Έλα μωρέ, ποιό Μπάσκετ και ποιό Πόλο…

Η ψήφος, η προτίμηση και η γνώμη ενός ανθρώπου για το ποιον θεωρεί κορυφαίο σε οποιοδήποτε τομέα, είναι μια εντελώς προσωπική και υποκειμενική υπόθεση. Είναι πολύ δύσκολο να ταιριάξουν οι προτιμήσεις ενός συνόλου, αφού τα κριτήρια και το ενδιαφέρον είναι διαφορετικά, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για αθλητισμό και σπορ. Όπως κάθε χρονιά, ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου διοργάνωσε τα ετήσια βραβεία στις κορυφαίες ομάδες και αθλητές, θεσμός που έχει ξεχωριστή σημασία, παρότι συνεχώς απαξιώνεται από τους ίδιους τους ανθρώπους που συμμετέχουν, ψηφίζοντας για αυτόν.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Δυστυχώς, για μία ακόμα φορά το «σινάφι» μας, επέδειξε άκρως ποδοσφαιρικά κριτήρια, «ρηχή» σκέψη και ανάλυση δεδομένων προτού ψηφίσει, για την κορυφαία ομάδα και προπονητή. Με τρεις επιλογές στην πρώτη κατηγορία, Εθνική ποδοσφαίρου, ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού και Εθνική Νεανίδων πόλο, ο… φάκελος ανέδειξε κορυφαία την πρώτη. Σύμφωνα λοιπόν με το… εκλογικό σώμα, η πρόκριση σε τελική φάση μίας διοργάνωσης κόντρα σε… ποδοσφαιρομάνες όπως Λετονία και Λίχτενσταϊν, έχει μεγαλύτερη αξία από την δεύτερη συνεχόμενη κατάκτηση Ευρωλίγκας στο μπάσκετ, με μπάτζετ μικρότερο όλων των μεγάλων φαβορί και, πολύ περισσότερο, από το χρυσό μετάλλιο στο ευρωπαϊκό των Νεανίδων στο πόλο.

Στέκομαι ιδιαίτερα στα κορίτσια του Γιώργου Μορφέση, διότι αυτό το βραβείο, θα ήταν μία αναγνώριση ή αλλιώς ένα… βάλσαμο στις «πληγές» που τους δημιουργούν οι κάκιστες συνθήκες στις οποίες αθλούνται και οι πενιχρές έως μηδαμινές απολαβές τους. Αν δεν κάνω λάθος, το πριμ -αναρωτιέμαι γιατί να υπάρχει τέτοιο από τη στιγμή που παίζουν για την αγάπη για την πατρίδα- των Ελλήνων διεθνών, αγγίζει τα πέντε εκατομμύρια Ευρώ. Στο πόλο, όπως και σε άλλα «μικρά» αθλήματα, οι επιχορηγήσεις κάθε χρόνο μειώνονται, σε σημείο να κινδυνεύουν με αφανισμό. Επί προσθέτως, θεωρώ ότι αν αυτοί που ψήφιζαν είχαν λίγο πιο διευρυμένο ορίζοντα για αυτό που λέγεται αθλητισμός, θα επέλεγαν «πόλο», ως ένδειξη συγγνώμης για το γεγονός ότι τα Μέσα Ενημέρωσης στα οποία εργάζονται, αφιέρωσαν ένα μόνο μικρό «κουτάκι» στα πρωτοσέλιδά τους, για την κατάκτηση του Χρυσού μεταλλίου στην Κωνσταντινούπολη.

Στην ενότητα «κορυφαίος προπονητής», πρώτος σε ψήφους αναδείχθηκε ο Φερνάντο Σάντος. Όπως και με την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι τον ψήφισαν οι ίδιοι άνθρωποι που την λοιδορούσαν ότι δεν παίζει καλά και ασκούσαν έντονη κριτική στον προπονητή, πριν την πρόκριση κόντρα στην Ρουμανία. Οι έτεροι διεκδικητές του βραβείου, ήταν ο Γιώργος Μπαρτζώκας και ο Γιώργος Μορφέσης. Και αν για τον πρώτο δόθηκε τουλάχιστον τιμητική πλακέτα - δεν είναι δα και λίγο να γίνεσαι ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατακτά Ευρωλίγκα- ο Μορφέσης, προέρχεται από το πόλο, που δεν… πουλάει, οπότε δια της εις άτοπον επαγωγής, δεν αξίζει το βραβείο. Μεγαλείο…

Σε όλα αυτά θα αντιπαρατάξει κανείς, Δημοκρατία έχουμε, η λογική των πολλών επικρατεί και οφείλει να γίνεται σεβαστή. Το ίδιο γίνεται άλλωστε και σε σημαντικότερους τομείς της ζωής, όπως η ψήφος σε βουλευτικές ή δημοτικές εκλογές, που καθορίζουν τη διαβίωση και την ποιότητα της καθημερινότητάς μας. Εκεί και αν έχουμε αποτύχει παταγωδώς τα τελευταία τριάντα χρόνια… Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να μην αποδίδεται δικαιοσύνη ή να μην είναι σωστά σκεπτόμενη η επιλογή και σε ένα από τα τελευταία όμορφα «κομμάτια» της χώρας, τον αθλητισμό.

Υ.Γ. Η παραπάνω άποψη δεν σχετίζεται σε καμία περίπτωση με την… πορτοκαλί απόχρωση της συγκεκριμένης «γωνιάς» αρθρογραφιών. Όλες οι επιτυχίες προκαλούν συγκίνηση και αξίζουν σεβασμού. Η φωνή έκλεισε το 2004 με την Εθνική ποδοσφαίρου στην Πορτογαλία, η υπερηφάνεια για κάθε μεγάλη της επιτυχία εξακολουθεί να χτυπάει «κόκκινο». Αυτά, για την αποφυγή διαχωρισμών και ανόητων χαρακτηρισμών «μπασκετικοί», «ποδοσφαιρικοί» κλπ.

Follow @ZervasNikolaos