Εκτός από ομάδα «χτίζει» και νοοτροπία

Δεν ήταν το εμφατικό σκορ και τα πέντε γκολ, τόσα πολλά μετά από πολλά χρόνια, ούτε ότι στην εξίσωση του σκοραρίσματος μπήκαν κι άλλοι ποδοσφαιριστές όπως ο Τόνσο και ο Φετφατζίδης.

Το μεγαλύτερο κέρδος της νίκης του Άρη επί του Απόλλωνα ήταν άλλο και κρύβεται σε στιγμές του αγώνα. Όπως αυτή στο 70' με το σκορ ήδη στο 3-0 και τον Σιώπη να κάνει ένα σπριντ στην γραμμή μπροστά από την θύρα 2 για να προλάβει τον παίκτη του Απόλλωνα, να τον σταματήσει και να πάρει και το φάουλ. Ο διεθνής Σιώπης που δεν λογάριασε κόπωση και ότι σήμερα ενσωματώνεται στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Θα μπορούσε να παρατήσει την φάση. Δεν θα του έλεγε κανείς τίποτα και πιθανότατα δεν θα κόστιζε στην ομάδα του. Η ενέργειά του αυτή δείχνει την αλλαγή νοοτροπίας στην ομάδα. Το πάθος, την μαχητικότητα, την προσήλωση στο πλάνο, ακόμη και σε παιχνίδια που ο αντίπαλος, όπως χθες, έχει καθαρά παθητικό ρόλο. Ο Άρης δεν έχει αλλάξει την εικόνα του μόνο αγωνιστικά. Έχει αλλάξει ή τουλάχιστον προσπαθεί να αλλάξει την συμπεριφορά του γενικότερα, ανεξαρτήτως αντιπάλου.

Αν υπήρχε ένας φόβος χθες, πριν από το παιχνίδι ήταν αν ο Άρης θα υποτιμούσε μια ομάδα που έχει υποβιβαστεί θεωρητικά. Αν θα έπαιρνε το ματς αψήφιστα. Ο φόβος αυτός καταρρίφθηκε βλέποντας τους ποδοσφαιριστές του Άρη να πέφτουν δυο-δυο πάνω στον αντίπαλο για να ανακτήσουν την κατοχή της μπάλας. Ήσουν βέβαιος, ειδικά μετά το γρήγορο γκολ, ότι ο δείκτης του σκορ θα κρινόταν από την διάθεση που θα έδειχνε ο Άρης.

Πείθεσαι ότι κάτι έχει αλλάξει όταν οι παίκτες που μπαίνουν αλλαγή (Γιουνές, Μαρτίνες, Φετφατζίδης) προσπαθούν να δείξουν ότι αξίζουν να παίζουν βασικοί και οι δυο από αυτοί σκοράρουν κιόλας. Το ότι έχει αλλάξει το κλίμα και η αύρα των αποδυτηρίων, φαίνεται από τον αυτοσαρκασμό του Σιώπη μετά το ματς και στην παροιμιώδη αδυναμία του να πετύχει το παρθενικό του γκολ. Ο Άρης είναι καλά, αποπνέει υγεία, βγάζει μια σοβαρότητα και πλέον ο στόχος της 4ης θέσης μοιάζει εφικτός με την διαφορά από τον Ατρόμητο στο -3.

Το γκρουπ έχει ξεκάθαρα πλέον την σφραγίδα του Σάββα Παντελίδη. Στο πλάνο, στην μαχητικότητα, στην τακτική προσήλωση, στα τρεξίματα, στην καλή κυκλοφορία και στους αυτοματισμούς που έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους.

Το ακόμη πιο σημαντικό είναι η προίκα για την επόμενη σεζόν. Η ομάδα έχει μια καλή βάση και αν δεν συμβεί κάτι το… εξωπραγματικό, μπορεί την επόμενη χρονιά να επιδιώξει το κάτι παραπάνω. Δεν θα χρειαστεί τόσες πολλές κινήσεις όσες το περασμένο καλοκαίρι αφού ο κορμός υπάρχει. Αλλά αυτή είναι κουβέντα που θα κάνουμε όταν «κλειδώσει» ο στόχος.