Ένα γράμμα για τον Μίκαελ Σουμάχερ

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

Λέγομαι Τάσος Νικολόπουλος και ζω στην Αθήνα. Κατ’ αρχήν θέλω να σε ευχαριστήσω που ήσουν… συνεπής σε αυτό που σου ζήτησα τη χρονιά που ολοκληρώνεται. Η αλήθεια είναι ότι το 2017 δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, αλλά η συνέχεια ήταν εντελώς διαφορετική. Πλέον, μέσα στο 2018 περιμένω από σένα την ίδια συνέπεια. Ξέρεις εσύ. Άλλωστε, δεν έχεις να μου… προσάψεις κάτι κακό.

Επειδή, λοιπόν, ήμουν καλό παιδί θέλω τη νέα χρονιά να σου ζητήσω κάτι ακόμη. Φαντάζομαι ότι έχεις ακουστά τον Μίκαελ Σουμάχερ. Ναι, τον Γερμανό πιλότο με τα επτά παγκόσμια πρωταθλήματα στη Formula 1, που τον έχουν κατατάξει στις κορυφαίες θέσεις, αν όχι στην κορυφαία, όλων των εποχών. Σίγουρα θα έχεις διαβάσει και για το τρομακτικό ατύχημα που είχε ο αγαπημένος μου πιλότος στις γαλλικές Άλπεις, κάνοντας σκι, σαν σήμερα, στις 29 Δεκεμβρίου 2013. Χτύπησε σοβαρά στο κεφάλι και ακόμη δεν έχει επανέλθει. Πάνε τέσσερα χρόνια…

Από εκείνη την αποφράδα ημέρα και μέχρι σήμερα, λοιπόν, ο «Σούμι» δίνει τον μεγαλύτερο αγώνα, προκειμένου να… ξαναζήσει. Ναι, να ξαναζήσει, Άγιε Βασίλη μου, γιατί επί της ουσίας, ο χρόνος σταμάτησε γι’ αυτόν έξι μέρες πριν σβήσει κεράκια για τα 45α γενέθλιά του. Ο Γερμανός γεννήθηκε νικητής, αλλά η μάχη που δίνει τα τελευταία χρόνια μοιάζει άνιση. Μακάρι να βγει πάλι νικητής, παρότι δεν υπάρχουν νέα για την πορεία της αποθεραπείας του. Η οικογένειά του επέλεξε την σιωπή, θεωρώντας ότι όλοι εμείς που τον λατρεύουμε και τον θαυμάσαμε στις πίστες, δεν έχουμε δικαίωμα στην ενημέρωση.

Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη τακτική δεν με βρίσκει σύμφωνο, γιατί ο Μίκαελ Σουμάχερ, παρότι έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση, παραμένει ένα τεράστιο μέγεθος και ακόμη και σήμερα αποτελεί πηγή έμπνευσης και λατρείας για εκατομμύρια ανθρώπους. Θεωρώ ότι ανά τακτά διαστήματα θα έπρεπε να υπάρχει μια ενημέρωση. Ο κόσμος τον αγαπάει και θέλει να ξέρει. Ίσως και να δικαιούται, γιατί πρόκειται για αγνή αγάπη και ανιδιοτελές ενδιαφέρον.

Σου μιλάω ειλικρινά, κάθε χρόνο τέτοια μέρα από το 2013 μέχρι σήμερα, έχω έναν κόμπο στο στομάχι, που συνοδεύεται από ένα γιατί, αλλά και μια ευχή. Μακάρι να μην χρειαστεί στο μέλλον να σου ζητήσω να κάνεις κάτι για να τελειώσει ο εφιάλτης του Μίκαελ Σουμάχερ. Στο επόμενο γράμμα που θα σου στείλω, θέλω να σε ευχαριστώ που πραγματοποίησες άλλη μια ευχή μου. Να σου γράφω για το «ξύπνημα» και την καινούργια ζωή του.

Είμαι σίγουρος ότι τέτοιες ευχές θα κάνουν κι άλλοι άνθρωποι μικροί και μεγάλοι ανά τον κόσμο. Μπορεί να μην σου στείλουν γράμματα με αντίστοιχο περιεχόμενο, αλλά είναι δεδομένο ότι θα προσεύχονται όπου πιστεύει ο καθένας, προκειμένου αυτός ο τεράστιος Γερμανός να σταθεί ξανά στα πόδια του. Και αν η ευχή τους (και δική μου) πραγματοποιηθεί, θα το πανηγυρίσουμε περισσότερο και από τους τίτλους που κατέκτησε στην καριέρα του. Γιατί αυτός θα είναι ο πιο δύσκολος τίτλος απ’ όλους τους προηγούμενους.

Αυτά είχα να σου γράψω, ελπίζοντας ότι θα ικανοποιήσεις και τις φετινές επιθυμίες μου. Σου εύχομαι καλή χρονιά, να είσαι πάντα καλά και να συνεχίσεις να προσφέρεις απλόχερα δώρα και χαμόγελα σε όλα τα παιδάκια του κόσμου. Μπορεί να μην έχω καμινάδα στο σπίτι, αλλά ξέρω ότι θα βρεις τον τρόπο για να τρυπώσεις. Εγώ θα είμαι ξύπνιος και θα σε περιμένω. Κι ας έχω μεγαλώσει…