Εθνική με σχέδιο και επιτέλους όχι ό,τι κάτσει!

Αν ο Παπασταθόπουλος και ο Μανωλάς ή και όποιος άλλος από τους διεθνείς, δεν έθεταν (όπως λέγεται) θέμα προπονητή, θα υπήρχε θέμα προπονητή στην Εθνική; Αν αυτό το ερώτημα απαντηθεί, που δεν θα απαντηθεί, θα γνωρίζαμε αν για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα υπάρχει ένα έστω υποτυπώδες σχέδιο από εκείνους που ορίζουν τις τύχες του.

Αποφάσεις στην Εθνική με βάση ένα ξεκάθαρο ποδοσφαιρικό πλάνο, στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξαν. Παρά μόλις μία φορά. Όταν ο Φερνάντο Σάντος διαδέχθηκε τον Ότο Ρεχάγκελ. Μόνο τότε. Το ευνοούσαν και οι συνθήκες, η ομάδα ήταν στη χρυσή εποχή της. Αλλά σε κάθε περίπτωση ήταν η μοναδική φορά που η επιλογή προπονητή και συνολικά λειτουργίας της ομάδας έγινε με ποδοσφαιρική λογική και όχι στην τύχη.

Ούτε με τον Ρεχάγκελ υπήρχε κάποιο σχέδιο. Υπήρχε απόφαση για οικονομική υπέρβαση, υπήρχε επιθυμία για κάτι διαφορετικό και ξεχωριστό, αλλά η επιλογή δεν προήλθε από κάποιο διαμορφωμένο και πλήρες πλάνο, που κάποιοι μελέτησαν, ανέπτυξαν και τελικά εφάρμοσαν. Απλώς... έκατσε. Και θα μπορούσε και τότε να μην έχει κάτσει, αν για παράδειγμα καπάκι μετά την ήττα στην Ουκρανία με 2-0, δεν κερδίζαμε με το ίδιο σκορ την (κοίτα να δεις τώρα) Αρμενία στη Λεωφόρο. Ή αν τον Απρίλιο του 2003 δεν φεύγαμε με το 0-2 από την έδρα της Βόρειας Ιρλανδίας. Αν αυτά δεν είχαν γίνει, την 3η ή 4η αγωνιστική των προκριματικών του Euro 2004, ίσως να μην είχαμε Ρεχάγκελ.

Έτυχε να έχουμε και τελικά να κάνει η Εθνική μας όσα έκανε στη διαδρομή της. Μόνο με τον Σάντος ξέραμε ξεκάθαρα τι θέλουμε από τον Ομοσπονδιακό προπονητή, όπως ήξερε και ο ίδιος ακριβώς τι ήθελε από εμάς. Και μάλιστα αυτό συνέβη, στη θεωρητικά πιο δύσκολη στιγμή η απόφαση να προκύψει μέσα από ποδοσφαιρική στόχευση. Γιατί ήταν τότε που έπρεπε να αντικατασταθεί ολόκληρος Ρεχάγκελ. Ο άνθρωπος που άλλαξε την εποχή της Εθνικής μας!

Η διαδοχή που μάς ανησυχούσε όσο καμία άλλη λόγω της σημασίας της, ήταν ομαλή. Πιο ομαλή από όσο θα περίμενε και ο πιο αισιόδοξος. Απλά γιατί προέκυψε από το ποδόσφαιρο. Από σχέδιο. Μέχρι τότε και από τότε, ποτέ άλλοτε δεν έχει ξανασυμβεί. Ακόμη και αν υπήρξαν ποδοσφαιρικά κριτήρια στις επιλογές, κυρίως στις περιπτώσεις Ρανιέρι ή Σκίμπε, ένα πλάνο συνολικής λειτουργίας δεν φτιάχτηκε ποτέ. Ούτε από αυτούς που ορίζουν τις τύχες της Εθνικής, ούτε βέβαια από τους ίδιους τους προπονητές.

Σημασία δεν έχει τι λένε για τον Αναστασιάδη ο Παπασταθόπουλος και οι άλλοι. Σημασία έχει τι λέει το ποδόσφαιρο. Σημασία έχει τι λέει το ποδόσφαιρο γενικά για την Εθνική μας. Δεν μπορεί να υπάρξει απόφαση από Τρίτη σε Τετάρτη. Ούτε από εβδομάδα σε εβδομάδα. Θα πρέπει να προκύψει από μελέτη, από ένα πλήρες πλάνο που θα αφορά στα πάντα. Διότι πλέον στην Εθνική τα πάντα είναι προβληματικά!

Η συνέχεια της Εθνικής, που κανονικά θα έπρεπε να είναι το πιο σοβαρό ζήτημα για το ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν μπορεί να αποφασιστεί σε λίγες ώρες μέσα από ένα Διοικητικό Συμβούλιο, το οποίο μάλιστα με όσα έχουν γίνει τις τελευταίες ώρες είναι γεμάτο νεύρα. Δεν αρκεί καλός προπονητής. Ή καλοί παίκτες. Ή καλός πρόεδρος.

Πριν από όλα χρειάζεται στόχευση. Από το αγωνιστικό κομμάτι, μέχρι το διοικητικό. Από την έδρα και το προπονητήριο, μέχρι το ξενοδοχείο. Από τη συνεργασία με την Λίγκα και τους συλλόγους, μέχρι τα τμήματα υποδομής. Από τις σχέσεις στις δομές του αγωνιστικού τμήματος, μέχρι τους κανόνες συμβίωσης. Και όλα αυτά να γίνουν από την αρχή.

Ο Ρεχάγκελ από την αρχή τα έκανε. Δεν είχε καμία μαγιά. Ας το πάρουμε χαμπάρι πια ότι είμαστε σε αυτή την εποχή. Οποιαδήποτε απόφαση αλλαγής, λοιπόν, η όποια επιλογή, δεν μπορεί να γίνει βάσει βιογραφικού όσο πλούσιο και να είναι. Ούτε βάσει ονόματος, ούτε βάσει επιτυχιών, ούτε βέβαια βάσει γνωριμιών, συμπαθειών ή σχέσων (μην το γελάτε...).

Η επιλογή θα πρέπει να γίνει αφού ο οποιοσδήποτε υποψήφιος νέος προπονητής (εφόσον φύγει ο Αναστασιάδης) παρουσιάσει το ποδοσφαιρικό πλάνο του. Τον ποδοσφαιρικό στόχο του. Την ποδοσφαιρική λογική και φιλοσοφία του. Και τον τρόπο με τον οποίο όλα αυτά θα τα υλοποιήσει. Να αξιολογηθεί, να μελετηθεί και στη συνέχεια να προκριθεί ή να αποκλειστεί. Το πλάνο του υποψήφιου, όχι η ομάδα από κάποια τελική φάση.

Άλλωστε, τα είπαμε. Όταν αναλάμβανε ο Ρεχάγκελ δεν ήταν η πρόκριση το ζητούμενο. Ούτε τώρα μπορεί να είναι. Στο τότε επιστρέψαμε, στο πριν τον Ότο, ας το πάρουμε απόφαση χωρίς να σκεφτόμαστε τα ενδιάμεσα...