Συνέβη πριν λίγες μέρες και θα μπορούσε ως είδηση να σταθεί ψηλά αντί να περάσει στα… ψιλά της επικαιρότητας. Βλέπεις -δικαίως ή αδίκως- η αθλητική επικαιρότητα μονοπωλείται, σχεδόν δυναστεύεται από πολύ πιο εμπορικά ή πιασιάρικα γεγονότα που κάνουν «κλικ» στον κόσμο και ικανοποιούν την ανάγκη του να δημιουργεί ήρωες, να παθιάζεται και να ταυτίζεται μαζί τους.
Ονόματα όπως αυτά του Μήτρογλου, του Μελισσανίδη, του ΠΑΟΚ ή του Διαμαντίδη για παράδειγμα, αποτελούν τέτοια μεγέθη που είναι σχεδόν απίθανο να αφήσουν χώρο σε άλλα που διεκδικούν πιο «ταπεινά» το δικό τους κομμάτι δημοσιότητας. Και το διεκδικούν όχι για τη φήμη, τη δόξα ή ένα νέο παχυλό συμβόλαιο, αλλά διότι -πώς να το κάνουμε- υπάρχουν πίσω από τη βιτρίνα ιστορίες που έχουν κάτι να πουν και -κυρίως- έχουν πολλά να προσθέσουν σε αυτό που ονομάζουμε αθλητισμό και τον τρόπο που έχουμε μάθει να τον προσεγγίζουμε.
Μια τέτοια ιστορία είναι κι εκείνη του Πέτρου Χατζηκυριακάκη, παλιού αθλητή του Εθνικού, πολίστα και κολυμβητή, που κάποια στιγμή αποφάσισε να επιστρέψει στο φυσικό του στοιχείο, το νερό και να ξεκινήσει ένα υπέροχο ταξίδι χωρίς και ο ίδιος να γνωρίζει πως τελικά θα τον οδηγούσε στην κορυφή…
Σε πρόσφατους διεθνείς αγώνες βετεράνων υπό την αιγίδα της LEN, ο Πέτρος (κι ας μου επιτρέψει τον ενικό, αφού αποτελεί ένδειξη οικειότητας και όχι έλλειψης σεβασμού) κατόρθωσε μέσα στην Άγκυρα της Τουρκίας και υπό το «βλέμμα» του Κεμάλ Ατατούρκ, όπως βλέπετε στη φωτογραφία, να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στα 50μ πρόσθιο και να σηκώσει τη γαλανόλευκη σημαία ψηλά. Πιο ψηλά από κάθε άλλη...
Ένα τέτοιο κατόρθωμα θα μπορούσε από μόνο του να σημαίνει πολλά, όταν όμως, μαθαίνει κανείς το παρασκήνιο και όσα προηγήθηκαν, δεν μπορεί παρά να σταθεί με σεβασμό και δέος απέναντι στο μεγαλείο της προσπάθειας του ανθρώπου.
Υπερβολές, μπορεί να πει κανείς. Μπορεί να ΄χει και δίκιο… Όμως θέλει ψυχή, τσαγανό, όραμα και αθλητική παιδεία που σπανίζει το να αποφασίσεις στα 67 σου χρόνια να κυνηγήσεις το άπιαστο. Γιατί μόνο ως άπιαστο όνειρο μπορεί να χαρακτηριστεί μια τέτοια πρωτιά όταν ξεκινάς να κολυμπάς μόνος σου κάποια χιλιόμετρα την ημέρα. Χρειάζεται να κουβαλάς τρέλα για να το κάνεις στην ανοιχτή θάλασσα επειδή τα κολυμβητήρια -έτσι απλά- μένουν κλειστά. Απαιτείται πείσμα και πάθος για να συνεχίζεις να προσπαθείς όταν η μοναδική σου πηγή πληροφόρησης για όσα συμβαίνουν στο χώρο είναι το διαδίκτυο.
Κάπως έτσι ο Πέτρος Χατζηκυριακάκης βρέθηκε από τα… Βοτσαλάκια στο κορυφαίο σκαλί του βάθρου στους αγώνες της LEN, στους οποίους για να συμμετάσχει χρειάστηκε να βάλει ο ίδιος το χέρι στην τσέπη…
Η ηθική ανταμοιβή του ήταν τεράστια, όπως άλλωστε θα ήταν ακόμη κι αν απλά βρισκόταν εκεί και δεν κέρδιζε. Τα κατάφερε όμως. Δικαιώθηκε και ταυτόχρονα δικαίωσε κι εκείνους τους λίγους που βρέθηκαν σε κάποιο στάδιο της υπέροχης διαδρομής συνοδοιπόροι του. Όπως ο Μανώλης Κουτσαδάκης, που φέτος το καλοκαίρι ήταν ο προπονητής του. «Μετά χαθήκαμε», λέει ο Πέτρος, ο οποίος στη συνέχεια είχε την τύχη να συνεργαστεί με τον Νίκο Τσόλτο, προπονητή βετεράνων και ΑΜΕΑ, που τον πίστεψε και από το μπόλιασμα της τρέλας και του κόπου τους προέκυψε αυτό το σπουδαίο αποτέλεσμα.
Η ιστορία του Χατζηκυριακάκη σίγουρα δεν είναι μοναδική. Στη δική του περίπτωση αντικατοπτρίζονται οι προσπάθειες πολλών καθημερινών «ηρώων», ανθρώπων της διπλανής ή όχι πόρτας που σε πείσμα των καιρών, των δυσκολιών και των εμποδίων (είτε πραγματικών, είτε στο μυαλό του καθενός) πραγματοποιούν τη δική τους υπέρβαση.
Σε τελική ανάλυση, μια υπέρβαση ψάχνουμε όλοι. Συχνά τα παραδείγματα βρίσκονται πολύ πιο κοντά μας απ’ όσο νομίζουμε…
Αντί επιλόγου, ας μεταφέρουμε τις ευχαριστίες του βετεράνου πρωταθλητή προς τον Κούλη Δουρέκα, τη διοίκηση και το προσωπικό του κολυμβητηρίου του Δήμου Πειραιά για την αγάπη και το ενδιαφέρον που έδειξαν για την προσπάθειά του.
Νικόλας Ακτύπης ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
