Ένας μύθος, τρεις σωματοφύλακες και ένας Μπράμος

Όταν είκοσι χιλιάδες κόσμου και μία διοίκηση αποδίδει τις πρέπουσες τιμές στο παρελθόν της και… δακρύζουν μέχρι και τα τσιμέντα, το αγωνιστικό κομμάτι πάει σε δεύτερη μοίρα. Ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς επέστρεψε στο σπίτι του, όπως αναμενόταν μετά βαΐων και κλάδων, σε μία παρουσία και ένα τελετουργικό που επιβεβαιώνει πόσο όμορφες στιγμές επιφυλάσσει ο αθλητισμός και δικαιώνει όλους όσοι λατρεύουμε να τον αγαπάμε.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Μπορεί η εικόνα του «Ζοτς» να συγκρατεί με δυσκολία τα δάκρυά του στις αντιδράσεις λατρείας του κόσμου του Παναθηναϊκού, να μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη, όμως όπως και ο ίδιος τόνισε, έτσι είναι ο αθλητισμός. Φέρνει αντίπαλους, ακόμα και έναν πατέρα μύθο, με το δοξασμένο στα χέρια του για 13 χρόνια, παιδί.

Μέσα σε αυτό το πρωτόγνωρα συγκινητικό κλίμα λοιπόν, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να μην επηρεαστεί αρνητικά και να κάνει στο παρκέ το καθήκον του. Επικράτησε από ένα σημείο και μετά κατά κράτος της Φενέρμπαχτσε, παίρνοντας μία νίκη που τον κρατάει για τα καλά στο παιχνίδι της πρόκρισης στα προημιτελικά και δίνει ακόμα περισσότερη ώθηση στο προπονητικό τρικ που εμπνεύστηκε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Απέναντι στον μύθο Ομπράντοβιτς, ο οποίος όμως δεν έχει επ’ ουδενί καταφέρει να βάλει τη «σφραγίδα» του σε αυτή την ομάδα, αντιπαρέταξε –πως τα φέρνει η ζωή- τρία δικά του παιδιά, τους καταπληκτικούς… σωματοφύλακες Φώτση, Μπατίστ, Διαμαντίδη και τον εξωπραγματικό Μπράμο. Σαν η μοίρα να ήθελε αυτή η νίκη, να έχει και αρκετή από την αύρα της μετά-Ζοτς εποχής…

Οι «πράσινοι» δεν μπήκαν καλά στο πρώτο δεκάλεπτο, πληγώθηκαν πολύ από το transition game της Φενέρ, έκαναν λάθη στη κυκλοφορία και η άμυνά τους ήταν τρωτή στο χαμηλό ποστ. Η είσοδος των Ράιτ (απάντησε με τρέξιμο στο… τρέξιμο) και Μπατίστ, άλλαξε άρδην την εικόνα επιθετικά και αμυντικά αντίστοιχα, ο ρυθμός του αγώνα πέρασε σε «πράσινα» χέρια και σιγά-σιγά το νερό μπήκε στο αυλάκι. Σε συνδυασμό με τη σταθερότητα του Φώτση (συγκλονιστικός ακόμα και ως 5αρι) και την ευστοχία του Μπράμου έξω από τα 6.75, οι «πράσινοι» πήγαν στο ημίχρονο, όντας μπροστά στο σκορ, έχοντας μάλιστα πετύχει 41 πόντους! Εκεί φρονώ πως είναι και το «κλειδί» της νίκης, αφού ακόμα και στην κακή βραδιά της τουρκικής ομάδας, θα χρειάζονταν περισσότεροι από 70 πόντοι για το ροζ φύλλο.

Ο Παναθηναϊκός αγκομαχούσε μέχρι τώρα να τους ξεπεράσει ακόμα και στο ΟΑΚΑ. Το έκανε απόψε και από τη στιγμή που δεδομένα κάποια στιγμή θα έπαιζε καλύτερη άμυνα, απλοποίησε την κατάσταση. Θα ήταν αδιανόητο να χαθεί αυτή η νίκη με τη Φενέρ να έχει μόνο τους Πρέλτζιτς και Ονάν θετικούς και εκτός εξίσωσης τα βασικά της ατού, ΜακΚάλεμπ, Κλέιζα και Μπογκντάνοβιτς. Παίρνοντας ακόμα μεγαλύτερη ώθηση από τη γιορτή του ημιχρόνου, οι «πράσινοι» έπαιξαν με πάθος, ήλεγξαν τα ριμπάουντ και παρότι έκαναν περισσότερα λάθη και «πούλησαν» πολλές φορές τη μπάλα δεν κινδύνεψαν ποτέ. Η Φενέρ είχε αποσυνδεθεί για τα καλά, ήταν άστοχη και δεν μπόρεσε να πάρει τίποτα από τα μις ματς που επιχειρεί σε όλη τη σεζόν με τα ψηλά κορμιά των Μπιέλιτσα, Πρέλτζιτς να κινούνται πιο περιφερειακά.

Παίζοντας με τον αγαπημένο τρόπο (rotation οκτώ παικτών), τα ίδια πρόσωπα (δεν έπαιξαν Παππάς, Γιάνκοβιτς και Μαυροκεφαλίδης) του πρώην προπονητή του και σημαντικές απουσίες (Γκιστ-Κάρι), ο Παναθηναϊκός απέδειξε πως αν τελικά δεν καταφέρει να μπει στην επόμενη φάση, θα έχει… αυτοκτονήσει πριν δεκαπέντε βράδια κόντρα στην Λαμποράλ, σε μία ήττα που μπορεί να σημαδέψει τη φετινή του πορεία. Το ότι κάλυψε το -5 της Κωνσταντινούπολης, συν το ότι δείχνει να έχει αλλάξει ψυχολογία και διάθεση στο εσωτερικό του μετά το «ηλεκτροσόκ» της αποπομπής Πεδουλάκη, είναι οι καλύτεροι σύμμαχοί του ενόψει των τριών τελικών που απομένουν…

Υ.Γ. Μετά την ήττα του Ολυμπιακού στην Κωνσταντινούπολη από τη Φενέρ, έγραφα πως το «αιώνιο» ντέρμπι της 14ης αγωνιστικής στο ΣΕΦ θα κρίνει λογικά το ποια εκ των δύο ελληνικών ομάδων θα συνεχίσουν στη διοργάνωση. Αν οι «ερυθρόλευκοι» δεν είχαν μείνει μισοί ελέω τραυματισμών, η παραπάνω πρόβλεψη θα είχε επιβεβαιωθεί ήδη…

Follow @ZervasNikolaos