Είδαμε το φως το… ελληνικό

Μετά από δύο μέρες στο… σκοτάδι (ας όψεται η έλλειψη τηλεοπτικής προβολής), είδαμε επιτέλους Εθνική και ήταν εκτυφλωτική!

Με μόνιμη υποσημείωση πως όλα και όλοι θα κριθούν εκ του αποτελέσματος στα παρκέ της Σλοβενίας το Σεπτέμβριο, η ομάδα του Αντρέα Τρινκιέρι με την εικόνα που παρουσίασε απέναντι στη Γαλλία έπεισε και τον πλέον δύσπιστο φίλο της πως αξίζει της προσοχής και της εμπιστοσύνης του δείχνοντας ικανή για μεγαλεία.

Θα το πω κι ας είναι κατά πολλούς υπερβολικό: αυτή η ομάδα δείχνει πλουσιότερη σε ταλέντο από κάθε άλλη χρονιά. Ίσως ποτέ άλλοτε εθνική ομάδα να μην είχε τόση ποιότητα και βάθος. Κι όλα αυτά χωρίς Σπανούλη, Μπουρούση και Καϊμακόγλου. Για να μην αναφέρουμε τους εκούσια ή ακούσια απόντες Καλάθη, Κουφό, Σχορτσανίτη και Μάντζαρη…

Δεν είναι όμως μόνο το ταλέντο που χαρακτηρίζει αυτή την Εθνική. Βγάζει πριν καν συμπληρώσει 20 μέρες προετοιμασίας εξαιρετικές επιθετικές συνεργασίες, ίσως και… παρά φύση. Την ώρα που οι ταλαντούχοι κι υπεραθλητές Γάλλοι περίμεναν τις ατομικές εμπνεύσεις των αστέρων τους ή να αποκομίσουν οφέλη από τη σωματική τους υπεροχή, η ελληνική ομάδα έβγαζε αυτοματισμούς, παιχνίδι θαρρείς βγαλμένο από κομπιούτερ με άριστο διάβασμα της αντίπαλης άμυνας, ωριμότητα, πληθώρα επιλογών και εκτελεστών, αλλά και υψηλά ποσοστά ευστοχίας.

Ας πάμε και στα πρόσωπα. Ο Μαυροκεφαλίδης δείχνει εντυπωσιακά αναβαθμισμένος μετά τη διετία που χάσαμε τα ίχνη του στα βάθη της Ρωσίας και έτοιμος να επωμιστεί πρωταγωνιστικό ρόλο στην πρώτη-επί της ουσίας-παρουσία του στην Εθνική με τόσες ευθύνες. Μαζί με Πρίντεζη και Φώτση συνθέτουν μία Λερναία Ύδρα που μπορεί να «σκοτώσει» τον αντίπαλο από κοντά ή μακριά. Παπανικολάου και Μπράμος βγάζουν απίστευτη ενέργεια και βοηθούν ποικιλοτρόπως, Ζήσης, Περπέρογλου και Βουγιούκας είναι οι ήρεμες δυνάμεις, ο Βασιλειάδης περιμένει πάντα «οπλισμένος», ενώ ο Σλούκας βγάζει στον παρκέ αέρα κι αυτοπεποίθηση που απορρέουν από τις δύο Ευρωλίγκες που κατέκτησε με τον Ολυμπιακό. Ο Κατσίβελης, αν και πρωτάρης, δεν μοιάζει ψαρωμένος, ενώ ο Καββαδάς είναι χρήσιμος και όχι μόνο για προπονήσεις.

Ασφαλώς δεν είναι όλα τέλεια. Δεν θα μπορούσε, αλλά και δεν θα έπρεπε παράλληλα, να συμβαίνει κάτι τέτοιο 24 μέρες πριν το πρώτο τζάμπολ στο Κόπερ. Τα χαμένα ριμπάουντ, κάποιες αμυντικές ολιγωρίες και ορισμένα νεκρά επιθετικά διαστήματα είναι εκεί για να μας υπενθυμίζουν πως η Εθνική είναι θνητή. Ίσως και για να μας προσγειώνουν όσο χρειάζεται αφού υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη.

Η ελληνική άμυνα θέλει δουλειά, αφού κακά τα ψέματα παρά το επιθετικό τους ταλέντο αρκετοί διεθνείς δεν είναι ατομικά οι καλύτεροι στο άλλο μισό του παρκέ. Όμως κι εκεί τα βήματα προόδου ήταν αισθητά από φιλικό σε φιλικό. Από τους πολλούς 85 πόντους παθητικό από την Κροατία, πήγαμε στους 52 από την περιορισμένων δυνατοτήτων Γερμανία και κλείσαμε με 67 από την ισχυρή και γηπεδούχο Γαλλία.

Ασφαλώς δεν πανηγυρίζουμε, ούτε προβάρουμε από τώρα παρουσίες σε βάθρα, μετάλλια στα στήθη και κούπες στα χέρια. Όμως με τέτοιες εμφανίσεις και τόσες υποσχέσεις που αφήνει σε τόσο πρώιμο στάδιο η νέα Εθνική, έχουμε τουλάχιστον το δικαίωμα στο όνειρο.

Follow @ChristosRobolis