Κέντρο βούτυρο, άμυνα παιδική χαρά και βαριά ήττα με υπογραφή Πελάδο

Για δεύτερη φορά σε κάτι περισσότερο από έξι μήνες, η ΑΕΚ είχε μπροστά της ένα εύλογο διάστημα πολλών ημερών και με σχετικά περιορισμένες ελλείψεις, ώστε να προετοιμαστεί για ένα παιχνίδι στο Φάληρο. Αυτήν τη φορά δεν έχει καμία πίεση για νίκη, δεν υπάρχει η ανάγκη για πάση θυσία τρίποντο, όπως στο φινάλε του προηγούμενου πρωταθλήματος. Και ο Αλμέιδα αυτήν τη φορά κατορθώνει να παρουσιάσει κάτι πολύ χειρότερο από αυτό που είδαμε τον Μάιο στο 2-0 και δέχεται τη βαρύτερη ήττα στην καριέρα του στην Ένωση.

Αν θέλει να δει κάποιος ξεκάθαρα το ματς, η ΑΕΚ θα μπορούσε να υπολείπεται δύο ή τριών τερμάτων στο ημίχρονο. Όμως ένα σάστισμα του Ολυμπιακού, που λογικό να είναι να το υποστεί, όταν έχασε μέσα σε λίγα λεπτά Κάρμο αρχικά και μετά τον Τσικίνιο, ήταν μια ευκαιρία για την Ένωση, να εκμεταλλευτεί το σοκ και να ισοφαρίσει. Όμως, αντί να πατήσει πάνω στο 1-1, απαραίτητη προϋπόθεση ήταν ο προπονητής της να είχε κατανοήσει πως στο πρώτο μέρος, το σκορ με το οποίο έκλεισε, ήταν πολύ κολακευτικό. Πάνω απ' όλα όφειλε να έχει αντιληφθεί πως υπήρχαν σοβαρά δομικά προβλήματα στην ενδεκάδα που παρέταξε. Η ΑΕΚ δεν δέχτηκε τα γκολ εκεί που ίσως ήταν πιθανότερο να της συμβεί, δηλαδή στο πρώτο μέρος, αλλά δέχτηκε δύο σε ενάμισι λεπτό με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου, άλλο ένα μέχρι το 62' και πάλι καλά που σταμάτησε εκεί το κοντέρ.

Η εικόνα της ΑΕΚ στις δεύτερες μπάλες συνοψίζει όλο το ματς. Η Ένωση νικήθηκε κατά κράτος σε αυτόν τον τομέα. Με ένα πολύ βαρύ κέντρο, αποτελούμενο από Περέιρα, Μάνταλο και τον Γιόνσον φανερά εκτός ρυθμού, όλα όσα συνέβησαν μοιάζουν απόλυτα φυσιολογικά. Πάλεψα πολύ να βρω έστω και δύο εύστοχες πάσες του Αργεντινού σε συμπαίκτη, ο Μάνταλος πελαγοδρομούσε σε σημεία που δεν μπορούσε καν να βρεθεί σε θέση να επιστρέψει όταν έχανε την μπάλα η ΑΕΚ, ο Γιόνσον είχε μαύρα χάλια. Ένα τόσο βαρύ κέντρο ήταν αδύνατο να μπορέσει να προστατέψει την άμυνα όταν χανόταν η μπάλα, με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να κάνει ευκαιρία σχεδόν σε κάθε κατεβασιά που δημιουργούσε. Θα πει κανείς πως αυτό συνέβη και με την άμυνα στημένη πίσω, κάτι που έγινε στο δεύτερο γκολ. Η Ένωση αδυνατούσε να προβάλλει οποιαδήποτε αντίσταση όταν έχανε την μπάλα, με τις αποστάσεις να είναι χαώδεις. Eίναι ακόμα βαρύτερη η ευθύνη του Αλμέιδα αν εκτίμησε πως μετά από τις απώλειες των Κάρμο και Τσικίνιο θα πήγαινε το ματς στα μέτρα του και δεν έκανε αλλαγές στην ανάπαυλα. Γιατί, φυσικά, μπορεί να υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο.

Πάμε τώρα στον προπονητή. Ήξερε πως ο Ολυμπιακός θα παίξει με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή πως θα προσπαθούσε όπως στην Τούμπα να παίξει με τις δεύτερες μπάλες. Αλλά διάλεξε να αφήσει την ΑΕΚ απροστάτευτη σε αυτόν ακριβώς τον τομέα με ένα κέντρο που θα μου επιτρέψετε την παρομοίωση, αλλά έμοιαζε με Βιτάμ. Όλα αυτά γιατί κριτήριο ήταν το ματς με τον Αστέρα. Τα προσωπικά λάθη που έχουν κάνει Ρότα στο πρώτο, στο τρίτο συνδυαστικά με Γιόνσον και στο 4ο πάλι ο Ρότα είναι για blooper και θεωρώ πως αν δεν υπήρχε Στρακόσα στο πρώτο μέρος και δεν βρισκόταν ο Μασούρας σε δύο μεγάλες στιγμές των Πειραιωτών μετά το 70' το σκορ θα είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις, μαύρων εποχών για την ΑΕΚ.

Ο Πελάδο έχει ευθύνη για αυτό που βλέπουμε, γιατί πάρα πολλοί από αυτούς που ήρθαν, τουλάχιστον αυτοί που επέλεξε εκείνος, δεν είναι πολεμιστές, όσοι απέμειναν από τους παλιούς δεν έχουν εκείνη τη δίψα της σεζόν του νταμπλ, που μοιάζει πλέον πολύ μακρινή, σε συνάρτηση με αυτό που βλέπουμε. Το διάλειμμα των τριών αγώνων, με θετική εικόνα, ήρθε να δώσει τη θέση του σε ένα ματς διασυρμό για αυτή την ομάδα. Είναι φανερό πως πολλοί δεν κάνουν και δεν μπορούν κιόλας. Η πλάκα είναι πως αλλαγή έγινε ο Φερνάντες, από τον οποίο ξεκινάει το γκολ με την κάθετη που κάνει στον Μάνταλο και αυτός κάνει το γύρισμα. Το μοναδικό καλό δεκάλεπτο της Ένωσης στο ματς είναι στο φινάλε του ημιχρόνου, όταν η μπάλα πάει στα δικά του πόδια.

Από αυτό το ματς, αλλά και από πολλά που έχουν προηγηθεί, είναι φανερό πως δεν υπάρχει κάποιο κίνητρο ή κάποια έμπνευση στους ποδοσφαιριστές. Και είναι πραγματικά τραγικό να μην μπορεί να βάλει ούτε αυτό το γκολ, για να βάλει ξανά την ομάδα του στο παιχνίδι, από έναν παίκτη που περιμένεις να βγάλεις χρήματα. Αυτό με τον Γκαρσία μοιάζει ήδη σύντομο ανέκδοτο.

Η προίκα που πήρε ο Μάριος Ηλιόπουλος από τον Δημήτρη Μελισσανίδη ήταν ένα ρόστερ που αν το ψάξεις πίσω από έναν αρχικό ενθουσιασμό είχε πολλά θέματα, για να μην γράψω θεματάρες και το έχω θίξει πολλάκις. Οι προσθήκες που έγιναν πέρα από τους Πιερό και Μαρσιάλ, τελικά, δεν ήταν απλά πασαλείμματα, αλλά έφεραν σε ακόμα πιο δεινή θέση το ρόστερ και κατ' επέκταση και τον ίδιο. Ένας Αλμέιδα, που φαινόταν πως έχει αρχίσει εδώ και καιρό να το χάνει και η εικόνα αυτή επιδεινώνεται συνεχώς. Μια ανασφάλεια που προφανώς εξακολουθεί να πηγάζει και από την αλλαγή ιδιοκτησίας…