20 χρόνια ΣΠΟΡ FM: Είναι κάτι στιγμές, σα μικρές πινελιές…

Η αλήθεια είναι πως, όταν έμπαινα στο… διαμέρισμα της πλατείας Δαβάκη στην Καλλιθέα για πρώτη φορά τον Νοέμβριο του 1996, δεν φανταζόμουν ΠΟΤΕ ότι τον Ιούνιο του 2016 θα ήμουν ακόμη μέλος στην οικογένεια του ΣΠΟΡ FM 94,6 και θα μου ζητούσαν να γράψω κάτι γι’ αυτήν την εικοσαετία. Φαντάζομαι, ότι ούτε ο Χρήστος, ο Γιώργος και ο Μπάμπης, όταν αποφάσιζαν να… λύσουν τους κάβους, μπορούσαν να προσδιορίσουν τον προορισμό και τη χρονική διάρκεια του ταξιδιού.

Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος

Στην αρχή ήμασταν λίγοι, αλλά είχαμε μεράκι και όρεξη. Ήμασταν μια μεγάλη οικογένεια. Αυτή η αγάπη, ο αυθορμητισμός και το οικογενειακό κλίμα έβγαινε και προς τα έξω. Και το καταλάβατε κι εσείς που μας ακούγατε, γι’ αυτό και αγαπήσατε αμέσως αυτή τη ραδιοφωνική οικογένεια και εμμέσως γίνατε μέλη της. Γίνατε συνεπιβάτες σε αυτό το ταξίδι και σε εσάς οφείλεται σε μεγάλο βαθμό το γεγονός ότι το καράβι άρχισε γρήγορα να αναπτύσσει μεγάλη ταχύτητα και να γίνεται σε πολύ σύντομο διάστημα η ναυαρχίδα στην αθλητική ενημέρωση. Με κάποιο τρόπο, είστε κι εσείς κομμάτι του ΣΠΟΡ FM.

Η φράση «ήμουν νιός και γέρασα» είναι από αυτές που ταιριάζουν στην περίπτωσή μου (και όχι μόνο). Είκοσι χρόνια σαν μέλος πληρώματος στο ίδιο καράβι είναι σχεδόν η μισή ζωή μου. Το γράφω και ανατριχιάζω. Και πλέον, μετά από τόσα χρόνια, μπορώ να πω εύκολα ότι ο ΣΠΟΡ FM 94,6 αποτελεί το δεύτερο σπίτι μου. Όσο υπερβολικό κι αν φαίνεται κάτι τέτοιο. Γιατί, μέσα σε αυτή την μεγάλη οικογένεια, τα έχω ζήσει όλα.

Όταν μου ζητήθηκε να γράψω μια ξεχωριστή προσωπική μου στιγμή, η αλήθεια είναι ότι μελαγχόλησα κάπως. Γιατί, μεταξύ άλλων, συνειδητοποίησα ότι πέρασαν τόσα πολλά χρόνια. Άλλωστε, ο χρόνος περνάει γρήγορα και πολλές φορές δεν το καταλαβαίνουμε. Και καθώς σκεφτόμουν τι να γράψω, διαπίστωσα ότι δεν χωράει μια στιγμή σε ένα κείμενο. Μετά από είκοσι χρόνια σε αυτή την οικογένεια, για μένα ο ΣΠΟΡ FM είναι στιγμές. Πολλές στιγμές…

Στιγμές απλές και καθημερινές, που δεν μπορούν να χωρέσουν σε μια σελίδα word. Στιγμές χαράς και λύπης, στιγμές ικανοποίησης και προβληματισμού, στιγμές με «τρέξιμο» και ανεμελιά, στιγμές με εντάσεις και… σιχτίρια, στιγμές που περνούν σαν φωτογραφικό φιλμ μπροστά από τα μάτια μου σαν να ήταν χθες. Και ώρες-ώρες μοιάζει τόσο κοντινό αυτό το χθες. Φωτογραφίες που έχουν όλων των ειδών τα χρώματα, αφού η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της.

Δεν ξεχνιούνται οι πρώτες καλημέρες με την Τασία, τον Αλέξανδρο, τον Μάκη και τον Γιάννη. Ούτε οι ομηρικές μάχες με τον Γιώργο, ούτε τα καρδιοχτύπια μη χτυπήσει το τηλέφωνο και είναι ο Χρήστος. Δεν γίνεται να μη θυμάμαι τον Αντώνη, που τώρα πια, ψάχνει από ψηλά τον χορηγό του. Αλλά και τα άλλα παιδιά, που έφυγαν πρόωρα από κοντά μας. Είναι δυνατόν να ξεχάσω ότι εδώ γνώρισα τη γυναίκα που βρίσκεται στο πλευρό μου και με στηρίζει τα τελευταία επτά και βάλε χρόνια ή ότι απέκτησα έναν νέο «αδερφό» στη ζωή μου; Ή μήπως θα ξεχάσω τις εμπειρίες ζωής που απέκτησα μέσω αυτής της οικογένειας; Είναι πολλά, πάρα πολλά…

Παρ' όλα αυτά, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν ξεθωριάσουν οι φωτογραφίες, σίγουρα δεν θα βγουν από τη μνήμη. Εκεί έχουν σφηνωθεί και θα είναι αποτυπωμένες για πάντα. Και θα τις θυμάμαι με μεγάλη νοσταλγία και ακόμη μεγαλύτερη συγκίνηση. Μπορεί το καράβι να άλλαξε καπετάνιο και το πλήρωμα να ανανεώθηκε, όμως το ταξίδι συνεχίζεται! Ο προορισμός παραμένει άγνωστος, αλλά και τι έγινε; Έχει κι αυτό τη γοητεία του… Χρόνια μας πολλά!

"Είναι κάτι στιγμές,
σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει…" *

* Από το τραγούδι του Νίκου Παπάζογλου «Είναι κάτι στιγμές» (2005)
Στίχοι: Πολυξένη Βελένη
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου