Ενδεχομένως, το όνομα Χίρου Ονόντα να μη λέει πολλά στους περισσότερους. Άλλωστε, γιατί κάποιος να θυμάται έναν από τους χιλιάδες Ιάπωνες ανθυπολοχαγούς που πολέμησαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου;
Για την ιστορία που κουβαλάει τ’ όνομά του όμως, δεν μπορεί, όλο και κάτι θα ‘χει πάρει τ’ αυτί σας, έστω και στο επίπεδο του αστικού μύθου. Εκεί που τα όρια της πραγματικότητας μπερδεύονται μ’ εκείνα του μύθου και τα δυο μαζί χάνονται μέσα στην πυκνή βλάστηση της ζούγκλας των Φιλιππίνων…
Εκεί όπου ο Ονάντα βρέθηκε το 1944 με μία και μοναδική εντολή: Να μην παραδοθεί πριν φτάσουν ενισχύσεις…
Για την Ιαπωνία –έτσι όπως αυτή ήταν για αιώνες πριν την οριστική ήττα στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο- θα ήταν αδιανόητο για ένα μέλος του αυτοκρατορικού στρατού να αρνηθεί να εκτελέσει μια τέτοια διαταγή.
Ο Ονόντα, μαζί με τρεις στρατιώτες, απλά υπάκουσε. Κι έμεινε κρυμμένος στο νησί Λουμπάνγκ μέχρι το… 1974, σχεδόν 30 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου…
Αρνήθηκε να παραδοθεί ακόμη κι όταν έχασε διαδοχικά τους συντρόφους είτε από τις κακουχίες, είτε κατά τη διάρκεια συρράξεων με στρατιώτες των Φιλιππίνων που προσπαθούσαν να τον πείσουν πως όλα είχαν τελειώσει.
Αρνήθηκε να βγει από τη ζούγκλα ακόμη κι όταν χιλιάδες φυλλάδια έπεσαν εκεί με αποδεικτικό υλικό πως ο πόλεμος ήταν πια παρελθόν…
Ουσιαστικά, αρνήθηκε να δεχτεί πως το σύστημα αξιών με το οποίο είχαν γαλουχηθεί γενιές και γενιές συμπατριωτών του, είχε καταρρεύσει οριστικά και αμετάκλητα.
Σαν πιστός στρατιώτης, παραδόθηκε μόνο όταν οι Ιάπωνες έστειλαν τον πρώην διοικητή του στη ζούγκλα κι εκείνος του έδωσε τη σχετική διαταγή…
Η Ιαπωνία που αντίκρισε το 1974 ο Ονόντα ήταν εντελώς διαφορετική από εκείνη που είχε αφήσει πίσω του. Ο ίδιος –αν σκεφτεί κανείς τη μετάλλαξη της χώρας στις δεκαετίες που ακολούθησαν μετά την ντροπιαστική συνθηκολόγηση- αν και λαϊκός ήρωας, ήταν το «απολίθωμα» μιας άλλης εποχής.
Ίσως γι’αυτό αργότερα έζησε για μερικά χρόνια στη Βραζιλία, πριν εγκατασταθεί ξανά μόνιμα στη χώρα των κερασιών και των ένδοξων προγόνων του, οι απόγονοι των οποίων είχαν υιοθετήσει σχεδόν ολοσχερώς τον τρόπο ζωής των νικητών του πολέμου.
Επέστρεψε για λίγο στη ζούγκλα του Λουμπάνγκ το 1996 και τελικά πέθανε στις 16 Ιανουαρίου του 2014 σε νοσοκομείο του Τόκιο από πνευμονία.
Σίγουρα όχι με τον τρόπο που θα ταίριαζε σε έναν στρατιώτη. Ενδεχομένως, ούτε καν με τον τρόπο που θα επιθυμούσε και ο ίδιος…
Επιμέλεια: Νικόλας Ακτύπης ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
