Δολοφονία Φιλόπουλου: Σαν να μην πέρασε μια μέρα…

Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν! Αυτό τραγούδησε για πρώτη φορά το 1984 ο αείμνηστος Νίκος Παπάζογλου και θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος του κειμένου. Φυσικά και δεν αφορά μόνο αυτό το περιστατικό. Άλλωστε, εδώ στην Ελλάδα, μόνο με το σταγονόμετρο μπορούν να βρεθούν τομείς της κοινωνίας γενικά, που παρουσιάζουν βελτίωση.

Και το κομμάτι της βίας, είναι ένα θέμα που απασχολεί-μαστίζει πολλά χρόνια τώρα και λύση ακόμη δεν έχει βρεθεί. Και πώς να βρεθεί, όταν επί της ουσίας το μοναδικό πράγμα που γίνεται σε αυτή τη χώρα είναι η καταδίκη των επεισοδίων και τα ευχολόγια να είναι τα τελευταία…

Του Τάσου Νικολόπουλου

Σαν σήμερα στις 29 Μαρτίου 2007, γράφτηκε άλλη μια «μαύρη σελίδα» στον ελληνικό αθλητισμό, αφού συμπληρώνονται εννιά χρόνια από την δολοφονία του Μιχάλη Φιλόπουλου. Σε ηλικία 22 ετών, ο οπαδός του Παναθηναϊκού έχασε τη ζωή του, όταν μαχαιρώθηκε θανάσιμα από οπαδούς του Ολυμπιακού κατά τη διάρκεια ραντεβού θανάτου στη Λεωφόρο Λαυρίου, με αφορμή τον τελικό Κυπέλλου μεταξύ των δύο «αιωνίων» στο βόλεϊ γυναικών. Ένα ραντεβού, που είχε φιξαριστεί με κάθε λεπτομέρεια και είχε σαν στόχο το απόλυτο ξεκαθάρισμα.

Εννιά χρόνια, το καταλαβαίνετε; Και δεν έχει αλλάξει ΤΙΠΟΤΕ. Η βία ζει και βασιλεύει και τον… κόσμο κυριεύει! Οι Κυβερνήσεις αλλάζουν, οι Υπουργοί σβήνουν και γράφουν νέους νόμους, τα μέτρα είναι σκληρότερα, αλλά το φαινόμενο δεν… πατάσσεται. Τα επεισόδια (μικρής ή μεγάλης έκτασης) εντός γηπέδων συνεχίζονται, όπως και τα ραντεβού θανάτου μεταξύ οπαδών.

Βέβαια, ΦΕΤΟΣ δεν υπήρξε νεκρός, όπως συνέβη πέρυσι. Και αυτό αποτελεί ΠΡΟΟΔΟ, όπως δήλωσε στις αρχές του μήνα ο Σταύρος Κοντονής, λίγες μέρες μετά την απόφασή του για ματαίωση της διοργάνωσης του Κυπέλλου Ελλάδας. Θα τρελαθούμε εντελώς…

Εννιά χρόνια και δεν έχει αλλάξει το ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ. Ανατρέχοντας στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων την επόμενη μέρα της δολοφονίας του Μιχάλη Φιλόπουλου, η ‘Goal News’ έγραφε: «Τετέλεσται», ο ‘Πρωταθλητής’ ευχόταν: «Όχι άλλο αίμα» και η ‘Score’ απαιτούσε: «Σκοτώστε τώρα την αλητεία». Η ‘SportDay’ με τη σειρά της παραδεχόταν ότι: «Όλοι το ήξεραν», ενώ ο ‘Φίλαθλος’ αναρωτιόταν: «Πόσοι ακόμη θα σφαχτούν».

Η απάντηση στο ρητορικό ερώτημα της εφημερίδας, που δεν κυκλοφορεί πια, είναι ΔΥΟ! Τον Σεπτέμβριο του 2011 υπήρξε ένα άλλο ραντεβού θανάτου με θύμα τον οπαδό του Παναθηναϊκού, Γιάννη Ρουσάκη, που έπεσε νεκρός σε ηλικία 21 ετών, κατά τη διάρκεια συμπλοκής οπαδών του ΟΦΗ και του Ηρόδοτου στο Ηράκλειο Κρήτης. Τρία χρόνια αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2014, ήταν ο 46χρονος φίλαθλος του Εθνικού, Κώστας Κατσούλης που άφησε την τελευταία του πνοή στην Αλικαρνασσό κατά τη διάρκεια επεισοδίων πριν το ματς με τον Ηρόδοτο για την Γ’ Εθνική.

Εννιά χρόνια και είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα! Τρανή απόδειξη αποτελούν τα πρόσφατα επεισόδια στη Λευκάδα, στα οποία, σύμφωνα με τις μαρτυρίες όσων έζησαν τον εφιάλτη, μάλλον από τύχη δεν θρηνήσαμε θύματα. Βέβαια, δεν θέλει και πολύ, για να έχουμε ξανά και ξανά… Μέχρι ώρας, δεν έχουμε θρηνήσει τον θάνατο κάποιου αθλητή, αλλά -όσο κυνικό κι αν φαίνεται- δεν είναι μακριά η μέρα, που θα συμβεί και αυτό το μοιραίο. Το θέμα είναι τι γίνεται για να παταχθεί το φαινόμενο.

Γιατί η βία δεν είναι μόνο αθλητικό, αλλά ένα κοινωνικό φαινόμενο χωρίς χρώμα και με βαθιές ρίζες. Και έχει αποδειχθεί ότι δεν φταίνε πάντα η διαφθορά και η διαπλοκή. Όπως επίσης και ότι όλοι όσοι εμπλέκονται σε τέτοιες καταστάσεις, δεν χρειάζονται και σπουδαίες αφορμές για να το πράξουν…

Μέχρι σήμερα, πάντως, ουσιαστική λύση για την πάταξη της βίας δεν έχει βρεθεί. Αυτό που έχει προκριθεί είναι τα… ευχολόγια και οι καταδίκες. Με αυτά ζούμε τόσα χρόνια και με αυτά θα πεθάνουμε. Στο τσακίρ κέφι, άντε να υπάρξει και καμιά αναβολή αθλητικών δραστηριοτήτων, μετά από εντολή των εκάστοτε κυβερνήσεων, όπως συνέβη τόσο μετά τη δολοφονία του Μιχάλη Φιλόπουλου, όσο και μετά τον θάνατο του Κώστα Κατσούλη. Όσο πιστεύουν, όμως, οι κυβερνώντες ότι με τις αναβολές θα λύσουν τούτο το διαχρονικό πρόβλημα, αυτό θα παραμένει το πιο διαχρονικό ανέκδοτο!