Εν αρχή ην… τα αποδυτήρια

Θαύμα, παραμύθι, όπως και να το βαφτίσεις, η κατάκτηση του πρωταθλήματος από τη Λέστερ συνιστά πλέον ένα από πιο όμορφα κεφάλαια στη Βίβλο του Παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Κεφάλαιο, από τη μια ευχάριστο στο… διάβασμα αφού περιγράφει μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις, όχι μόνο στο αγγλικό ποδόσφαιρο και συνάμα ενδιαφέρον για την ανάλυσή του από τους ιστορικούς του μέλλοντος αλλά και τους ποδοσφαιρικούς επαΐοντες. Πως το κατάφεραν δηλαδή αυτό τα θηρία του Ρανιέρι ανάμεσα στα μεγάλα πορτοφόλια και φυσικά ονόματα (Τσέλσι, Αρσεναλ, Τότεναμ, Σίτι, Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ) της Πρέμιερ Λίγκ. Δείτε απλά τη λίστα με τους κάτοχους των τελευταίων ετών και θα καταλάβετε.

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Εκτός από παραμύθι χωρίς δράκο, το επίτευγμα της Λέστερ επιβεβαιώνει συντριπτικά έναν άγραφο νόμο του αθλητισμού σε ομαδικό επίπεδο. Ότι αν δεν έχεις αποδυτήρια, δεν πας πουθενά. Εκτός από καλούς παίκτες, κάθε προπονητής για αυτό παλεύει. Να φτιάξει το ιδανικό περιβάλλον πέριξ των φωριαμών, πάνω στο οποίο θα εφαρμόσει το αγωνιστικό του πλάνο. Είναι κάτι δηλαδή σαν το «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Αν ο συνδυασμός είναι καλός, τότε σπάνια δεν είναι και το αποτέλεσμα και το αντίστροφο. Πόσες και πόσες ομαδάρες… πάτωσαν, από τα υπερτροφικά εγώ των παικτών τους ή τις κακές σχέσεις με τον προπονητή.

Στην περίπτωση της Λέστερ μιλάμε για την αποθέωση της παρέας έστω και αν υποβοήθησε ότι στο ρόστερ δεν υπάρχει κανείς που να συμπυκνώνει τον όρο αστέρας. Δεινός σκόρερ ο Βάρντι αλλά Κριστιάνο Ρονάλντο δεν είναι σε καμία περίπτωση. Ομοίως φυσικά και ο Μαχρέζ. Τι θα γίνει τώρα που έρχεται εκτός από τη δόξα και το χρήμα δεν γνωρίζω. Πρόκειται όμως για μια αληθινή παρέα. Που εκτός από το δίωρο-τρίωρο στο προπονητικό κέντρο, θα περάσει χρόνο και έξω από αυτό. Θα πάει για φαγητό, για καμία μπυρίτσα, θα μαζευτεί στο σπίτι του Βάρντι, όπως καλή ώρα προχθές βλέποντας την Τσέλσι να τους χαρίζει το πρωτάθλημα. Τα ρεπορτάζ των άγγλων μέσα στη χρονιά, όταν σιγά-σιγά οι «Αλεπούδες», έπαψαν να αντιμετωπίζονται ως μια φούσκα που θα ξεφουσκώσει σύντομα, άρχισαν να ανακαλύπτουν το μυστικό της επιτυχίας που δεν είναι άλλο από αυτό το παρείστικο κλίμα στα αποδυτήρια, για το οποίο φυσικά έβαλε και το χεράκι του ο Κλαούντιο Ρανιέρι. Οι μαζώξεις για πίτσα στο ίδιο ιταλικό εστιατόριο, το ταξίδι στο Ντουμπάι (σχεδόν η μισή ομάδα) και φυσικά το αλήστου μνήμης αποκριάτικο ταξίδι στην Κοπεγχάγη και στο Tivoli Park. Όλα αυτά μεσούσης της περιόδου, με την άδεια και ανοχή του πολύπειρου Ρανιέρι που έβλεπε πλέον ξεκάθαρα ότι αυτή η μαγιά έχει δυνατά υλικά για να αλλοιωθεί η γεύση της. Και ιδού τα αποτελέσματα.

Η Λέστερ από μια άσημη ομάδα μιας επαρχιακής αγγλικής πόλης, βρίσκεται στα χείλη όλων των ποδοσφαιρόφιλων και αγαπημένο θέμα στα social media όλου του πλανήτη. Για να μην τρελαθούμε όμως, η φετινή εξαίρεση της Λέστερ δεν σημαίνει ότι θα αλλάξει και ο κανόνας. Στο ποδόσφαιρο, οι έχοντες το χρήμα θα συνεχίσουν να κατακτούν τίτλους και να διακρίνονται. Απλά, δεν είναι άσχημο μια στο τόσο, να βλέπεις μια Ομάδα (με το όμικρον κεφαλαίο) δίχως παχυλό πορτοφόλι και ξακουστό όνομα, να κάνει την έκπληξη σε περιβάλλον που φυσικά δύνανται να ευδοκιμήσουν τέτοιες εκπλήξεις για να πάμε λίγο και στα δικά μας. Και όπου Λέστερ βάλτε όποια ομάδας θέλετε της ελληνικής επαρχίας. Και όταν το κάνετε… μετά αλλάξτε πλευρό!

Ως τότε ας απολαύσουμε ως το μεδούλι αυτό το όμορφο παραμύθι και ας ευχαριστούμε τον ποδοσφαιρικό θεό που το ζήσαμε…