Είναι σπάνιο να μπορείς να (ξανα)φτιάχνεις τους Λάζαρους!

Η πρωταθλήτρια ΑΕΚ, τις χρονιές δηλαδή που κατακτούσε τον τίτλο στην επαγγελματική εποχή του ποδοσφαίρου, πάντα ήταν ευπαθής σε ιστορίες τύπου Λάζαρου. Κάθε φορά, συνήθως λίγο πριν το κλείσιμο της χρονιάς και μάλιστα πάνω στη διεκδίκηση των στόχων, είχε να ασχολείται με τέτοιου είδους περιπτώσεις.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Τη μία έφευγε ο Μπατίστα. Την άλλη ο Αλεξανδρής. Όλες ή αρκετές τέλοσπαντων ξεκινούσε θέμα παραμονής Ντούσαν Μπάγεβιτς. Που τότε έμενε... Για την ΑΕΚ και μάλιστα για την ΑΕΚ του Δημήτρη Μελισσανίδη, είναι γνωστές διαδικασίες αυτές. Πλέον, έστω και τόσα χρόνια μετά, υπήρξε η περίπτωση του Χριστοδουλόπουλου. Είναι μέσα στο πλαίσιο των "υποχρεώσεων", ας το πούμε έτσι, που δημιουργούνται σε μια ομάδα που είναι πρωταθλήτρια.

Διότι είναι δεδομένο ότι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε αυτό το σίριαλ με τον Χριστοδουλόπουλο, είναι σίγουρα πολύ διαφορετικές σε σχέση με εκείνες που πρόσφατα, πολύ πιο πρόσφατα από τις προηγούμενες που περιγράψαμε, είχαν οδηγήσει τελικά τον Τζιμπούρ και τον Κώστα Μανωλά από την ΑΕΚ στον Ολυμπιακό. Η διαδρομή μπορεί να είναι ίδια. Αλλά μόνο αυτή...

Κι αυτό συμβαίνει διότι από τότε, η ΑΕΚ είναι διαφορετική. Οπότε, υπό αυτό το πρίσμα καταρχάς θα πρέπει να κριθεί και η ιστορία με τον Λάζαρο. Σε κάποιο βαθμό, όσο και αν ακούγεται παράδοξο, μπορεί να είναι και τιμητικό για την Ένωση όλο αυτό που γίνεται. Ή που ξαναγίνεται, τόσα χρόνια μετά. Ο Χριστοδουλόπουλος δεν είναι ο καλύτερος, ή έστω από τους καλύτερους, που ένας από τους βασικούς αντιπάλους προσπαθεί να πάρει.

Είναι ένας "καλύτερος", τον οποίο η ΑΕΚ έκανε τέτοιο. Προφανώς δεν του έμαθε εκείνη ποδόσφαιρο. Προφανώς δεν τον ανέδειξε εκείνη. Προφανώς δεν είναι δικό της δημιούργημα. Αλλά όλα αυτά είναι πιο εύκολα από εκείνο που τελικά έκανε η ΑΕΚ. Να τον ξανακάνει όχι απλά πρωταθλητή, όπως έλεγε με πολύ μεγάλη φιλοδοξία και θετική ενέργεια ο ίδιος και δικαιώθηκε, αλλά να τον ξανακάνει Λάζαρο.

Δεν είναι καθόλου εύκολο να συμβεί. Και όταν συμβαίνει, όπως τώρα, σίγουρα σημαίνει κάτι για τον σύλλογο. Ο οποίος παρεμπιπτόντως, το πέτυχε και με τον Κονέ. Να τον ξαναφτάσει στο επίπεδό του, έστω κοντά σε αυτό. Ο Χριστοδουλόπουλος φέτος, μάλλον το ξεπέρασε κιόλας, αλλά αυτές είναι συζητήσεις που πλέον θα αρχίσουν να γίνονται και σε σχέση με όσα θα πετύχει από εδώ και πέρα στην καριέρα του, στον Ολυμπιακό όπως φαίνεται και πέρα από το δικαστικό κομμάτι της υπόθεσης.

Για την ΑΕΚ, όσο και αν η αγωνιστική απώλεια είναι σημαντική, κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλει για αυτό, είναι πολύτιμο να κρατήσει και να χρησιμοποιήσει αυτό που πέτυχε με τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή στα σχεδόν 30 χρόνια του. Τόσο ήταν όταν απέκτησε η Ένωση. Όχι απλώς δεν ήταν εύκολο, αλλά η ιστορία έχει δείξει ότι είναι και σπάνιο. Η ίδια η ΑΕΚ το είχε - για παράδειγμα - δοκιμάσει χωρίς επιτυχία με Μπασινά και Πατσατζόγλου.

Ο Ολυμπιακός φέτος με Ταχτσίδη και Μιραλάς. Ο ΠΑΟΚ παλαιότερα με Δημήτρη Παπαδόπουλο, Σπυρόπουλο, Νίνη και ακόμη και το δικό του παιδί, τον Σαλπιγγίδη. Ο Παναθηναϊκός με τον Ταυλαρίδη ή πιο πριν με τον Σεϊταρίδη. Είναι απλώς κάποια παραδείγματα, διαφορετικών βέβαια περιπτώσεων, αλλά ενδεικτικά.

Όταν η ΑΕΚ το δοκίμαζε, λοιπόν, οι πιθανότητες επιτυχίας δεν ήταν με το μέρος της. Ούτε με το μέρος του Λάζαρου. Αλλά το κατάφεραν και προφανώς σε αυτό βοήθησαν και οι δύο. Αλλά κυρίως και πρωτίστως βοήθησαν οι καταστάσεις, σε όλα τα επίπεδα και κυρίως στο αγωνιστικό κομμάτι, που βιώνει πλέον η ΑΕΚ.

Η οποία ναι έχει πια να διαχειριστεί ενόψει της νέας σεζόν μία σημαντική αγωνιστική απώλεια. Ίσως θα μπορούσε και να την έχει αποφύγει. Αλλά κάνοντάς το, πιθανώς να είχε επηρεάσει τις ισορροπίες στο ποδοσφαιρικό τμήμα για αυτή την σεζόν, που μόλις ολοκληρώθηκε με επιτυχία για εκείνη.