Δεν είναι απλώς μια κούπα, είναι μια ιστορία!

Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος στις 9 Ιουνίου γίνεται 31 ετών. Λίγες ημέρες, δηλαδή, μετά τη συμμετοχή του σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Πιθανώς (ας το ελπίσουμε διότι μάς λείπει ως ελληνικό ποδόσφαιρο) και ως νικητής του. Στα 31 του, λοιπόν, αυτή η βραδιά του Άρσεναλ - Τσέλσι στον τελικό του Europa League μοιάζει για εκείνον με το κερασάκι μιας σπουδαίας καριέρας.

Ασφαλώς και δεν τελειώνει εδώ. Ασφαλώς και έχει πολλά ακόμη να προσφέρει σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο. Ασφαλώς και ούτε τα χρόνια τον πήραν, ούτε δείχνει να έχει χάσει σε κάτι από την ποδοσφαιρική του αξία. Θα είναι, όμως, αν κατακτηθεί αυτός ο τίτλος, κάτι περισσότερο από μια ευρωπαϊκή κούπα. Υπάρχει περισσότερο; Ναι, υπάρχει!

Θα είναι ένας τίτλος που στην ουσία η ίδια η ιστορία επιβάλλει να τον κατακτήσει ο Sokratis ως ο πρώτος Έλληνας που θα έχει καταφέρει κάτι τέτοιο. Δεν είχαμε, ως ποδόσφαιρο, ποτέ έναν Έλληνα που να έχει αγωνιστεί και μάλιστα σε τόσο υψηλό επίπεδο στα τρία από τα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Κατά σειρά σε ιταλικό, σε γερμανικό και πλέον στο αγγλικό.

Από μόνο του θα αρκούσε για να τον κατατάξει ως τον κορυφαίο όλων στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ένας ευρωπαϊκός τίτλος, όμως, θα διώξει οποιαδήποτε αμφιβολία. Θα είναι πια το ξεκάθαρο μετρήσιμο μέγεθος. Αυτό που λείπει για να μπορέσει κάποιος δίχως καμία επιφύλαξη και χωρίς κανείς να νιώσει "ριγμένος" ή παρεξηγημένος να πει: Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος είναι ο κορυφαίος Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών!

Δεν θα χρειάζεται πια τίποτε άλλο, παρά μόνο η ίδια η διαδρομή του, οι σταθμοί σε αυτό το πέρασμα των χρόνων, για να τον κατατάξουν στη θέση που για την ώρα κανείς άλλος δεν έχει φτάσει. Μακάρι να αλλάξει γρήγορα, διότι θα σημαίνει ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο, όταν θα βρει έναν καλύτερο από τον Sokratis, θα έχει κερδίσει ακόμη ένα πολύτιμο και σπάνιο για εκείνο αγαθό.

Αλλά πόσο αισιόδοξοι μπορούμε να είμαστε για κάτι τέτοιο και μάλιστα σύντομα; Το ελληνικό ποδόσφαιρο που έχει πάρει Euro. Το ελληνικό ποδόσφαιρο που τα τελευταία 15 χρόνια σε εθνικό επίπεδο έχει εμφανιστεί σε πέντε τελικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων (τρία Euro, δύο Μουντιάλ). Σε συλλογικό επίσης έχει αν όχι οτιδήποτε άλλο, τουλάχιστον μόνιμη παρουσία σε ομίλους ευρωπαϊκών διοργανώσεων.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο, λοιπόν, όλα αυτά τα χρόνια έχει μόλις τρεις παρουσίες εκπροσώπων του σε τελικούς ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Και φέτος, μια τρίτη. Μετά τον Άκη Ζήκο του 2004 (τελικός Champions League με την Μονακό), τον Αλέξανδρο Τζιόλη του 2009 (τελικός UEFA με την Βέρντερ Βρέμης), τον Κώστα Μήτρογλου του 2018 (τελικός Europa League με τη Μαρσέιγ) τώρα τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο με την Άρσεναλ.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο που έχει "εξωτερικευτεί", έχει πλέον αρκετούς ποδοσφαιριστές να αγωνίζονται εκτός συνόρων. Το ελληνικό ποδόσφαιρο που αποτελεί μέρος της αγοράς, παρά τα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζει στο εσωτερικό του, έχει ελάχιστες σε σχέση με άλλες χώρες του δικού μας ποδοσφαιρικού διαμετρήματος στιγμές σαν αυτή που θα ζήσει με τον Σωκράτη το βράδυ της Τετάρτης (29/5).

Μόλις τρεις σε βάθος τόσων χρόνων, είναι εξαιρετικά κακό σημάδι. Είναι ασφαλώς και αιτία έντονου προβληματισμού, πλέον όχι απλώς για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αλλά και για τον ίδιο τον Έλληνα ποδοσφαιριστή. Που πρέπει επιτέλους να μπει στο κάδρο της κριτικής και της ανησυχίας για όσα δεν καταφέρνει...

Σημαίνουν όλα αυτά ότι στερείται σε κάτι η αξία του Παπασταθόπουλου; Ότι, δηλαδή, τού ήταν εύκολο; Όχι βέβαια. Άλλη κουβέντα η μία, άλλη εκείνη για την ιστορική πορεία που διαγράφει ο Έλληνας διεθνής!