Αυτός είναι ο προπονητής της χρονιάς

Στην Αγγλία όπου ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον κατέκτησε 13 πρωταθλήματα στην εποχή της Πρέμιερ Λιγκ, από το 1993 και ύστερα αναδείχτηκε μόλις πέντε φορές καλύτερος προπονητής της χρονιάς. Αντίθετα ο (διάδοχός του πλέον στην Γιουνάιτεντ) Ντέιβιντ Μόγες τρεις μέσα στην τελευταία δεκαετία, αν και δεν οδήγησε την Εβερτον σε κάποιο τρόπαιο. Είναι ένα μικρό δείγμα του πώς σκέφτονται και πώς ψηφίζουν οι Αγγλοι προπονητές, που αναδεικνύουν κάθε χρόνο τον κορυφαίο συνάδελφό τους και καλό θα ήταν κάποτε να γινόταν και μάθημα στην Ελλάδα.

ΓιατΙ το να αναδεικνύεις για παράδειγμα ως κορυφαίο αυτόν που παίρνει τον τίτλο, ακούγεται υπερβολικά απλό. Στα δικά μου βραβεία, σε αυτή τη στήλη από το 2006 κι έπειτα, έχετε διαπιστώσει πως οι επιλογές διαφέρουν από τα επίσημα βραβεία του ΠΣΑΤ ή της NOVA, ακριβώς γιατί θεωρώ πως όταν επιλέγουμε τον καλύτερο προπονητή πρέπει να συνυπολογίσουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δούλεψε και τι τελικά κατάφερε. Ο Βαλβέρδε ήταν πέρυσι μία πολύ εμφανής επιλογή και ειδικά από τη στιγμή που κατάφερε να μη χάσει την επαφή με την κορυφή όταν ο Παναθηναϊκός είχε ξεφύγει με πέντε πόντους, του έδωσε τελικά το προβάδισμα από τον Γιώργο Δώνη που κι αυτός με τον Ατρόμητο είχε καταφέρει σπουδαία πράγματα.

Ομως θυμάμαι την έκπληξη κάποιων όταν πριν έξι χρόνια είχα αναδείξει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, τον Μάκη Κατσαβάκη ως κορυφαίο με βάση τι είχε καταφέρει στον πάγκο του Απόλλωνα Καλαμαριάς, ενώ το 2009 επέλεξα τον Βέλγο Φερέρα που είχε εντυπωσιάσει με την καταπληκτική δουλειά του στον Πανθρακικό.

ΦΕτος ομολογώ πως δυσκολεύτηκα, γιατί υπήρχαν δύο πολύ δυνατές υποψηφιότητες. Ο Σάκης Τσιώλης θα ήταν μία πολύ καλή και προφανής λύση. Ιδίως για τον τρόπο που η ομάδα του έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου. Ο αποκλεισμός του ΠΑΟΚ ήταν η αποθέωση του κοουτσαρίσματος και των ικανοτήτων του, αλλά κι ο τρόπος που αγωνίστηκε στον τελικό όπου αν δινόταν το πέναλτι και η αποβολή στο καθαρό χέρι του Μανιάτη, ίσως τώρα να συζητούσαμε για τον πρώτο τίτλο του Αστέρα.

Η Αλλη περίπτωση είναι ο Γιάννης Χριστόπουλος. Μαζί του δεν έχει τύχει να μιλήσω, ούτε καν στο τηλέφωνο. Ωστόσο μου είχαν τραβήξει την προσοχή οι εμπεριστατωμένες αναλύσεις των αγώνων του Μουντιάλ, που έκανε στην εφημερίδα «Εξέδρα», το καλοκαίρι του 2010. Οταν πέρυσι διάβασα πως προσλήφθηκε στον ΠΑΣ Γιάννινα είπα (και το ομολογώ) πως ήταν τεράστιο ρίσκο. Αλλά, όπως έλεγε ο Αμερικανός συγγραφέας Θόρντον Γουάιλντερ: «Κάθε καλό πράγμα στον κόσμο στέκεται στην κόψη του ξυραφιού». Αυτή η θαρραλέα επιλογή του κ. Χριστοβασίλη, λίγους μήνες μετά έχει δικαιωθεί απόλυτα.

ΥπΑρχουν άνθρωποι που προτιμούν να γκρινιάζουν για την άδικη ζωή και τις ευκαιρίες που δεν τους έδωσε, χωρίς να το δικαιούνται. Και υπάρχουν και άλλοι που καρτερούν τη μία και μοναδική ευκαιρία για να αποδείξουν την αξία τους. Αυτοί που είναι έτοιμοι να προσπαθήσουν και δεν καλύπτονται πίσω από δικαιολογίες. Θέλει γνώση και τόλμη για να πεις πως η ομάδα σου δεν ήταν καλή και στάθηκε τυχερή, μετά από μία νίκη τόσο σημαντική σαν αυτή του ΠΑΣ μέσα στην Τούμπα. Ο Χριστόπουλος ξέρει την ομάδα του καλύτερα απ’ όλους μας. Συνεπώς γνωρίζει πως για να διαχειριστεί μία τέτοια (πρωτόγνωρη για την ιστορία του συλλόγου) κατάσταση οφείλει να μην κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του. Η ομάδα που μπήκε στα πλέι οφ ξεπερνώντας τον εαυτό της, θα μπορούσε κάλλιστα να έχει κατεβάσει τους διακόπτες και να είχε φύγει νοερά για διακοπές. Το ότι συνεχίζει δυνατά και μέχρι τώρα ανατρέπει τη λογική, πιστώνεται πάρα πολύ στους παίκτες, αλλά ιδίως στον προπονητή που κατάφερε να τους έχει τόσο συγκεντρωμένους και να τους κάνει να πιστέψουν πως μπορούν και περισσότερα!

Ο,τι και να γίνει από εδώ και μπρος, αν είχα την παραμικρή αμφιβολία για το ποιος είναι ο προπονητής της σεζόν που διανύουμε, μου λύθηκε και η τελευταία απορία. Ο Γιάννης Χριστόπουλος κερδίζει στο... φώτο φίνις τον Σάκη Τσιώλη. Θα μπορούσαμε να λέγαμε πως είναι πρώτος μεταξύ ίσων! Ο Καρδιτσιώτης τεχνικός ίσως αδικείται από την επιλογή μου, αλλά για την ομάδα του ήμασταν προϊδεασμένοι πως ίσως ήταν η χρονιά της. Για τον ΠΑΣ αντίθετα, δεν είχαμε ιδέα! Και αυτή η εκπληκτική πορεία, που χαροποιεί όποιον αγαπά αληθινά το ποδόσφαιρο, έχει ονοματεπώνυμο και είναι του Γιάννη Χριστόπουλου, που αξίζει να λέγεται προπονητής της χρονιάς!