Ελληνικές πατέντες για να μην έχουμε ντράβαλα στους τελικούς

Ο περσινός τελικός Κυπέλλου στο ποδόσφαιρο θεωρήθηκε από πολλούς ως το μεγαλύτερο μνημείο ανοργανωσιάς και προχειρότητας στην ιστορία του αθλητισμού. Καθόλου άδικα, αν αναλογιστεί κανείς τι προηγήθηκε μέχρι να βρεθεί μια ημερομηνία, τον πανικό για το πώς θα διατεθούν τα εισιτήρια και τη γελοιότητα το να μένουν 65.000 λευκά καθίσματα άδεια και μερικές δεκάδες «πιστών» με διαπιστεύσεις να φωνάζουν συνθήματα για τον πρόεδρο ή ισχυρό άνδρα ή ιδιοκτήτη της άλλης ομάδας και τις δικαστικές περιπέτειές του.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Βέβαια, ομορφιές είχαμε δει μπόλικες και στο παρελθόν, με το μπάσκετ λόγω της μόνιμης θέσης στον τελικό του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού να έχει την τιμητική του. Ευτυχώς –και αφού κι εκεί είχαν συμβεί του κόσμου οι ομορφιές- βοήθησε η… θεά τύχη κι εντελώς συμπτωματικά, οι «αιώνιοι» διασταυρώνονται νωρίτερα και ξεμπερδέψαμε με τελικούς με μαθητές, σπουδαστές ή ανέργους.

Τώρα, όμως, έχει ξεσπάσει ολόκληρη συζήτηση λόγω του ότι έκατσε αυτό το Παναθηναϊκός-Άρης και είναι δύσκολο να κοπεί η απόσταση Αθήνα-Θεσσαλονίκη στη μέση για να βρεθεί μία κοινώς αποδεκτή έδρα. Το ότι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του πλανήτη, αυτή θα ήταν γνωστή από τη μέρα της προκήρυξης ή κάτι τέτοιο- και πως οι συμμετέχοντες ελάχιστη σημασία θα είχαν, δεν μας λέει το παραμικρό.

Έτσι, έχει ξεκινήσει η αέναη «κολοκυθιά», με τη… μάνα (δηλαδή την ΕΟΚ) να ψάχνει και να ψάχνεται, χωρίς κανείς να μπορεί να πει με βεβαιότητα τι (ή καλύτερα, πού) θα γίνει αυτό το έρμο το παιχνίδι, το οποίο κανονικά θα έπρεπε να είναι «γιορτή», όχι με την κλισεδιάρικη έννοια, αλλά επειδή ρε γαμώτο, παίζουν ο Άρης και ο Παναθηναϊκός. Δύο ομάδες συνώνυμες του σπορ στην Ελλάδα.

Κι ενώ όλα τα φώτα και το ενδιαφέρον είχε πέσει στην «σπυριάρα», στο βόλεϊ ήρθε σήμερα άλλη μια απόφαση που... μοσχοβολάει «σύγχρονη Ελλάδα». Το Λιγκ Καπ του αθλήματος, που φέρει και το όνομα του τεράστιου και αδικοχαμένου Νίκου Σαμαρά, μετατράπηκε σε μπαλάκι και καυτή πατάτα. Στην Κύπρο δεν μπορεί τελικά να διεξαχθεί το Final-4 κι έτσι χάθηκε μια ευκαιρία να εξάγουμε τον πολιτισμό μας, αφού τα αδέρφια μας φοβήθηκαν πως θα λουστούν εκείνα τα απόνερα της συνύπαρξης των «βαρβάρων». Και τώρα τι κάνουμε; Η απάντηση ήταν απλή. Ο ημιτελικός «αιωνίων» θα γίνει με γηπεδούχο τον Ολυμπιακό κόντρα στον Παναθηναϊκό στου Ρέντη και αυτός της Θεσσαλονίκης ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Ηρακλή θα έχει γηπεδούχο τον «δικέφαλο του Βορρά» στο Παλατάκι.

Μετά αρχίζουν τα ζόρια διότι στον τελικό αναγκαστικά θα συναντηθεί μια ομάδα από την πρωτεύουσα και μία από τη συμπρωτεύουσα… Κανένα πρόβλημα! Το ελληνικό δαιμόνιο βρήκε άλλη μία πατέντα. Το μεγάλο ματς, αυτό που θα κρίνει έναν ολόκληρο τίτλο, θα διεξαχθεί στην Αττική και θα έχει μόνο οπαδούς των γηπεδούχων… Δηλαδή μόνο Ολυμπιακούς ή Παναθηναϊκούς. Θα μπορούσε να γίνει το αντίθετο, αλλά δεν θα άλλαζε την ουσία. Ότι δηλαδή όπου υπάρχει το ενδεχόμενο να συναντηθούν οπαδοί των μεγάλων συλλόγων στην Ελλάδα, αυτών των 4-5 όλων κι όλων που διαθέτει ο ελληνικός αθλητισμός, δεν υπάρχει καμία σωτηρία να γλιτώσουμε τον εξευτελισμό. Και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ και στο βόλεϊ και στο πόλο και στις γυναίκες και στα τσικό και παντού. Βέβαια, αν είναι να υπάρχει κίνδυνος οι γνωστοί-άγνωστοι οπαδοί να καταλήξουν στα νοσοκομεία ή ακόμη και στο νεκροτομείο, καλύτερα να καταφεύγουμε σε πατέντες…