Βασιλόπουλος: «Δεν μπορεί να μη με δει ο γιος μου να παίζω»

Άλλος στη θέση του θα είχε αποσυρθεί, θα είχε πέσει σε κατάθλιψη, θα τα είχε παρατήσει. Όχι όμως ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος. Αντλώντας δύναμη από την ψυχή του, αλλά και με τη στήριξη της συζύγου του, Μαρίας Τσουρή, επέστρεψε δυναμικά στα παρκέ φέτος ως παίκτης της Βαγιαδολίδ και ο γιος τους, Κωνσταντίνος, μπορεί πλέον να τον καμαρώνει.

«Η Μαρία κι ο μικρός είναι τα δύο πρόσωπα που έδωσαν άλλο νόημα στη ζωή μου. Ουσιαστικά ήταν εκείνα που μου έδιωξαν κάθε σκέψη να σταματήσω. Ειδικά η γυναίκα μου, που μου μίλησε αληθινά κι όχι μόνο συναισθηματικά, πήρε την πίεση από πάνω μου. Της χρωστάω πάρα πολλά και είναι απίστευτο πόσο καταλαβαίνει όλο αυτό που πέρασα. ‘Αν δεν νιώθεις καλά, σταματάς’, μου είπε ρεαλιστική και τα ζύγισα. Είπα και κάπου ‘όχι ρε γαμώτο, δεν μπορεί να μη με δει ο γιος μου να παίζω’. Αν και προέχει να μπορείς να παίξεις εσύ με το γιο σου κα η υγεία σου. Ξέρεις τι είναι να παίρνω χάπι για να μπορώ να πατήσω το πόδι μου; Να μη συμβούν σε κανέναν αυτά που πέρασα, όσο κι αν αποτελούν μαθήματα ζωής και με έκαναν πιο δυνατό», ανέφερε ο φόργουορντ από τον Πύργο στο «ΒΗΜΑ».

Η ταλαιπωρία του 29χρονου άσου άρχισε πριν το Final Four του 2009 στο Βερολίνο. «Είχα αφόρητους πόνους στη μέση από μία δισκοκήλη που προέκυψε από έντονη προπόνηση. Πηγαίναμε στο διάδρομο και ήμουν ξαπλωμένος στο διάδρομο του πούλμαν. Δεν μπορούσα να καθίσω. Ούτε να παίξω μπορούσα φυσικά κι εκεί ένιωθα ο πιο άτυχος άνθρωπος του κόσμου. Πού να φανταστώ τότε τι θα ακολουθούσε. Πλέον έχω μάθει να λέω ‘και μη χειρότερα’».

Ακολούθησαν άλλες κακοδαιμονίες, με πρώτη τη ρήξη χιαστών το Φλεβάρη του 2011. «Ένα λεπτό πριν τελειώσω την άσκηση στην προπόνηση, γύρισα και το πόδι μου είχε μείνει κολλημένο κάτω. Ολική ρήξη χιαστών. Κι εκεί σου’ ρχεται η τρέλα. Λες ‘δεν μπορεί, όχι ρε π… πάλι τα ίδια!’. Είναι από τις στιγμές που περνούν από το μυαλό σου διάφορες σκέψεις. Ακόμη και μήπως πρέπει να σταματήσεις, αν και ποτέ δεν το έβαλα κάτω. Έλεγα ‘δεν θα με καταβάλει ένας τραυματισμός’».

Είδε το θρίαμβο της Πόλης ως θεατής, αλλά ο Σπανούλης τον κάλεσε να σηκώσουν μαζί το τρόπαιο της Ευρωλίγκας. «Είναι από τις κορυφαίες στιγμές της ζωής μου και από αυτές τις μοναδικές που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να σου χαρίσει. Η αναγνώριση από τον Βασίλη, τους συμπαίκτες μου και το τεχνικό τιμ για την προσπάθεια που κατέβαλα τόσα χρόνια, έστω και τραυματίας, είναι το μεγαλύτερο παράσημο».

Οι δρόμοι του με τον Ολυμπιακό χώρισαν κάπου εκεί. «Ήταν το καλύτερο κι έτσι έπρεπε να γίνει. Χρωστάω πάρα πολλά στον Ολυμπιακό και τους προέδρους, αλλά κι εκείνοι γνωρίζουν πως δεν πάτησα ποτέ πάνω στο συμβόλαιό μου. Είχα σοβαρότατους τραυματισμούς που είχαν γίνει μέσα στο γήπεδο κι όχι εκτός. Λυπάμαι, γιατί θα μπορούσα να είχα ζήσει πιο έντονες μπασκετικές στιγμές στην ομάδα, αλλά τελειώσαμε σαν φίλοι και με αμοιβαία εκτίμηση κι αυτό με ικανοποίησε».