Mε το σκάουτινγκ του Κλαούντιο Ρανιέρι είναι ν' απορείς. Οχι μόνον οι πέτρες, αλλά και... τα χαλίκια γνώριζαν ότι η επιθετική ανάπτυξη των Φινλανδών στηρίζεται στους μπακ της.
Επρεπε, λοιπόν, να «φάει» γκολ η Εθνική για να βάλει ο Ιταλός τον Μόρα τρίτο στόπερ, απελευθερώνοντας τον Βύντρα και τον Τοροσίδη, οι οποίοι ανεβαίνοντας ψηλά, καθήλωσαν τους Φινλανδούς ακραίους οπισθοφύλακες, τον σκόρερ Χούρμε και τον έτερο μπακ, τον Αρκιβούο. Ο Ρανιέρι, όμως, ήταν σαν να μην είχε διαβάσει το... SOS!
Θα πει κάποιος ότι έτσι όπως ήταν η Εθνική, έπειτα από την ήττα από τους Ρουμάνους, στη φάση που διέρχεται, το «Χ» στο Ελσίνκι θα έφερνε μία μερική, έστω, ικανοποίηση.
Ομως, από τη στιγμή που το ελληνικό συγκρότημα κατάφερε να προηγηθεί στο σκορ και ουσιαστικά να βγάλει το α' ημίχρονο χωρίς να νιώσει κινδύνους, η απώλεια του «διπλού» πονάει. Μοιραία, λοιπόν, το ποτήρι φαίνεται μισοάδειο και όχι μισογεμάτο. Βέβαια, δεν είναι καταστροφή αυτό το 1-1.
Ειδικά από τη στιγμή που οι Ούγγροι φρέναραν τους Ρουμάνους στο χθεσινό μεταξύ τους παιχνίδι. Ο ένας βαθμός που έχει σήμερα η Εθνική, κάλλιστα μπορεί να γίνει... επτά, με νίκες στα επόμενα δύο παιχνίδια, με Βόρειο Ιρλανδία προσεχώς κι αργότερα, τον Νοέμβριο, με τα Φερόε.
Δύο θεωρητικά βατά ματς, που μπορούν να βοηθήσουν τον Ρανιέρι να μπει λιγότερο ανώδυνα στο πετσί της εθνικής πραγματικότητας. Παράλληλα, ο ομοσπονδιακός τεχνικός μπορεί ν' αποκτήσει και μια μαγιά βαθμών που θα του επιτρέψει να σχεδιάσει με λιγότερη πίεση, απ' όση μέχρι τώρα, τον τρόπο παιχνιδιού που θέλει. Και να κατασταλάξει και στον κορμό που θέλει.
Πάντως, για είμαστε δίκαιοι με τον Ρανιέρι, οι χθεσινές επιλογές του στην επίθεση τού βγήκαν εν μέρει. Ο Καρέλης πέτυχε ένα εντυπωσιακό γκολ και ήταν σταθερά στο πνεύμα του αγώνα και ο Αθανασιάδης εισέφερε πολλή δουλειά πίσω από το πρώτο επίπεδο ανάγνωσης μίας ποδοσφαιρικής απόδοσης. Ο Μαυρίας, αντίθετα, φάνηκε επηρεασμένος από την απραξία του. Η διάθεση δεν του έλειψε, αλλά δεν αρκεί. Επί της ουσίας δεν κατέθεσε κάτι σημαντικό.
Τέλος, αξίζει να συλλογιστεί κάποιος και τη δύναμη της παράδοσης. Είτε είμαστε στα 60ς, είτε στα 90ς, είτε σε ενεστώτα χρόνο, η Εθνική μας ομάδα δεν λέει να φύγει νικήτρια από τη Φινλανδία σε επίσημο ματς.
