίμονας της Ελλάδας με εννιά νίκες στα δέκα πιο πρόσφατα επίσημα μεταξύ τους παιχνίδια και τα «καγκουρό» με τους οκτώ παίκτες από το ΝΒΑ. Δύο νίκες (φυσικά και… τρεις) σημαίνουν αυτόματη πρόκριση, μία θα οδηγήσει σε υπολογισμούς για το αν αρκεί για μια από τις δύο καλύτερες τρίτες θέσεις, ενώ… καμία σημαίνει πως η ελληνική ομάδα δεν θα δει το Παρίσι για την τελική φάση, αλλά επιστρέψει από την Λιλ πίσω στη βάση της.
Η αποστολή σίγουρα δύσκολη, αλλά αυτή η Εθνική δείχνει ικανή τουλάχιστον να το παλέψει και-γιατί όχι;-να πετύχει μία ακόμη υπέρβαση. Είπαμε, το ταξίδι δεν τελείωσε με την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τώρα αρχίζει!
