Δεν φτάνει μόνο να το λες αλλά και να το αποδεικνύεις

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Παρακολουθώντας τα τρία τελευταία παιχνίδια του Άρη με Λαμία, Απόλλωνα και Αγροτικό Αστέρα, ειλικρινά κάθεσαι και αναρωτιέσαι; Υπάρχει αλλού τόση μαζεμένη ποδοσφαιρική αφέλεια;

Μαζί με γκαντεμιά, ατυχία, λανθασμένες αποφάσεις, διαιτητικές παρεμβάσεις. Γενικά, μια συσσωρευμένη αρνητική ενέργεια γύρω και μέσα στην ομάδα. Σαν μια αόρατη δύναμη να ίπταται πάνω από τον Άρη και να μην τον αφήνει να σηκώσει κεφάλι. Κοινώς παιχνίδια με το ίδιο πάνω-κάτω σενάριο, πλοκή και κατάληξη (δηλαδή ήττα ή ισοπαλία).

Αυτό είναι το ένα σκέλος. Γιατί το άλλο αφορά το τι κάνει ο ίδιος ο Άρης για να ξεφύγει από αυτή την κατάσταση και να αλλάξει την μοίρα του. Είδαμε για παράδειγμα χθες στον Εύοσμο μια εμφάνιση, όχι και πολύ διαφορετική από αυτές που μας επιφυλάσσει εσχάτως η ομάδα του Αναστόπουλου. Σφριγηλή στην άμυνα πλέον με την προσθήκη των Ταυλαρίδη και Σόουζα, που δεν δέχεται δηλαδή σοβαρή απειλή από τον αντίπαλο (μια φάση έκανε ο Αστέρας και σκόραρε) αλλά και επιθετικά αναιμική.

Σε καμία περίπτωση δεν παίζει ποδόσφαιρο κατακτητικό, κυριαρχίας που θα σε καθηλώσει και θα κάνει τον αντίπαλο να σκέφτεται πως θα τη γλιτώσει με όσο το δυνατόν λιγότερα γκολ. Το έχει κάνει σε ελάχιστα ματς. Και στον Εύοσμο φαινόταν ότι ήθελε να διαφυλάξει πρωτίστως το μηδέν στην άμυνα και να ψάξει ένα γκολ στην επίθεση με την ποιότητα των παικτών που διαθέτει.

Το ότι αυτό έχει γίνει κάτι σαν το αρχαίο «έξις δευτέρα φύσις» φάνηκε μετά το γκολ του Ίλιτς που ο Άρης ενώ είχε το μομέντουμ και ο αντίπαλος ανοίχτηκε αναγκαστικά, δεν επιδίωξε φανατικά το δεύτερο γκολ που θα κλείδωνε το τρίποντο. Αντίθετα πήγε πάλι σε μια συντηρητική προσέγγιση των πραγμάτων, που φαίνεται να μην έχει -και αυτό είναι το κυριότερο- αποτέλεσμα. Βλέποντας τον αντίπαλο να έχει γονατίσει μετά το γκολ, αντί να τον.. αποτελειώσει, λειτούργησε επιπόλαια σε 2-3 περιπτώσεις που του δόθηκε η ευκαιρία, έδωσε χώρο, σταδιακά οπισθοχώρησε, φλερτάροντας με την γκέλα με το ρευστό 0-1. Τι να το κάνει ο αρειανός που το γκολ που δέχτηκε ήταν.. μπιλιάρδο;

Αδιάψευστος μάρτυρας για αυτόν είναι η βαθμολογία. Το ακόμη πιο… σαδιστικό που επιτείνει και τον εκνευρισμό του κόσμου, είναι, ότι ο Άρης βλέπει την πλάτη δυο ομάδων που δεν είναι σίγουρα καλύτερες από αυτόν. Εκμεταλλεύονται όμως τις αυτοκτονικές του τάσεις. Το εύκολο είναι στη θεωρία να λες ότι είσαι ο καλύτερος. Με τον πρώτο γύρο να ολοκληρώνεται όμως, πότε σκοπεύει να το αποδείξει και στο γήπεδο;
Δυστυχώς όμως για τον προπονητή και τους παίκτες οι δικαιολογίες στέρεψαν. Έστω και αν κάποιες από αυτές έχουν βάση. Η κατάσταση είναι οριακή και λίγο θέλει να γίνει μη αναστρέψιμη. Είναι η ώρα που η ομάδα χρειάζεται την βοήθεια από τον ηγέτη της. Αυτός είναι ο ίδιος ο Θόδωρος Καρυπίδης. Δείχνει να εξακολουθεί να περιβάλλει με απόλυτη εμπιστοσύνη προπονητή και παίκτες, κλείνοντας τα αυτιά στις περί του αντιθέτου φωνές. Αναγνωρίζει προφανώς ότι υπάρχουν δικαιολογίες που η ομάδα είναι 3η. Το ότι «βλέπει» παράλληλα και πρόβλημα φαίνεται από την πυκνότητα των επισκέψεων στο Ρύσιο αυτή την εβδομάδα. Αυτός παίρνει τις αποφάσεις και κρίνεται για αυτές ως ιδιοκτήτης.

Θα πρέπει να σκεφτεί πολύ σοβαρά όμως μια διόλου αμελητέα παράμετρο. Αν ο μη γένοιτο ο ΑΡΗΣ δεν παίζει του χρόνου στη Σούπερ Λιγκ και ο ίδιος θα είναι πολλαπλώς χαμένος και η ομάδα σε δύσκολη θέση με το φετινό μεγάλο μπάτζετ…

Υ.Γ Έτσι όπως είναι η κατάσταση δανείζομαι μια φράση που αρέσει στον Νίκο Αναστόπουλο και ταιριάζει γάντι στην περίσταση: «Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι». Κοινώς πράξεις…

ΥΓ1 Ο πολύ καλός Ρόβας των πρόσφατων αγώνων εκτός αποστολής χθες. Μέσα ξανά ο Νέτο με τον Ραούλ Μπράβο. Αυτά θα συμβαίνουν όταν ο προπονητής προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες στα αποδυτήρια για να μην γκρινιάζει κανείς.