Δεν έφταιγε το 1ο λεπτό, αλλά όλα τα υπόλοιπα!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Ο Μπέσνικ Χάσι ξεκίνησε τις δηλώσεις του λέγοντας στην ουσία ότι το πρώτο γκολ τόσο νωρίς, μόλις με τη συμπλήρωση του πρώτου λεπτού, ήταν εκείνο που έκανε τη διαφορά. Γιατί τσαλάκωσε την αυτοπεποίθηση της ομάδας. Λάθος. Αυτό συμβαίνει. Εχει, ασφαλώς, συμβεί και στον Ολυμπιακό να δεχτεί τόσο νωρίς γκολ. Στην έδρα του. Και βέβαια, έχει συμβεί, για την ακρίβεια είναι στη φύση της ομάδας αυτό, να αντιδράσει...

Αυτό που δεν έχει συμβεί ή που δεν είναι κανονικό να συμβαίνει τελοπάντων, είναι όλα τα υπόλοιπα λεπτά του αγώνα με την Σπόρτινγκ. Ποτέ μια ομάδα δεν κατάφερε να κάνει, ας μιλήσουμε για το πρώτο ημίχρονο όταν και κρίθηκε το ματς, τέτοια ζημιά στον Ολυμπιακό. Πολύ μεγαλύτερες, μάλιστα, από την Σπόρτινγκ ή έστω πολύ πιο ποιοτικές. Τρία γκολ, δύο δοκάρια, δύο τετ α τετ, έμοιαζε σαν μια ποδοσφαιρική πλάκα όλο αυτό που συνέβαινε. Για το οποίο, βέβαια, δεν έφταιγε το πρώτο λεπτό. Αλλά όλο το υπόλοιπο διάστημα της αναμέτρησης...

Είναι παράδοξο όλο αυτό. Είναι παράδοξο διότι ήταν ένα σχέδιο που εφαρμόστηκε από έναν προπονητή που είχε δώσει διαφορετικά δείγματα. Είχε φροντίσει να προστατέψει την ομάδα του και βέβαια τον εαυτό του στα προηγούμενα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Ισως πιο καθοριστικά, γιατί έκριναν την παρουσία της ομάδας στους ομίλους του Champions League, αλλά απέναντι σε αντιπάλους μικρότερης δυναμικότητας. Γνωρίζοντας το πρόβλημα που και τότε έβγαζε μάτι στον Ολυμπιακό με την ανασταλτική του λειτουργία, είχε προσπαθήσει να το περιορίσει. Και τουλάχιστον τότε, να μην του κοστίσει. Θα μπορούσε να έχει συμβεί στο εντός έδρας ματς με την Παρτιζάν, σε εκείνο το 2-2 στο Καραϊσκάκη, με τους Σέρβους να βγάζουν φάσεις που αν είχαν την ποιότητα της Σπόρτινγκ, θα τις είχαν αξιοποιήσει διαφορετικά.

Τότε, δεν αξιολογήθηκε από κανέναν, στο βωμό της πρόκρισης. Απόκανέναν, πλην του Χάσι! Ο οποίος κόντρα στη Ριέκα αντιμετώπισε τους δύο αγώνες και κυρίως εκείνον στην Κροατία, με Ρομαό και Οτζίτζα στον άξονα, με διαφορετική φιλοσοφία. Κόντρα στην Σπόρτινγκ, σε ένα ματς μάλιστα που εκ των προτέρων γνώριζες ότι με ήττα... σχεδόν τελειώνεις, τι έγινε; Για ποιο λόγο; Υποτίμηση αντιπάλου δεν είναι, υπερτίμηση του εαυτού σου, πιθανόν.

Και πάλι, όμως, δεν εξηγείται η λογική με την οποία αντιμετώπισε τον αγώνα ο Ολυμπιακός. Λες και ποδόσφαιρο είναι μόνο να προσπαθώ να βάλω γκολ. Και όχι να προσπαθώ και να μην δεχτώ. Αυτό είναι παιχνίδι αλάνας και μάλιστα, όταν ακόμη ήμασταν κάτω από δέκα. Μετά είχαμε αρχίσει κι εμείς να βάζουμε κανόνες. Ειδικά το δεύτερο γκολ που δέχτηκε ο Ολυμπιακός ήταν σαν εικόνα από την παιδική μας ηλικία. "Πόσο είναι; Νομίζω 15-8. Οχι 14-9. Καλά όποιος το βάλει κερδίζει...".

Κάπως έτσι βρέθηκε η Σπόρτινγκ να βγάζει αντεπίθεση δύο με δύο από κόρνερ αντιπάλου. Φταίει γι' αυτό το 0-1 στο πρώτο λεπτό; Προφανώς όχι. Διότι επιπλέον δεν ήταν μία φάση στο 80φεύγα, που βλέπεις να τελειώνει το παιχνίδι και εξαντλείς τις πιθανότητες για την ισοφάριση. Ηταν μόλις στο 10κάτι. Με 80 λεπτά παιχνιδιού μπροστά. Αυτή δεν είναι αγωνιστική συμπεριφορά που αρμόζει σε αυτό το επίπεδο. Και δεν συνέβη μία φορά, συνέβη πολλές ακόμη. Σε δοκάρια, σε τετ α τετ, σε φάσεις που απλώς οι Πορτογάλοι άφησαν αναξιοποίητες.

Οσο για το δεύτερο ημίχρονο, το no football της Σπόρτινγκ είναι ακόμη χειρότερο, για να μην πούμε προσβλητικό, για τον Ολυμπιακό. Αλλά το ακόμη χειρότερο θα είναι να αξιολογηθεί ως βελτίωση της ελληνικής ομάδας. Ως αντίδραση ή ως προσπάθεια ανατροπής. Τα δύο γκολ του Πάρντο στο τέλος δεν πρέπει να μπερδέψουν κανέναν. Πολύ περισσότερο τον Χάσι.

Διότι όπως δεν έφταιγε το πρώτο γκολ σχεδόν με το ξεκίνημα της αναμέτρησης για την ήττα και την εικόνα, έτσι και δεν λένε τίποτα για όσα είχαν ήδη συμβεί στο ματς τα δύο γκολ στο τέλος. Μπορεί να άλλαξαν την απόσταση στο σκορ, αλλά όχι τα ποδοσφαιρικά συμπεράσματα...