Είναι τσαρλατάνος ο Γκουαρντιόλα;

Ο Κώστας Μιαούλης είναι από τους δημοσιογράφους που μπορούν να αναλύσουν τακτικά ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι σε τέτοιο βαθμό που να το καταστήσουν κατανοητό ακόμη και σε γυναίκες εσώκλειστες σε ιερή μονή καλογραίων. Ουδεμία αμφιβολία γι' αυτό.

Ωστόσο, φτάνοντας σε λεκτικές υπερβάσεις προκειμένου να αποδώσει γλαφυρά τα συναισθήματά του για τον Γκουαρντιόλα δεν δίστασε να τον χαρακτηρίσει «ποδοσφαιρικό τσαρλατάνο» σε μία από τις παρεμβάσεις του στην εκπομπή «ThePlayboys», στην οποία τον φιλοξενούμε τακτικά (και είμαστε περήφανοι γι' αυτό).

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Αυτός είναι ο «Γέροντας» που όλοι αγαπήσαμε. Λέει τα πράγματα με το όνομά τους και στην περίπτωση του Πεπ υποστηρίζει πως ισχύει το «it's nothing personal, it's just business». Ανήκει άλλωστε στην πολυμελή κοινότητα εκείνων που δεν πρόκειται να του συγχωρήσουν ποτέ τη μετάλλαξη που επιχείρησε στην Μπάγερν Μονάχου, γυρνώντας την πλάτη στον παραδοσιακό τρόπο που παίζουν μπάλα οι γερμανικές ομάδες, καταργώντας το κλασικό σέντερ φορ και εφαρμόζοντας μια νέα παραλλαγή του πολυσυζητημένου «τίκι τάκα».

Αν επιχειρήσει κανείς μια σύγκριση της Μπάγερν που άφησε πίσω του ο Χάινκες με εκείνη που παρουσιάζει ο Γκουαρντιόλα και το κάνει καθαρά στη βάση τίτλων, δύσκολα θα διαφωνήσει με τους πολέμιούς του. Το φανταστικό τρεμπλ του 2013 δεν αφήνει έτσι κι αλλιώς περιθώρια για ντιμπέιτ.

Ο αντίλογος, βέβαια, είναι πως στο σύγχρονο ποδόσφαιρο μοιάζει αδύνατο μια ομάδα να επαναλάβει την επόμενη χρονιά (στο Champions League) την επιτυχία μιας προηγούμενης. Στα χέρια του Γκουαρντιόλα τις σεζόν που ακολούθησαν, οι Βαυαροί αποκλείστηκαν δύο φορές στα ημιτελικά και μάλιστα από τους συλλόγους που κατέκτησαν το τρόπαιο, Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα, κάνοντας -είναι αλήθεια- βαριές ήττες που στραπάτσαραν την εικόνα της.

Φέτος θα έχει την τελευταία ευκαιρία του να δώσει απαντήσεις στους επικριτές του στην περίπτωση που καταφέρει να σηκώσει το τρόπαιο. Και θα είναι η τελευταία επειδή το επέλεξε ο ίδιος, αφού αποφάσισε να αποχωρήσει στο τέλος της σεζόν μένοντας πιστός στην άποψη που είχε διατυπώσει αρκετά χρόνια νωρίτερα ότι κάθε ομάδα έχει έναν συγκεκριμένο κύκλο που δεν μπορεί να ξεπερνά τα 3-4 χρόνια. Μετά από αυτό το διάστημα, είχε πει, πρέπει είτε να αλλάξει ο κορμός και η φιλοσοφία της, είτε ο προπονητής. Έπραξε ανάλογα και την περίοδο που είχε όλον τον κόσμο τα πόδια του ως τεχνικός της καλύτερης Μπαρτσελόνα που έχουμε δει ποτέ. Από αυτήν την άποψη, οφείλουμε να του δώσουμε ένα κρέντιτ... Είναι από τους ανθρώπους του αθλήματος που δεν βολεύονται, δεν φοβούνται και τολμούν να λειτουργούν ως νεωτεριστές, προσπαθώντας να αφήσουν τη δική τους σφραγίδα και αρνούνται να αναπαυτούν στην... πολυθρόνα των επιτυχιών τους.

Όσο για το θέαμα και το στυλ των δημιουργημάτων του, αυτό είναι καθαρά θέμα γούστου. Αν ο άλλος φτιάχνεται με σέντερ φορ τύπου Μάντζουκιτς, Κλόζε και Μπίρχοφ όπως είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε στη Γερμανία ή προτιμά εξτρέμ που βγάζουν σέντρες σαν τρελοί στο παλιομοδίτικο 4-4-2 των αγγλικών γηπέδων παλαιότερα, δικαίωμά του. Όπως επίσης δικαίωμα του καθενός είναι η κρίση του να φιλτράρεται από τις προσωπικές... καψούρες ή εμπάθειες με ανθρώπους του χώρου.

Ο Γκουαρντιόλα -αν και ακόμη πολύ νέος- έχει κατορθώσει να μπει στο κλαμπ εκείνων των προπονητών που θα μνημονεύονται για πάντα για την τακτική προσέγγισή τους στο παιχνίδι. Ωστόσο, αν θέλουμε να αναφερθούμε και στα αδιαμφισβήτητα λάθη του, οφείλουμε να σταθούμε στην 1η Φεβρουαρίου 2016. Την ημέρα, δηλαδή, που η Μάντσεστερ Σίτι ανακοίνωσε τη συμφωνία της μαζί του και την αντικατάσταση του Μανουέλ Πελεγκρίνι, ενός από τους πλέον «τίμιους» τεχνικούς των τελευταίων ετών.

Σε αντίθεση με ό,τι συνέβη την περίοδο που άφησε τους «μπλαουγκράνα» και προτίμησε να μείνει για ένα χρόνο ανενεργός, αυτήν τη φορά βιάστηκε. Όχι πως όφειλε να κάνει ξανά κάποιου τύπου «αγρανάπαυσης», αλλά όπως και να το κάνουμε τέτοιες αποκαλύψεις μεσούσης της σεζόν συνήθως δεν είναι ευεργετικές ούτε για την ομάδα που αφήνεις ούτε για εκείνη που θα αναλάβεις. Με το σκορ στο 0-2 λίγα λεπτά πριν το τέλος του ματς με τη Γιουβέντους, οι παραπάνω σκέψεις οδήγησαν πολλούς στην άποψη πως το παιχνίδι είχε τελειώσει για τους Βαυαρούς και ότι ενδεχομένως το να έχεις στον πάγκο έναν τύπο που ξέρεις πως θα αφήσει το καράβι μετά από μερικούς μήνες ίσως να έπαιξε το ρόλο του στην εικόνα της ομάδας και των ποδοσφαιριστών της.

Αυτό που ακολούθησε -με αρκετή δόση τύχης αλλά και εύνοιας της διαιτησίας αν δεχτούμε τα παράπονα των Ιταλών- αποτέλεσε μια δικαίωση της φιλοσοφίας του Γκουαρντιόλα και της μανίας του να παντρέψει τα γερμανικά στοιχεία του αθλήματος με αυτά που ο ίδιος έχει προσθέσει. Η αδάμαστη φύση των «πάντσερ» και η άρνηση υποταγής ανεξάρτητα από το χρόνο που απομένει, ήταν μια κλασική, τυπική αντίδραση στο πλαίσιο της γνωστής ρήσης του Λίνεκερ, που οδήγησε το ματς στην παράταση. Οι Λεβαντόφσκι («μπολιασμένος» Πολωνός) και Μίλερ που σκόραραν, αυτό το dna κουβαλούν και θα έκαναν το ίδιο ακόμη και αν αγωνίζονταν δίχως οδηγίες και προπονητή. Ωστόσο, στην παράταση μίλησαν δύο ποδοσφαιριστές που δεν μπήκαν για να παίξουν μόνο για τον εαυτό τους ή την ομάδα, αλλά και για τον προπονητή τους. Ο Τιάγκο Αλκάνταρα αποτελεί εξ ολοκλήρου δημιούργημα του Πεπ που από τις ακαδημίες και την πρώτη ομάδα της Μπαρτσελόνα, τον ακολούθησε στο Μόναχο, ενώ ο Κομάν δεν θα υπήρχε ίσως στο χάρτη αν δεν τον έπαιρνε δανεικό (!) από τη Γιουβέντους...

Ένα απλό google search φανερώνει με τι λόγια έχουν εκφραστεί οι δυο τους γι' αυτόν και μαρτυρά πως η είσοδός τους στον αγώνα ήταν μια συνειδητή απόφασή του να στηριχτεί στους ποδοσφαιριστές εκείνους που πέρα από όλα τα άλλα, θα έμπαιναν στο ματς με σκοπό να αποτελέσουν ασπίδα προς τον άνθρωπο που τους στήριξε ώστε εκείνος να μη γίνει περίγελος με έναν σχεδόν ατιμωτικό αποκλεισμό, έστω και από την τεράστια Γιουβέντους, στους «16» του Champions League.

Και αυτή η αντίδραση κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, σε αντίθεση με τις κινήσεις του Αλέγκρι στο ίδιο διάστημα, φανερώνουν έναν τύπο που τσαρλατάνος ή όχι, έχει την έφεση να παίρνει συνήθως αυτό που θέλει και την ευλογία αυτό να συμβαίνει με το δικό του τρόπο...