Αχ, αυτό το ύψος…

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Η πορεία της Εθνικής ομάδας γυναικών στο μουντομπάσκετ της Τσεχίας, ολοκληρώθηκε με την γλυκιά γεύση της ενδέκατης θέσης σε σύνολο δεκαέξι ομάδων, που κατακτήθηκε μετά την νίκη επί του Καναδά. Δεύτερη στο τουρνουά κόντρα στην ίδια ομάδα και τρίτη συνολικά, πράγμα που θα ακουγόταν ως αστείο μερικά χρόνια πριν. Όχι γιατί έχει αλλάξει κάτι στην δομή του πρωταθλήματος, αλλά επειδή η συμμετοχή και μόνο σε μία τόσο μεγάλη διοργάνωση θα έμοιαζε με ουτοπία. Το ταλέντο των παικτριών που απαρτίζουν αυτή την ομάδα τα δυο-τρία τελευταία χρόνια και η ηγετική φυσιογνωμία του ακούραστου εργάτη, Κώστα Μίσσα όμως, μας οδήγησαν από την ανυποληψία στον «αφρό».

Στο χέρι των συντελεστών αυτής της προσπάθειας και ιδιαίτερα της ομοσπονδίας είναι να διατηρηθεί στο υψηλό επίπεδο η Εθνική ομάδα και γιατί όχι να διεκδικήσει κάτι ακόμη μεγαλύτερο στο μέλλον . Οι δυσκολίες είναι μεγάλες, αλλά η προσπάθεια αξίζει. Άλλωστε, κατά κοινή ομολογία, αυτή η ομάδα θα είχε καλύτερη τύχη στο τουρνουά, αν είχε έστω και μία πραγματικά ψηλή παίκτρια που θα μπορεί να βάζει τη μπάλα στο καλάθι και θα αποτελεί φόβητρο για τις αντιπάλους στην άμυνα. Μας στοίχισε αυτή η απουσία, κυρίως στο παιχνίδι με την πανίσχυρη Λευκορωσία, όπου η Λεουτσάνκα και η παρέα της έκαναν…πάρτι στα ριμπάουντ. Το αξιοσημείωτο, είναι πως παρά την υψομετρική διαφορά, χρειάστηκε η πολύ κακή διαιτησία σε βάρος μας για να χάσουμε αυτό το ματς που θα έδινε μία ιστορική πρόκριση στα προημιτελικά, μόλις με τέσσερις πόντους.

Στο μέλλον, στόχος δεν θα πρέπει να είναι μόνο η κατάκτηση ενός μεταλλίου αφού αυτό δεν είναι αυτοσκοπός και πανάκεια στον αθλητισμό. Τουλάχιστον για όσους τον αγαπούν πραγματικά και διασκεδάζουν υγιώς μέσα από αυτόν. Οι δυνατότητες μας δεν είναι ακόμη για το βάθρο, όμως μια ιστορική αναδρομή στο που ήταν η Εθνική ανδρών πριν το 1980, θα μας πείσει ότι όλα γίνονται, αρκεί να υπάρχει διάθεση, μεράκι και μεθοδική προσπάθεια.

Η ενδυνάμωση του ελληνικού πρωταθλήματος, που θα επιτευχθεί με την ενσωμάτωση «φρέσκων» ανθρώπων με ιδέες που θα βοηθήσουν στην αύξηση του ενδιαφέροντος και της δημοτικότητάς του, η προσέλκυση νέων και κυρίως…ψηλών κοριτσιών από τα τοπικά σωματεία και η δημιουργία κινήτρων για την ανάπτυξη του γυναικείου μπάσκετ, είναι τα πρώτα βήματα που θα πρέπει να γίνουν. Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, όμως αν όλοι από το πόστο και τον βαθμό που τους αναλογεί, βοηθήσουν, θα βγάλει κάπου. Ως τότε, για μία ακόμη φορά τα συγχαρητήριά μας στις κοπέλες, τον προπονητή και όλους όσοι δούλεψαν για αυτή την διόλου ευκαταφρόνητη ενδέκατη θέση. Και εις ανώτερα!

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις, στο nikosze2001@yahoo.com