Οι δημοσιογράφοι του ΣΠΟΡ FM θυμούνται τους τελικούς της ζωής τους

Όλοι οι δρόμοι, οδηγούν στη Μαδρίτη. Το Wanda Metropolitano φοράει τα καλά του και φιλοξενεί τον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Ο ύμνος του Μπρίτεν θα ακουστεί για τελευταία φορά φέτος στην Ευρώπη, ενώ απόψε το σεντόνι με τα αστέρια θα... χορέψει για τελευταία φορά στη σέντρα ενός ευρωπαϊκού γηπέδου.

Η Τότεναμ και η Λίβερπουλ διεκδικούν το Ιερό Δισκοπότηρο της ποδοσφαιρικής Ευρώπης. Εκείνο, που στην αναζήτηση του έχει δημιουργήσει απίστευτες ποδοσφαιρικές ιστορίες και μοναδικές στιγμές που θα θυμόμαστε για πάντα.

Ζητήσαμε από τους δημοσιογράφους του ΣΠΟΡ FM και του sportfm.gr να θυμηθούν τους τελικούς της ζωής τους.

Βάιος Τσούτσικας - Με γκολκίπερ της Μάρβελ

Μετάδοση από το πέταλο. Τζιν μπουφανάκι διότι είχε μια δροσούλα στην Πόλη, σκληρό πακέτο τσιγάρα με σκισμένο το καπάκι τοποθετημένο στην πάνω δεξιά τσέπη του και το κινητό κολλημένο στο αυτί.

Από το 1’ και το γκολ του Μαλντίνι μέχρι το «μπλοκάρει ο Ντούντεκ». Αλήθεια είναι ότι ο Πολωνός ποτέ δεν μπλόκαρε την προσπάθεια του Σεφτσένκο στο τελευταίο πέναλτι της Μίλαν, απλά έτσι μου βγήκε, έτσι το είπα. Και, στην τελική, ποτέ μια μικρή λεπτομέρεια δεν πρέπει να χαλάει μια όμορφη ιστορία ή μια ραδιοφωνική μετάδοση. Κάπου στο 56’, λοιπόν, εκείνης της αναμέτρησης, στιγμές μετά το δεύτερο γκολ της Λίβερπουλ με το σουτ του Σμίτσερ, σκάει δίπλα μου ένας τύπος κανονική ντουλάπα με πόδια. Κοντά στα δύο μέτρα, καράφλας εντελώς, με μια ουλή που ξεκίναγε από το ύψος το αριστερού του αυτιού και ταξίδευε μέχρι κάτω από το πηγούνι του.
Παιδί από σπίτι… «Φίλε, έχω κόψει το τσιγάρο 10 χρόνια αλλά χρειάζομαι ένα τώρα απελπισμένα». Του λες όχι; «Help yourself», του αμολάω σε πειραιώτικα αγγλικά κι ενώ η μετάδοση συνεχιζόταν κανονικά. Μέχρι να το καπνίσει είχε γίνει η απόλυτη ανατροπή. Κι εκεί ξεκινά το πανηγύρι. Από τη μία οι Άγγλοι σε παράκρουση, από την άλλη οι Ιταλοί απόλυτα μουδιασμένοι. Αυτό που δεν θυμούνται πολλοί είναι ότι από το 60’ και το 3-3 μέχρι να λήξει και η παράταση, η Μίλαν έχει χάσει τουλάχιστον δύο από αυτά τα γκολ που λέμε δεν χάνονται.

Ειδικά στη φάση που ο Σεφτσένκο νικιέται από τον Ντούντεκ αν και εκτελεί από ενάμισι μέτρο απόσταση έμοιαζε ο Πολωνός με πλάσμα βγαλμένο από σενάριο της Μάρβελ. Πώς να γίνει αλλιώς όμως; Με τους Μαλντίνι, Πίρλο, Κακά, Σεφτσένκο, Κρέσπο απέναντι και από εδώ τον «αχ, μαμά, τραυματίστηκα» Χάρι Κιούελ και τον γίγαντα Τζίμι Τραορέ, μόνο με σενάριο ανάλογο με εκείνο που γράφτηκε στις 25 Μάη στο «Κεμάλ Ατατούρκ» μπορούσε να καταλήξει η κούπα στα χέρια του Τζέραρντ…



Σταύρος Χονδροθύμιος - Ο πρώτος μου τελικός

Ήμουν έξι ετών, όταν ένα βράδυ ήρθε στο σπίτι ο πατέρας μου από το αεροδρόμιο με μια μεγάλη σακούλα. Έτρεξα να την ανοίξω αμέσως και τα μάτια μου γούρλωσαν. Μέσα υπήρχε ένα τεράστιο κασκόλ, ένα διπλό μαξιλαράκι, ένα καπέλο και ένα πιατάκι της Γιουβέντους.

Όταν μιλάμε για το μακρινό πλέον 1983, αυτά τα αντικείμενα ήταν εξαιρετικά δυσεύρετα. Μιλάμε για εποχή χωρίς ίντερνετ και ον λάιν παραγγελίες, που τα ταξίδια στο εξωτερικό για τους περισσότερους ήταν όνειρο ζωής και για χρόνια που ακόμα και οι μεγάλες ελληνικές ομάδες, αγνοούσαν παντελώς τι σημαίνει μπουτίκ!

Τι κι αν ο πατέρας μου μαζί με το μεγάλο μου αδελφό υποστήριζαν το Αμβούργο; Αυτομάτως μέσα σε λίγες στιγμές έγινα οπαδός της Γιουβέντους, ειδικά αφού στην Ιταλική ομάδα έπαιζε ο Πλατίνι (από τους ελάχιστους παίκτες που γνώριζα τότε). Μου φαινόταν μαγικό ότι ο τελικός του κυπέλλου Πρωταθλητριών θα γινόταν στην Αθήνα. Παρακάλεσα τους γονείς μου να μην κοιμηθώ νωρίς για να τον δω. Ο πρώτος μου τελικός!

Τι κι αν είχε ζέστη, εγώ τυλίχτηκα με το κασκόλ, φόρεσα το καπελάκι μου, έκατσα πάνω στο μαξιλαράκι και κρατούσα το πιατάκι, έχοντας πάρει θέση ακριβώς μπροστά στην τηλεόραση. Παρά το γεγονός ότι με πείραζαν πριν το ματς και μου έλεγαν ότι η Γιουβέντους θα έχανε, εγώ αδυνατούσα να πιστέψω ότι η ομάδα του αγαπημένου μου Πλατινί δεν θα έπαιρνε τον τίτλο. Ειδικά όταν οι μεγαλύτεροι μου είπαν πόσο παιχταράδες ήταν και οι Τζοφ, Σιρέα, Καμπρίνι, Ταρτνέλι, Μπόνιεκ, Ρόσι, θεώρησα ότι η νίκη ήταν δεδομένη.

Ακόμα θυμάμαι τη μεγάλη εντύπωση που μου έκανε το τεράστιο ΟΑΚΑ, δεν είχα ξαναδεί τέτοιο στάδιο. Η χαρά μου όμως σταμάτησε νωρίς. Μόλις στο 9΄ ο Μάγκατ, μετά από μία ατομική ενέργεια, έπιασε ένα ψιλοκρεμαστό βολέ έξω από την περιοχή η μπάλα πέρασε πάνω από τον Τζοφ και καρφώθηκε στο απέναντι παραθυράκι. Με δυσκολία συγκράτησα τα δάκρυά μου, πιστεύοντας τότε, ότι υπήρχε χρόνος να γυρίσει το ματς.

Η κατάληξη γνωστή, το Αμβούργο πήρε τον τίτλο με 1-0 σκορ και εγώ έμεινα αποσβολωμένος στη θέση μου, να παρακολουθώ κλαίγοντας τα πανηγύρια των Γερμανών. Είναι λίγο σκληρό να χάνει η ομάδα που υποστηρίζεις σε έναν τελικό, πόσο μάλλον όταν αυτός είναι ο πρώτος τελικός που βλέπεις και είσαι μόλις έξι ετών!



Τάσος Νικολόπουλος - Εμπειρία ζωής, ρε φίλε...

Είναι ο κορυφαίος τελικός της ιστορίας! Λίβερπουλ-Μίλαν ντε… Ίσως, επειδή δεν θέλω να θυμάμαι αυτόν του 1999. Και επειδή είδα από μέσα όσα συνέβησαν στο «Ataturk Olympic Stadium» στις 25 Μαΐου 2005, ευχαριστώ την… μοίρα που με αξίωσε να το ζήσω. Στο ημίχρονο, θυμάμαι έντονα το γεμάτο πάθος τραγούδι των Άγγλων, παρά τα τρία γκολ στην… πλάτη και το γεγονός ότι τέσσερα άτομα που βρίσκονταν δίπλα μας, έφυγαν από το γήπεδο! Κι εμείς ήμασταν ξενερωμένοι, αλλά, να φύγουν ρε φίλε;

Το τρελό εξάλεπτο, στο οποίο το 3-0 έγινε το 3-3, απλά δεν περιγράφεται. Κι όταν ο Ντούντεκ απέκρουσε το πέναλτι του Σεφτσένκο, χαρίζοντας το πέμπτο τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά στη Λίβερπουλ, αλήθεια, το γήπεδο κόντεψε να πέσει. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις αράδες, ανατριχιάζω το ίδιο! Φαντάζομαι το ίδιο ισχύει για τον Νίκο. Είναι συναισθηματικός τύπος. Για τον Ρούλη, δεν είμαι σίγουρος. Αυτό που ξέρω είναι ότι μου έχει βγάλει «κίτρινη», επειδή δεν έχω καταφέρει να του βρω εισιτήριο για κάποιον από τους ευρωπαϊκούς τελικούς της Λίβερπουλ, που ακολούθησαν μέχρι σήμερα.



Νικόλας Ακτύπης - Με τα μάτια ενός δεκάχρονου

Αν σου πω ότι θυμάμαι πολλά από το αγωνιστικό σκέλος εκείνου το ματς, θα είναι ψέμα. Και μιλάω για το Χέιζελ το 1985.

Άλλωστε κανένα 10χρονο δεν είναι σε θέση να αναλύσει τακτικές και συστήματα. Μπορεί, όμως, κάλλιστα να προσπαθήσει να διαχειριστεί πρωτόγνωρα συναισθήματα.

Όπως την αγωνία και τον ενθουσιασμό του πρώτου ευρωπαϊκού τελικού που θα παρακολουθούσε ποτέ. Ή το σοκ που δημιουργείται όταν μερικές δεκάδες άνθρωποι χάνουν την ζωή τους μέσα σε ένα γήπεδο, σε ένα ματς που θα έπρεπε να είναι γιορτή.
Όταν η «πρώτη σου φορά» είναι τόσο έντονη και βίαιη είναι δεδομένο πως θα σε ακολουθεί για πάντα και θα σε κάνει να αναπτύξεις μια ιδιαίτερη σχέση για τους συμμετέχοντες. Για τους θύτες και τα θύματα, για τους θετικούς και αρνητικούς πρωταγωνιστές της πιο «μαύρης» βραδιάς στην ιστορία των κυπέλλων Ευρώπης.

Το 1-0 με το οποίο επικράτησε η Γιουβέντους της Λίβερπουλ, προφανώς, περνά σε δεύτερη μοίρα…



Χρήστος Ρομπόλης - Από δω η γυναίκα μου κι από δω το αίσθημά μου

Ο τελικός του 2006 στο Παρίσι θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί το βίντεο κλιπ του γνωστού άσματος του ΛΕ-ΠΑ. Η καρδιά ήταν μοιρασμένη ανάμεσα στη «σύζυγο» Άρσεναλ και το «αίσθημα» Μπαρτσελόνα. Όμως η αίσθηση πως η πρώτη θα αργούσε πολλά χρόνια ακόμη να δει τελικό, έγερνε την πλάστιγγα προς Λονδίνο μεριά.

Η αποβολή του Λέμαν στο 18’ έμοιαζε με πρόωρο τέλος, αλλά η κεφαλιά του Κάμπελ στο 37’ έφερε αβίαστα το ερώτημα «βρε, λες;». Η ώρα περνούσε, το φαβορί πίεζε αλλά δεν απειλούσε πολύ, την ώρα που Ανρί, Χλεμπ και Λιούνγκμπεργκ έχαναν στην κόντρα τα άχαστα για το 2-0. Πάνω που κάθε Gunner είχε αρχίσει να πιστεύει πως η κούπα με τα μεγάλα αυτιά πλησιάζει, η ομάδα που κατάφερε να χάσει ευρω-κούπες με κρέμασμα από 40 μέτρα το 1995 από τη Σαραγόσα και στα πέναλτι από τη Γαλατάσαραϊ το 2000, βρήκε τρόπο να μείνει ξανά με άδεια χέρια. Κι αν η ισοφάριση από τον σεσημασμένο Ετό στο 76’ «χωνεύεται», πώς να δεχτείς την ήττα από το μοναδικό γκολ του… Ζουλιάνο Μπελέτι σε 103 εμφανίσεις με την «Μπάρτσα»;

Υπάρχουν και χειρότερα όμως αν είσαι Άρσεναλ. Να δεις το Σαββατόβραδο την Τότεναμ να γίνεται η δεύτερη ομάδα του Λονδίνου που το σηκώνει και πάλι να μην φορά ερυθρόλευκα.



Κώστας Μιαούλης - Το 4ο της Λίβερπουλ

Αν και ο πρώτος τελικός που θυμάμαι αμυδρά είναι εκείνη η απίθανη επικράτηση της Άστον Βίλα απέναντι στην Μπάγερν, το 1982, ο πρώτος που έζησα έντονα και με οπαδικά συναισθήματα για έναν από τους δύο φιναλίστ, ήταν το Ρόμα-Λίβερπουλ του 1984, όταν πλέον ήμουν εννέα ετών. Ένας τελικός όπου καθηλωμένος στην ασπρόμαυρη PHILLIPS του σπιτιού, παρακολούθησα το 4ο Κύπελλο Πρωταθλητριών της Λίβερπουλ, το οποίο κατέκτησε μέσα στο «Ολίμπικο» με αντίπαλο την οικοδέσποινα Ρόμα.

Φυσικά και είναι ακόμα πιο έντονο το συναίσθημα, όταν υπάρχει το δράμα, η αγωνία και ένας τελικός που οδηγείται στη διαδικασία των πέναλτι και τον Μπρους Γκρόμπελααρ με το απίστευτο mind game, όπου παρίστανε τον κλόουν για να υποχρεώσει δύο ποδοσφαιριστές των «τζιαλορόσι» ν’ αστοχήσουν, παρότι ο Νίκολ είχε χάσει το πρώτο πέναλτι για τους «ρεντς».

Γιώργος Μαραθιανός - ΚΑΙ σπαζοπόδαρος ΚΑΙ κατσικοπόδαρος!

Απόγευμα 28ης Μαΐου 2003. Φοιτηταριό τελειωμένο, με εξειδίκευση στο Ε.Π.Ε. (επεξεργασία πατρικού εισοδήματος) και εκνευριστικά άπλετο ελεύθερο χρόνο, συμμετέχω σε παιχνίδι 5Χ5. «Έτσι, για να ζεσταθούμε για τον τελικό το βράδυ». Ενόσω εξελίσσεται η απόπειρα δολοφονίας του αθλήματος, αποφασίζω επέλαση-πλαγιοκόπηση από τα δεξιά. Ήταν τόσο κακή ιδέα όσο το φαντάζεσαι.

Ο συνδυασμός του φτηνού τερέν-τσιγαρόχαρτου και της φαγωμένης σχάρας του ποδοσφαιρικού παπουτσιού Lotto που διατηρούσα κειμήλιο από τα 14 οδηγεί σε σφοδρή -όσο και αναίτια- πτώση, σαν από τάκλιν αόρατου Βάιου Καραγιάννη. Μαζεύονται οι υπόλοιποι λεχρίτες από πάνω μου, παραπονιέμαι ότι πονάει ο αστράγαλός μου, πετάγεται ο γνωστός τύπος που καθησυχάζει «δεν είναι τίποτα, το ‘χω πάθει κι εγώ».

Νιώθοντας ήδη ανακουφισμένος, ξαπλώνω στον πάγκο. Μην τους χαλάσω και το παιχνίδι για μια γρατζουνιά. Κακώς… Σε 3 λεπτά που ξανακοιτάζω τον αστράγαλο έχει γίνει σαν το ζυγωματικό του Κωστάκη του Μανωλά έπειτα από την αγκωνιά του Μήτρογλου.

Νοσοκομείο. Αναπηρικό καροτσάκι για τη μεταφορά. Έντρομα βλέμματα γιαγιάδων κατά τη διαδρομή, δείχνοντας συνωμοτικά η μια στην άλλη τον αστράγαλό μου. Και χοντρό «χέρι» του γιατρού -πριν μου το γυψώσει ως τα καμπανέλια- επειδή τόλμησα ν’ ακουμπήσω το πόδι μου στο γραφείο του για να το δει!

Μόνη παρηγοριά στον εφιάλτη (όπως ψιθυρίζω στον τίμιο φίλο που με πηγαινοφέρνει) ότι το βράδυ έχει τελικό Champions League. «Τουλάχιστον να ξεχαστούμε λιγάκι».

Γιουβέντους-Μίλαν 0-0. Παράταση 0-0. Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί δεν επιβεβαιώθηκε η σιγουριά μου (για να κλείσει όπως του έπρεπε το ρεσιτάλ γκαντεμιάς) ότι δεν θα ‘μπαινε γκολ ούτε στα πέναλτι…



Διονύσης Δεσύλας - «Μπάμπη, στοίχημα για ανατροπή. Μπαίνεις;»

Εκείνο το βράδυ της 25ης Μαΐου του 2005, οι… τόνοι στα γραφεία του ΣΠΟΡ FM στη Δαβάκη είχαν ανέβει από νωρίς. Ενόψει του τελικού Μίλαν – Λίβερπουλ στην Κωνσταντινούπολη οι συζητήσεις ήταν πολλές, όπως και τα πικαρίσματα.

Όταν οι Ιταλοί έκαναν σχεδόν με συνοπτικές διαδικασίες το 3-0 κι εγώ παρακολουθούσα σε μια τηλεόραση 15 (το πολύ) ιντσών το ματς με την… κλασική απογοήτευση και κατήφεια του οπαδού της Λίβερπουλ, ο καλός φίλος και συνάδελφος, Μπάμπης Πουλούτσης με την άνεση του σκορ είχε αρχίσει, ήδη, τη… διαδικασία της στέψης για τη Μίλαν. Προσοχή! Όχι γιατί είναι υποστηρικτής των «ροσονέρι». Αλλά ως ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ οπαδός της Γιουνάιτεντ, το ευχαριστιόταν με την ψυχή του.

«Μπάμπη, βάζω τώρα στοίχημα για ανατροπή. Μπαίνεις;», του φώναξα. Περισσότερο για να τον «τσιτώσω» και λιγότερο γιατί το πίστευα. «Φίλε, θα κλέψω εκκλησία», μου απάντησε. «Ρε, μπαίνεις; Λέγε τώρα», του ξαναφώναξα. Ο Μπάμπης, λοιπόν, «μπήκε», έχοντας και τη συμπαράσταση των περισσοτέρων μέσα στο γραφείο…

Και να το 1-3 και να το 2-3 και να η ισοφάριση από τον Αλόνσο, με εμένα σε εκστασιασμένη κατάσταση, τον Μπάμπη να έχει χλομιάσει και να είναι έτοιμος να πηδήξει από το παράθυρο και τους συναδέλφους στην αίθουσα σύνταξης να «γλεντάνε» δίχως έλεος. Το τι ακολούθησε, φυσικά, είναι γνωστό. Η Λίβερπουλ ολοκλήρωσε την πιο επική ανατροπή που έχουμε δει ποτέ και εμείς τα ήπιαμε στην υγεία του καλού φίλου Μπάμπη, παραφράζοντας το γνωστό «You ll never walk alone» σε… «You ll never drink alone».

Σπύρος Σιαμπλής - Το πάρτι στο Μόναχο που κατέληξε σε… κηδεία στην Κηφισιά!

Ξεκίνημα με off-topic. Προφανώς, πιο ανεξίτηλα χαραγμένος είναι στη μνήμη μου είναι ο τελικός του 1999... Ο Σέρινγχαμ, ο Σόλσκιερ κι ο… Ζάχος! Αυτά, όμως, καλά να ‘μαστε, θα τα γράψουμε σε άλλο αφιέρωμα. Πάμε λοιπόν στη δεύτερη πιο «οδυνηρή» επιλογή, γιατί οι νίκες και οι κούπες είναι… εύκολες.

«Finale dahoam» (σ.σ. τελικός στο σπίτι) τιτλοφορούσαν τον τελικό της Μπάγερν με την Τσέλσι στο Μόναχο οι Γερμανοί. Με το… φινάλε του αγώνα να στέλνει τους «μπλε» στον έβδομο ουρανό και τους οπαδούς των Βαυαρών που ήταν στο γήπεδο στα… Τάρταρα! Μαζί κι εμάς, δηλαδή τον υπογράφοντα, τον κουμπάρο του τον Ισίδωρο και το πολύ καλό τους φιλαράκι τον Μιχάλη, που το βλέπαμε στο σπίτι του δεύτερου, στην Κηφισιά.

«Πολλά με λίγα» το ματς, κατά γενική ομολογία, αλλά… τζίφος. Κεφαλιά του Μίλερ στο 83’, δοκάρι και μέσα η μπάλα… έξω στο μπαλκόνι εμείς για το 1-0! Ανασύνταξη, για τα τελευταία λεπτά, να σου η «κατραπακιά» από τον Ντρογκμπά, στο 89’…

«Μην μασάς, θα το πάρουμε στην παράτα», με παρηγορεί ο Μιχαλάκης. «Άσε μας ρε», λέω μέσα μου. Μου ξανάρχονται ένα-ένα όλα τα… χαμένα, βλέπετε! Πέναλτι στο 95’. «Ας το κάνει όποιος να ‘ναι, μόνο όχι ο Ρόμπεν. Είναι “τιτίκα” αυτός», το… σταυρώνει ο Ίζι. Το πιάνει ο Τσεχ, με πιάνουν τα διαόλια μου!

Ξεκινούν τα... αναγκαστικά πέναλτι, ο Μιχάλης είναι στο μπαλκόνι. Το χάνει ο Μάτα, 1-0 ο Λαμ. Κάνει να μπει μέσα, «τρώει πόρτα»... Εγώ φουλ προληπτικός, αυτός με κατανόηση, περνάει όλη τη διαδικασία στραβολαιμιασμένος. Εις μάτην, δυστυχώς. Ακολούθησαν κι άλλα πολλά που δεν… γράφονται.

Τουλάχιστον, ο Θεός μας το έδωσε την επόμενη και ο Ρόμπεν «τα έδειξε» του κουμπάρου μου!



Παύλος Κουστέρης - Όταν μιλάμε για τελικό Champions League, μιλάμε για το ‘99!

Όταν υποστηρίζεις τη Γιουνάιτεντ και σου λένε να γράψεις για έναν τελικό του Champions League, που έχεις ζήσει, η αναζήτηση δεν χρειάζεται να αρχίσει καν, αφού η απάντηση είναι αυτονόητη. Η μεγαλύτερη ανατροπή σε τελικό είναι αυτή, γιατί όταν λέμε ανατροπή, εννοούμε να χάνεις και ξαφνικά να κερδίζεις σε ροή παιχνιδιού.

Δεν είναι απλά ότι η Γιουνάιτεντ κατάφερε να πάρει την κούπα κόντρα σε έναν πολύ ανώτερο αντίπαλο, αλλά μπόρεσε να πάρει το τρόπαιο, έχοντας τα δύο κεντρικά της χαφ, Σκόουλς και Κιν εκτός λόγω τιμωρίας και βασικούς τους Μπλόμκβιστ και Μπατ.
Όλα συνωμότησαν υπέρ της. Μπορεί μόλις στο 6’ ο Μπάσλερ να άνοιξε το σκορ, αλλά στη συνέχεια κάτι... ανώτερο ήθελε Μάντσεστερ. Δοκάρι ο Σολ, δοκάρι ο Γιάνκερ και τότε συνέβη το μαγικό. Σέριγχαμ και Σόλσκιερ από φάσεις που άρχισαν από τα πόδια του Μπέκαμ έγραψαν ίσως από τις πιο όμορφες ιστορίες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Εκτός αν είσαι ο... Ματέους ή ο φίλος της Μπάγερν...



Γιώργος Τσανάκας - Ο τελικός της Αθήνας

Oι μνήμες από τον φοβερό και τρομερό τελικό του 2005 στην Κωνσταντινούπολη, νωπές. Το... μικρόβιο που λέγεται Λίβερπουλ είχε μπει ήδη μέσα μου. Και δύο χρόνια μετά, η Λίβερπουλ ερχόταν στην πόλη μου (σσ. Αθήνα) για ένα remake του προηγούμενου τελικού με την Μίλαν. Ήταν η 23η του Μάη, λοιπόν, ημέρα Τετάρτη και όπου και να πήγαινες στην Αθήνα, «μύριζε» τελικός. Πόσω μάλλον στο κέντρο της Αθήνας, το οποίο είχαν κατακλείσει οι οπαδοί της Λίβερπουλ. Είχαν στήσει τη δικιά τους... κερκίδα, είχαν κάνει Μέρσεϊσαϊντ το κέντρο και άπαντες ανυπομονούσαν για το σπουδαίο ματς με τους φίλους της Μίλαν να είναι πιο συγκρατημένοι.

Την ίδια ώρα, βέβαια, μέσα μου είχα ένα περίεργο συναίσθημα. Ήταν ωραία η όλη φάση με τους οπαδούς στον δρόμο (που φυσικά δεν άνοιξε... ρουθούνι), τα τραγούδια, τους πανηγυρισμούς αλλά από την άλλη δεν είχα καταφέρει να βρω εισιτήριο. Αναγκαστικά, το ματς από την τηλεόραση. Φουλ άγχος την ώρα του αγώνα αλλά και πίστη μέσα μου πως η Λίβερπουλ θα το σηκώσει ξανά. Και η αλήθεια είναι πως ξεκινήσαμε καλά το ματς.

Σχετικά ανώτεροι, με δύο τρεις καλές στιγμές και την Μίλαν σε πιο παθητικό ρόλο. Στο φινάλε του πρώτου μέρους, όμως, η τύχη... επιστρέφει στους «ροσονέρι» αυτό που τους είχε στερήσει δύο χρόνια πριν και το φάουλ του Πίρλο, βρίσκει στον Ιντσάγκι και καταλήγει στα δίχτυα. Ένα μικρό ξενέρωμα είχε έρθει αλλά δεν πειράζει. «Θα το γυρίσουμε ξανά»...

Έλα, όμως, που τα λεπτά περνούσαν και το γκολ δεν ερχόταν. Η σκέψη, όμως, συνέχιζε να είναι η ίδια. «Θα το βάλουμε, ακόμη και στο ενενήντα»... Και κάπου εκεί πετάγεται ο Ιντσάκι και 2-0. Η απόλυτη ξενέρα, η απόλυτη στεναχώρια. Η στιγμή που θες να κλείσεις την τηλεόραση. Και στο 89’ ο Κάιτ σκοράρει από κοντά με κεφαλιά. «Μωρέ λες να γίνει πάλι», αναρωτήθηκα. Δυστυχώς, δεν έγινε. Μετά από αυτό, δεν... μιλιόμουν για μέρες. Η στεναχώρια τεράστια. Αλλά την ίδια ώρα, είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ πως το «μικρόβιο» Λίβερπουλ είχε εισχωρήσει βαθιά μέσα μου...



Γιώργος Πετρίδης - Ένας σπασμένος καναπές και το ταξίδι που δεν έγινε ποτέ

Δέκα χρόνια μετά την «επιδρομή» της Εθνικής μας ομάδας, η Λισσαβόνα φιλοξένησε στο «Εστάδιο ντα Λουζ» τον τελικό του Champions League ανάμεσα στη Ρεάλ Μαδρίτης και την Ατλέτικο Μαδρίτης. Οι «μερένγκες» αναζητούσαν το πρώτο τους τρόπαιο στη διοργάνωση από το 2002 και τη ραψωδία του Ζιντάν κι αφού στο μεσοδιάστημα είχαν σκορπίσει μπόλικα εκατομμύρια ευρώ δίχως αποτέλεσμα. Από την άλλη, οι «κολτσονέρος» βρίσκονταν σε τελικό για δεύτερη φορά και πρώτη μετά από 40 χρόνια!

Μόλις έγινε γνωστό το ζευγάρι και λόγω της συμπάθειας που τρέφουμε για τη «βασίλισσα», προγραμματίσαμε με έναν καλό συνάδελφο να μεταβούμε στην πρωτεύουσα της Πορτογαλίας για να παρακολουθήσουμε από κοντά τον τελικό. Τα πάντα ήταν κανονισμένα (εισιτήρια για το γήπεδο, αεροπορικά), πλην της διαμονής. Διαθέσιμο δωμάτιο δεν υπήρχε ούτε για... δείγμα στη Λισσαβόνα. «Αργήσαμε, ας το αφήσουμε, μην το ζορίσουμε», μου είπε ο καλός συνάδελφος και το ταξίδι έμεινε όνειρο απατηλό.

Αντ’ αυτού, είδα από την τηλεόραση τον τελικό σε σπίτι συναδέλφου. Τη στιγμή της ισοφάρισης του Σέρχιο Ράμος, εκτινάχθηκα με τέτοια ένταση, που έσπασε το «ποδαράκι» του καναπέ! Τουλάχιστον, για να απαλύνουμε λίγο τον πόνο από την ακύρωση του ταξιδιού και να γλεντήσουμε το 10ο τρόπαιο της Ρεάλ, πήγαμε στα μπουζούκια μετά!

Ο πρώτος τελικός πάντως που θυμάμαι είναι εκείνος του 1994, όταν η Μίλαν διέλυσε την Μπαρτσελόνα στην Αθήνα (4-0), παρότι αουτσάιντερ και με έκανε να τη λατρέψω.



Γιώργος Σπανομανώλης - Οι μακαρούνες στην Κάρπαθο μας βγήκαν ξινές

Φαντάζομαι, εμείς που έχουμε τη διαστροφή να υποστηρίζουμε τη Λίβερπουλ, όταν μας ρωτήσεις για τον τελικό της ζωής μας, θα σου μιλήσουμε για εκείνον της Πόλης το 2005. Έχω την αίσθηση, ότι οι ιστορίες που θα διηγηθούν ο Βάιος και ο Τάσος που ήταν μέσα, θα έχουν σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τη δική μου για εκείνη τη βραδιά, που έβλεπα παρέα με τους πέντε "ροσονέρι" κολλητούς μου το ματς, τους οποίους... γλέντησα στο τέλος. Κέρασαν τα σφηνάκια πάντως... και ας ήταν πικραμένοι.

Για αυτό, αποφάσισα να γράψω για τον περσινό, χαμένο τελικό από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Δεν είναι κάτι σπουδαίο στο τελικό ταμείο με τις ποδοσφαιρικές μνήμες, αλλά μας βγήκε ξινό ένα μεγάλο φαγοπότι. Και αυτό δεν το ξεχνάς εύκολα ρε φίλε.

Η φάση με βρίσκει μετά από πολλά χρόνια, φαντάρο στην πατρίδα Κάρπαθο, πράγμα που σημαίνει ότι μετά από δέκα χρόνια και βάλε, θα δω τελικό με την παλιοπαρέα.

Όλα έχουν προγραμματιστεί από την αρχή της βδομάδας. Έχω χώσει για Σαββατιάτικη υπηρεσία τους νέους και σαν... παλαίουρας στο ΤΕ Καρπάθου έχω κανονίσει να είμαι εξοδούχος εκείνο το βράδυ. Σχόλια περί... βυσματία θα διαγράφονται. Το ραντεβού έχει κανονιστεί στο καφενείο του Ηλία στις Μενετές, ένα γραφικό χωριό στο Νότιο τμήμα του νησιού.

Οι μεζέδες, είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για μια φοβερή βραδιά που ετοιμαζόμαστε να ζήσουμε. Το βράδυ έχει ξεκινήσει ιδανικά. Ο Ηλίας, έχει φροντίσει να φτιάξει... παπάδες! Μακαρούνες, παραδοσιακό ζυμαρικό με ξερή μυτζήθρα και τσίκνωση, μοσχάρι στιφάδο, αυγά με τσιμέτες, ντολμαδάκια σπιτικά, ενώ το τραπέζι έχει γεμίσει με άπειρα κουτάκια μπύρας, όπως προβλέπει η βραδιά. Όλα αυτά συμπλήρωναν ιδανικά το βουνό από πανσέτες που ήταν το κλου του τραπεζιού. Όπως φαντάζεστε, όλα ήταν τέλεια! Για αυτό από εκείνο το βράδυ, αποφάσισα να θυμάμαι μόνο το φαγητό και το... γλέντι που έφαγα δικαίως μετά την ήττα γιατί είχα βγάλει γλώσσα.

Έτσι απλά, ένας κάποιος Κάριους και οι απίστευτες γκάφες του, που οδήγησαν σε εκείνο το 3-1 της μισητής σε όλα τα επίπεδα Ρεάλ, μας έβγαλαν ξινό το φαγοπότι της δεκαετίας!



Παναγιώτης Βλαχαδάμης - Πανηγύρι λίγους μήνες πριν γίνω πολίτης

Όταν βλέπεις τελικό Τσάμπιονς Λιγκ στο στρατό και δη στο ΠΝ και έχεις να αντιμετωπίσεις 35 αντίπαλους οπαδούς, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αυτό συνέβη στο Άμστερνταμ το 1998 στο Ρεάλ-Γιουβέντους.

Όχι επειδή είμαι φανατίλα Ρεάλ από το 1985, 1986, όχι επειδή είχε να σηκώσει την «κούπα με τα μεγάλα αυτιά» 32 ολόκληρα χρόνια. Αλλά, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις τόσους αντιφρονούντες «μπιανκονέρι» το σκηνικό δεν περιγράφεται. Η αγωνία να δω τη «βασίλισσα» να σηκώνει το Τσάμπιονς Λιγκ μετά από τόσα χρόνια με έφερε όλη την προηγούμενη εβδομάδα πριν το ματς στο «Άμστερνταμ Αρίνα» να έχω να αντιμετωπίσω τους ουδέτερους Ολυμπιακούς και τους καθεαυτούς τους οπαδούς της «Γηραιάς Κυρίας» στον «Ναυμάχο», ενάμιση μήνα πριν φύγω με άδεια απολύσεως. Οι «ερυθρόλευκοι» οπαδοί ήθελαν να το πάρει η «Γιούβε», αφού έτσι θα έπαιζαν απευθείας στους ομίλους την επόμενη σεζόν.

Έτσι, την ημέρα του τελικού είχα βάρδια κλίμακα 02:00-06:00 το πρωί και έλεγα πως αν νικήσει η ΡΕΑΛΑΡΑ δε θα μπορούσα να κοιμηθώ ποτέ. Οπότε, στήθηκα να δω το ματς στο καρέ των ναυτών και είχα δίπλα μου σχετικούς, άσχετους και αντιφορονούντες να με ακούν να βρίζω το διαιτητή Χέλμουτ Κρουγκ σε κάθε ανάποδο σφύριγμα και να φωνάζω στις δύο μεγάλες ευκαιρίες του Ραούλ στο πρώτο ημίχρονο.

Στο δεύτερο, έκατσα κάτω, περιμένοντας να περάσει η «μπόρα» από την υπεροχή της Γιουβέντους και να ακούω τους αντιφρονούντες να φωνάζουν απέναντι από το καρέ των υπαξιωματικών. Ξεκινάει η φάση του γκολ, σηκώνομαι, χτυπιέμαι, λέω «έλα, βάλτο» και όταν βλέπω την μπάλα στα δίχτυα του Περούτσι από τον Μιγιάτοβιτς, ουρλιάζω και φεύγω σαν τρελός απέναντι και χτυπιέμαι μπροστά στους ανώτερους που γέλαγαν.

Μετά, τρωγόμουν και είχα την αγωνία να κρατήσουμε το αποτέλεσμα και μετά τη λήξη της αναμέτρησης, έδινα τα χέρια με όλους τους αντιφρονούντες και απολάμβανα τη στιγμή που ο Σαντσίς σήκωνε το έβδομο. Τελικά, δε θυμάμαι αν κοιμήθηκα ποτέ μετά…



Αποστόλης Λιβάνιος - «Στο 'πα, δεν το παίρνει η Λίβερπουλ»

Ποιος τελικός; θέλει και ερώτημα; Καταρχάς μόνο δύο μπορεί να ξεχωρίσει ένα άτομο της ηλικίας μου, από τη στιγμή, μάλιστα, που από όσους έχω δει, δεν διεκδικούσε το τρόπαιο κάποια ομάδα της οποίας να είμαι οπαδός, ώστε να μείνει χαραγμένο το παιχνίδι στη μνήμη είτε για τη χαρά που πήρα ή για το... φαρμάκι που θα είχα πιει στο φινάλε. Κοντολογίς: Βαρκελώνη 1999 και Κωνσταντινούπολη 2005. Σημειώσατε 2!

Το απόγευμα περιλαμβάνει δυνατό... ορεκτικό. Φινάλε θρίλερ στο καλύτερο ελληνικό πρωτάθλημα των τελευταίων ετών, που τόσο καλό κι αμφίρροπο δεν έχουμε δει από τότε κι ας λιγόστεψαν -εν τω μεταξύ- τα μαλλιά μας (sic). Με ΑΕΚ, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό να είναι σε απόσταση αναπνοής δύο στροφές πριν το τέλος, αλλά στην αυλαία να μονομαχούν μόνο οι «αιώνιοι» για το ποιος θα κόψει πρώτος το... νήμα και τελικά να το καταφέρνουν οι «ερυθρόλευκοι» με το 1-0 επί του Ηρακλή στο «Καυτανζόγλειο» χάρη σε τέρμα του Ριβάλντο, την ώρα που οι πράσινοι επικρατούσαν 2-1 του ΟΦΗ στο Ηράκλειο, κατακτώντας τη δεύτερη θέση.

Οπότε, αφού η... ατζέντα ήταν γεμάτη, έπρεπε και να ξεκλέψουμε χρόνο κάπου ανάμεσα σε σχολείο και φροντιστήριο, όπου γινόταν προετοιμασία για εξετάσεις, να κάνουμε και καμιά κοπάνα για να τα χωρέσουμε όλα, αλλά και να αφήσουμε στην άκρη το διάβασμα. Εντάξει ρε παιδί μου, ούτως ή άλλως, δεν μας είχαν... βγει τα μάτια τις υπόλοιπες ημέρες.

Συνεπώς, στημένοι από νωρίς μπροστά απ' την οθόνη, πατώντας και το rec (ήταν η συνήθειά μου εκείνα τα χρόνια σε μεγάλα ματς) στον τελικό, αλλά σίγουρα άξιζε. Τι παραπάνω να ζητήσεις από έναν τελικό, που είχε τα πάντα: πολλά γκολ, συνεπώς και θέαμα, σασπένς, επική ανατροπή, μεγάλες χαμένες ευκαιρίες και νικητή στα πέναλτι! Υπενθυμίζοντας ότι δεν φεύγεις ΠΟΤΕ νωρίτερα από έναν τελικό και γενικότερα ή τέλος πάντων δεν γυρίζεις κανάλι, αν δεν βγει η χοντρή να τραγουδήσει (όπως λένε και στην Αμερική). Όπως και ότι καλό είναι να μην λες μεγάλες κουβέντες. Το έχουμε κάνει όλοι μας φυσικά. Το έκανε και ένας γνωστός μου στο ημίχρονο: «Στο 'πα, δεν κερδίζει η Λίβερπουλ».