Βραζιλία 1982: Το jogo bonito στο απόγειό του

Μόνο μία εθνική ομάδα έχει ταυτίσει την παρουσία της σε Παγκόσμιο Κύπελλο με ατέρμονο θέαμα. Μόνο μία ομάδα αψήφισε την ουσία και επιδόθηκε σε αέναο jobo bonito, βασισμένη σε μία πολύ συγκεκριμένη πεποίθηση: μπορεί να σκοράρει περισσότερες φορές από τον αντίπαλο. Μόνο μία ομάδα δεν έβλεπε τον κίνδυνο εκτροχιασμού να έρχεται και κώφευσε μπροστά στα «καμπανάκια», προς τέρψιν των φιλάθλων αλλά και των ίδιων των μελών της.

Η Βραζιλία του ’82 αποτελεί ένα σύμβολο του Μουντιάλ, κάτι παραπάνω από μία καλή ομάδα που απλά δεν κατάφερε κάτι. Η Βραζιλία του ’82 υπενθυμίζει σε κάθε φίλο του ποδοσφαίρου πώς ήταν η φιλοσοφία του αθλήματος μέχρι εκείνη την εποχή, τουλάχιστον σε κάποια μέρη της υφηλίου, και πώς μετατράπηκε λίγα χρόνια μετά.

Το τακουνάκι του Σόκρατες είχε μεγαλύτερη αξία από το τάκλιν του Κλάουντιο Τζεντίλε, η κάθετη του Ζίκο έβρισκε περισσότερους οπαδούς από τη σέντρα του Χανς Πέτερ Μπρίγκελ, τα «τρίγωνα» των Τονίνιο Σερέζο, Έντερ και Φαλκάο ήταν πιο σημαντικά από την κεφαλιά του Ζαν Τιγκανά. Δεν ήταν αρκετά, όμως…

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο στο Sport-Retro.gr