Εξαρτάται από το τι Παναθηναϊκό θέλεις

Γράφει ο Διονύσης Δεσύλλας

Τούτες τις κρίσιμες ώρες για τον Παναθηναϊκό, καλό θα είναι οι όποιες εκτιμήσεις να είναι συντηρητικές και να αποφευχθούν οι άναρθρες κραυγές και οι ισοπεδωτικές κριτικές.

Όχι γιατί δεν χρειάζονται αλλαγές σε κάθε επίπεδο στην ομάδα, αλλά διότι οι φωνές και οι κανιβαλισμοί, τώρα, όχι μόνο δεν θα βοηθήσουν αλλά μπορεί να κάνουν και χειρότερα τα πράγματα.

Ας γυρίσουμε λίγο τον χρόνο πίσω. Το 2008, έπειτα από μια ακόμη κακή χρονιά επί ηγεσίας Γιάννη Βαρδινογιάννη και με τον κόσμο να είναι στα κάγκελα, αποφασίστηκε η αλλαγή σελίδας και η πολυμετοχικότητα. Η ομάδα μπήκε σε μια νέα εποχή, με πολλά κεφάλαια στο τραπέζι, με τα εκατομμύρια να... χορεύουν, με ανθρώπους όπως οι Γιαννακόπουλοι και ο Βγενόπουλος να μπαίνουν στην ΠΑΕ και με τον Νικόλα Πατέρα να παίρνει το χρίσμα από τον «Τζίγκερ» και να αναλαμβάνει την προεδρία.

Έπειτα από μια σεζόν με πρόκριση στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ και άλλη μια με νταμπλ, 30.000 διαρκείας και με μεταγραφές παικτών όπως ο Ζιλμπέρτο, ο Σισέ, ο Λέτο, ο Κατσουράνης κλπ, ο πολυμετοχικός διαλύθηκε με ξεκάθαρο πόλεμο από «μέσα». Και φτάσαμε σε ένα σημείο, που αντί να ασχολούμαστε με τα ποδοσφαιρικά και το πως αυτή η επιτυχημένη συνταγή θα συνεχιστεί, να μιλάμε καθημερινά για τη διαμάχη Βαρδινογιάννη-Βγενόπουλου, για τις ΑΜΚ, τη ΓΗΠΕΛ, τις επιστολές και άλλα «ωραία» της εποχής.

Η συνέχεια είχε πολύ… άρωμα Αραβίας, με αυτόν τον τύπο που ονομάζεται Βλάσης Τσάκας (ακόμα είναι πολλοί αυτοί που τον πιστεύουν και ακόμα ο ίδιος ψάχνει ευκαιρία να πλασάρει νέους… πρίγκιπες) να εμφανίζεται στην ΠΑΕ με ένα ταξί και για ένα χρόνο να κάνει ό, τι γουστάρει, τάζοντας πρίγκιπες, πριγκίπισσες, γήπεδα, καμιά 200αρια εκατομμύρια, Ροναλντίνιο και άλλα πολλά. Ο Τσάκας ήταν ένα εξαιρετικό τέχνασμα από κάποιον ή κάποιους που δεν ήθελαν να προχωρήσει η ΠΑΕ σε μια άλλη, τότε, κατάσταση.

Ακολούθησε το περίφημο παρκάρισμα των μετοχών από τον Βαρδινογιάννη, ο κίνδυνος διάλυσης και πρωτοδικείου και, τελικά, ο ερχομός του Γιάννη Αλαφούζου ο οποίος με την απόφασή του να μπει στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός, αρχικά, μέσω της Συμμαχίας, «έσωσε» το «τριφύλλι» από την πιθανότητα υποβιβασμού (η συνέχεια είχε λίγο ακόμα Τσάκα, αλλά όταν ήρθε η ώρα του show me the money, επικαλέστηκε τεχνικό πρόβλημα στις τράπεζες και… ουρές επειδή ο κόσμος πλήρωνε τα τέλη κυκλοφορίας!).

Για να μην ξεχνάμε, λοιπόν, και να… καθαρίζουμε πού και πού το κεφάλι μας από τις πολλές πληροφορίες, πρέπει να τονιστεί το εξής: Ο Γιάννης Αλαφούζος δεν παρέλαβε έναν Παναθηναϊκό μεγάλο και τον μίκρυνε αυτός. Δεν παρέλαβε μια ομάδα στα φόρτε της και την διέλυσε. Αντιθέτως, παρέλαβε μια ομάδα στο χείλος του γκρεμού, με το πρωτοδικείο να… κλείνει το μάτι και τα χρέη να «πνίγουν» τον σύλλογο, μετά τα όσα είχαν γίνει και τη διάλυση του πολυμετοχικού σχήματος. Και προσπάθησε, πρώτα να την εξυγιάνει οικονομικά και στη συνέχεια να στήσει τον δικό του μηχανισμό που δεν είχε. Αφού, φυσικά, πρώτα έκανε το ένα λάθος μετά το άλλο την εποχή Φερέιρα και Φάμπρι.

Αν, λοιπόν, κάτι πρέπει να πιστώσουμε στο σημερινό «μεγάλο αφεντικό» της ΠΑΕ είναι το γεγονός ότι ενώ όλοι είχαν «στρίψει», αυτός βγήκε μπροστά, «καθάρισε» το μεγάλο μέρος των χρεών, με διακανονισμούς, χρήματα από τη Συμμαχία (λίγα) και δικά του (πολλά) και κατάφερε την πρώτη, άντε και λίγο τη δεύτερη χρονιά να παρουσιάσει μια ομάδα οργανωμένη, με πλάνο και με την κατάκτηση του Κυπέλλου. STOP. Μέχρι εκεί…

Τα όσα έχουν ακολουθήσει στη συνέχεια-πλην της προσπάθειας κατά του παρασκηνίου, αλλά και αυτή για ανακατασκευή της Λεωφόρου- μέχρι και τη στιγμή που διαβάζετε αυτό το κείμενο, είναι αποτελέσματα λαθών, πρωτίστως από την ίδια τη διοίκηση, από τον ίδιο τον Γιάννη Αλαφούζο. Ευρωπαϊκός αποκλεισμός από την Γκαμπάλα, εκτός στόχων στην Ελλάδα από πολύ νωρίς, στήριξη στον Γιάννη Αναστασίου ενώ η κλεψύδρα είχε αδειάσει και κάτι ανάλογο και φέτος με τον Αντρέα Στραματσόνι. Έναν προπονητή, ο οποίος φάνηκε ανήμπορος να διαχειριστεί τον Παναθηναϊκό του πολύ καλού ρόστερ φέτος και που θα έπρεπε να αποχωρήσει μετά το 3-0 από τον Ολυμπιακό, στο «Γ. Καραϊσκάκης».

Καλώς αποχωρεί, έστω και μα καθυστέρηση ο Ιταλός από τον πράσινο πάγκο και καλώς οι πράσινοι στρέφονται, όπως φαίνεται, στη λύση ενός από τους καλύτερους Ελληνες προπονητές, αυτή του Μαρίνου Ουζουνίδη. Η αλλαγή στην τεχνική ηγεσία ήταν επιβεβλημένη. Ομως, αυτή από μόνη της, ΔΕΝ ΘΑ ΛΥΣΕΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΛΑΜΠ.

Παραπάνω, γυρίσαμε λίγο τον χρόνο πίσω για να θυμηθούμε τι έγινε προτού αναλάβει ο Γιάννης Αλαφούζος, αλλά και τι συνέβη από εκείνη τη στιγμή και μετά. Ο πρόεδρος της ΠΑΕ έχει κάνει σωστά, έχει κάνει και λάθη, κατά τη διάρκεια της μέχρι τώρα θητείας του στο «τριφύλλι». Οπως συμβαίνει, φυσικά, με κάθε άνθρωπο που ασχολείται καθημερινά με κάτι, πόσο μάλλον όταν αυτό το «κάτι» είναι μια τεράστια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός.

Το μεγάλο θέμα, εδώ που έχουμε φτάσει, είναι αν μπορεί ο ίδιος ο κ. Αλαφούζος να μάθει από τα λάθη του. Αν μπορεί να συνεχίσει, με μια διαφορετική αντιμετώπιση της Παναθηναϊκής πραγματικότητας και κατάστασης, με σκοπό όχι απλά και μόνο τη δημιουργία μιας ομάδας που θα παίζει στην Ευρώπη και θα παίρνει τη δεύτερη θέση στην Ελλάδα, όχι απλά τον πόλεμο ενάντια στη «βρωμιά» που υπάρχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Εδώ χρειάζεται ένα όραμα μια στρατηγική για τη δημιουργία ενός «Συλλόγου μεγάλου». Εδώ χρειάζεται μια αυτοκριτική και καταγραφή των λαθών και παράλληλα μια αποφασιστικότητα για ριζοσπαστικές αλλαγές στην ομάδα, ώστε να τεθούν ΞΕΚΑΘΑΡΟΙ ΚΑΙ ΥΨΗΛΟΙ ΣΤΟΧΟΙ, κάτω από πίεση και σε συνθήκες καθημερινής «πάλης» για την επιτυχία, με μια άλλη νοοτροπία. Με μια νοοτροπία ενός μεγάλου Παναθηναϊκού.