Δώστε στα παιδιά ένα σουτ που δεν μπορεί να μπλοκαριστεί

Πριν λίγες μέρες, στις 2 Μαρτίου 2019 συγκεκριμένα, ολοκληρώθηκε η δημοπρασία που είχε ξεκινήσει ένας απ’ τους εμβληματικότερους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών. Και γιατί είναι αυτό σημαντικό, θα αναρωτηθείτε.

Ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ για τους φίλους του μπάσκετ είναι μια απ’ τις πιο γνωστές φυσιογνωμίες, είτε έζησαν, είτε όχι τα χρόνια που μεσουράνησε. Για τους υπόλοιπους είναι απλώς ένα όνομα. Για να προχωρήσουμε όμως, θα πρέπει ο αναγνώστης να αντιληφθεί, έστω λίγο, για ποιον αθλητή μιλάμε. Είναι χωρίς αμφιβολία ένας απ’ τους σημαντικότερους παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ με αρκετές κατακτήσεις και ατομικές διακρίσεις (θα αναφέρω μόνο τα έξι πρωταθλήματα με τους Μπακς και τους Λέικερς, ενώ μέχρι και σήμερα διατηρεί το ρεκόρ των περισσότερων πόντων από κάθε άλλο παίκτη στο καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ παγκοσμίως). Η λίστα με τα επιτεύγματά του είναι εκθαμβωτική τόσο ποιοτικά, όσο και ποσοτικά.

Η συνέχεια ξαφνιάζει

Ο ίδιος λοιπόν, μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση, ίδρυσε στην Αμερική ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα ονόματι «Skyhook Foundation» με σκοπό να δώσει σε παιδιά που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα την ευκαιρία να επισκεφθούν διάφορους φορείς και τεχνολογικούς χώρους, προκειμένου να γνωριστούν με τη φύση, τις επιστήμες και τις τεχνολογίες του σήμερα. Με αυτό τον τρόπο στοχεύει, όπως λέει, στο να ανοίξει τους ορίζοντες στα παιδιά αυτά, προκειμένου να αναπτύξουν ενδιαφέροντα και να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.

«Ήμουν συλλέκτης κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου [...] Αυτό είναι που βασικά κάθε συλλέκτης ελπίζει να επιτύχει, ανεξάρτητα από το τι συλλέγει: ένα παράθυρο σε έναν εξωτικό κόσμο, διαφορετικό από το δικό τους»

Ο συγκεκριμένος λοιπόν άνθρωπος, έπειτα από όσες επιτυχίες είχε και όσα κέρδισε κάνοντας αυτό που αγάπησε, έκανε σκοπό της ζωής του το ίδρυμά του να πετύχει. Και όταν αυτό εσχάτως αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες και το φάσμα της αποτυχίας, εκείνος βρήκε τη λύση τουλάχιστον προκειμένου να συνεχίσει για λίγο καιρό ακόμη.

«Χρειάζεται να συνεχίσει να λειτουργεί και έχω αυτά τα υπέροχα αναμνηστικά της καριέρας μου και καταλαμβάνουν χώρο, χρειάζονται ασφάλιση και πρέπει και να τα φροντίζεις. Θα προτιμούσα να τα χρησιμοποιήσω για να βεβαιωθώ ότι το ίδρυμα παίρνει τη χρηματοδότηση».

Φυσικά και μιλάει για τα τρόπαια, τα δαχτυλίδια (για τους μη-γνώστες, στους πρωταθλητές του ΝΒΑ προσφέρονται ακριβά δαχτυλίδια ως ενθύμια της κατάκτησης του τίτλου) τις φανέλες που σημάδεψαν στιγμές στο χρόνο και την καριέρα του και πολλά άλλα αντικείμενα από την ιστορική του συλλογή. Για την ιστορία από τη δημοπρασία μαζεύτηκε ένα σημαντικό ποσό και πλέον συνεχίζει κανονικά αυτό το οποίο ξεκίνησε. Ας σταθούμε όμως λίγο εδώ…

Ας προσπαθήσουμε να αναλογιστούμε τι περιέγραψα μέσα σε λίγες λέξεις. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που κατάφερε να ασχοληθεί με αυτό που του άρεσε, πέτυχε σ’ αυτό και έγινε ένας απ’ τους καλύτερους όλων μέχρι και σήμερα. Αυτός ο άνθρωπος γνώρισε τον ανταγωνισμό, την αξία του ιδρώτα, τη δουλειά, το πάθος για τη νίκη, την αίγλη της επιτυχίας και πολλά ακόμη στον αθλητισμό. Και σήμερα, έρχεται και μας δείχνει έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο.

Η «προσγείωση» στην ελληνική πραγματικότητα

Ας έρθουμε τώρα και στα δικά μας μέρη. Στη χώρα μας και σε αυτά που συμβαίνουν τόσο μέσα στα γήπεδα, όσο και έξω από αυτά. Την ίδια περίοδο που ολοκληρώνεται η δημοπρασία του Καρίμ, εδώ κάποιοι επέλεξαν σε κάποιο γήπεδο του πόλο να τσακωθούν με κάποιους άλλους, να χτυπήσουν άμαχο πληθυσμό (μεταξύ των οποίων και Α.μ.Ε.Α.) και να εκδηλώσουν τέλος πάντων μία οργή για λόγους που εκείνοι ξέρουν. Και δυστυχώς όλο αυτό είναι μια είδηση που δεν ξαφνιάζει και τόσο, γιατί για κάποιο λόγο συνηθίσαμε αυτά τα επεισόδια να τα μαθαίνουμε, να τα βλέπουμε, να τα αναγνωρίζουμε, αλλά να μην κάνουμε κάτι για να τα αποτρέπουμε. Συνηθίσαμε να μη συζητάμε πλέον το γιατί επιτρέπουμε να συμβαίνουν τα επεισόδια, αλλά το τι επιπτώσεις θα έχουν αυτά. Στους εκάστοτε υπεύθυνους, στα θύματα, στις ομάδες που τιμωρούνται και σε όποια άλλη κοινωνική ομάδα εμπλέκεται. Κι αν σκεφτείτε «αυτά γίνονται αλλού, όχι εδώ», τότε σχεδόν προκλητικά θα σας προτρέψω να κοιτάξετε καθαρότερα και ευρύτερα. Τόσο στον αθλητισμό, όσο και έξω απ’ αυτόν.

Τυφλωνόμαστε από διαφόρων ειδών μίση και πάθη και ξεχνάμε ουσιώδη πράγματα. Όπως π.χ. το τι προτεραιότητα έχει το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και το κάθε άθλημα στη ζωή μας σήμερα ως θεατές (εξαιρώ φυσικά τους επαγγελματίες του χώρου). Όπως το τι τελικά σημαίνουν το «ευ αγωνίζεσθαι» και το «respect» και γιατί ως φράσεις συνδέθηκαν με τον αθλητισμό. Σε ένα περιβάλλον που δημιουργούνται συνεχώς κάθε λογής κοινωνικά προβλήματα, επιλέγουμε να γινόμαστε μισαλλόδοξοι με συγκρουσιακές διαθέσεις.

Τι κάνουμε;

Υπάρχουν βέβαια και θετικά πρότυπα ή παραδείγματα (αθλητών και φιλάθλων) και πάντα θα υπάρχουν. Ωστόσο τα προβλήματα των κοινωνιών μας, απ’ τη στιγμή που δεν κάνουμε κάτι γι’ αυτά, αργά ή γρήγορα θα επηρεάσουν τον καθένα. Γιατί λοιπόν να μη σταθούμε λίγο και να συλλογιστούμε τι ακριβώς έκανε ο κύριος αυτός που λέγεται Τζαμπάρ; Γιατί να μην προσπαθήσουμε να «ακούσουμε» αυτό που προσπαθεί να μας πει;

Δεν είναι ανάγκη όλοι να δημοπρατήσουμε τους κατακτημένους στόχους μας φυσικά, ούτε να ιδρύσει ο καθένας από ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα. Ίσως είναι ανάγκη όμως να κοιτάξουμε μέσα απ’ τα μάτια αυτού του ανθρώπου, που κέρδισε τόσα από τον αθλητισμό και όμως αποφάσισε ότι αυτά που ο κόσμος αναγνωρίζει ως πολλά και μεγάλα, του φαίνονται μικρότερα. Όχι γιατί ο αθλητισμός είναι λίγος, κάθε άλλο. Αυτό που τον έκανε όμως να «επαναστατήσει» στη δική του κοινωνία ήταν κάτι άλλο. Χρειάστηκε μόνο να κοιτάξει λίγο έξω απ’ το κουτί… λίγο πέρα απ’ τον εαυτό του.

«Όταν πρόκειται για την επιλογή ανάμεσα στο να κρατήσω ένα δακτυλίδι πρωταθλήματος ή να παρέχω στα παιδιά την ευκαιρία να αλλάξουν τη ζωή τους, η επιλογή είναι πολύ απλή – τα πουλάω όλα»

«Αντί να κοιτάζω τη λάμψη των κοσμημάτων ή του επίχρυσου, γιορτάζοντας κάτι που έκανα εδώ και πολύ καιρό, προτιμώ να κοιτάξω το χαρούμενο πρόσωπο ενός παιδιού»

Επιμέλεια Θοδωρής Μπουρνέλης