Αυτό που ξαφνιάζει δεν είναι οι ήττες, αλλά η έλλειψη αντίδρασης!

Σε μία χρονιά που ομάδες σπάνε παραδόσεις δεκαετιών εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, επιβεβαιώνεται ένας κανόνας που λέει πως κανείς δεν κερδίζει πρωτάθλημα από τον Νοέμβριο ή τον Δεκέμβριο, αλλά κάλλιστα μπορεί να το χάσει.

ΕΝΩ θα ήταν πολύ πρόωρο επειδή ξέφυγε στη βαθμολογία κάποιος, πριν καν φτάσουμε στα Χριστούγεννα, να θεωρηθεί πρωταθλητής, οι αριθμοί και τα στατιστικά επιβεβαιώνουν πως το να έχεις στις 15 πρώτες αγωνιστικές 5 ήττες, όσες έκανες δηλαδή σε ολόκληρη την περσινή περίοδο και να βρίσκεσαι μια ντουζίνα βαθμούς από την κορυφή, σου αφαιρούν το δικαίωμα να πηγαίνεις για τίτλο.

Η ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ Γιουνάιτεντ που έτσι κι αλλιώς ξέραμε ότι όταν θα ερχόταν η ώρα να φύγει ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον θα προβλημάτιζε την αμέσως επόμενη σεζόν, εκπλήσσει και τον χειρότερο εχθρό της. Οχι τόσο για τα κακά αποτελέσματα, αλλά ιδίως για την απώλεια αντίδρασης και νεύρου. Κι αν μάλιστα κάποιος θέλει να το πάει πιο μακριά, για την απώλεια εγωισμού που διαθέτουν συνήθως ομάδες με το δικό της DNA. Πόσω μάλλον όταν μιλάμε για τη σχεδόν μόνιμη πρωταθλήτρια της Πρέμιερ Λιγκ.

ΚΑΤΙ που δεν θυμούνται πολλοί είναι πως η χειρότερη θέση της Γιουνάιτεντ στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ είναι δύο φορές η τρίτη! Ολες τις υπόλοιπες ήταν ή πρωταθλήτρια ή τερμάτιζε στη 2η θέση. Αυτή τη στιγμή ο Ντέιβιντ Μόγες δείχνει εγκλωβισμένος και σε κάποιες στιγμές πραγματικά χαμένος την ώρα που παρακολουθεί όρθιος την εξέλιξη των αγώνων, ενώ το ίδιο νοητικά μπλοκαρισμένοι θαρρείς πως είναι οι παίκτες του. Αν και κάποιοι λένε ξανά και ξανά ότι η ομάδα δεν ενισχύθηκε το περασμένο καλοκαίρι, καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι με αυτό το ρόστερ κατέκτησε πέρυσι πανεύκολα τον τίτλο αποκτώντας διαφορά 14 βαθμών από τον Φεβρουάριο η Γιουνάιτεντ! Αλλοι κάνουν λόγο -ρωτώντας τον Μόγες στη συνέντευξη Τύπου μάλιστα- για πολλές αλλαγές πολύ σύντομα σε μία πετυχημένη ομάδα κάτι που φυσικά ούτε συνέβη ούτε έχει λογική βάση!

ΠΟΙΟ ΛΟΙΠΟΝ είναι το αληθινό πρόβλημα; Το να βλέπεις στις λίστες, την Εβερτον να κερδίζει από το 1992 μέσα στο «Ολντ Τράφορντ», τη Νιούκαστλ από το 1972 και νωρίτερα στη σεζόν τη Γουέστ Μπρόμιτς να φεύγει με τους τρεις βαθμούς από το γήπεδο κάτι που δεν είχε κάνει από το 1978, διαπιστώνοντας ταυτόχρονα ότι οι πρωταθλητές έχουν σκοράρει εντός έδρας λιγότερες φορές από τη Σάντερλαντ! Οπως το ότι έχασαν δύο συνεχόμενα ματς για πρώτη φορά στην έδρα τους απο το 2002, αλλά και το ότι δεν σκόραραν μέσα στο γήπεδό τους από το 2007 δεν θα προκαλούσαν ως μεμονωμένα περιστατικά πανικό, αλλά όλα μαζί, ναι είναι ανησυχητικό ζήτημα!

ΑΝ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ ήταν ο Φέργκιουσον ακόμα λένε κάποιοι δεν θα είχε συμβεί τίποτα! Λάθη μπορεί και να συνέβαιναν όμως θα υπήρχε μια μεγαλύτερη ηρεμία, ή τουλάχιστον η αίσθηση ότι όλα αυτά μπορούν να διορθωθούν πιο εύκολα. Ωστόσο αυτό που σίγουρα δεν θα υπήρχε, γιατί δεν θα το επέτρεπε το κύρος του και ο τρόπος που θα αντιδρούσε ξεσπώντας ακόμα και πάνω στους ποδοσφαιριστές του ο σερ Αλεξ, θα ήταν ο τρόπος αντίδρασης! Γιατί είναι ανήκουστο για τη Γιουνάιτεντ από το 1992 κι έπειτα το να δέχεται γκολ μισή ώρα πριν τελειώσει το ματς μέσα στο γήπεδό της και να κάνει μόλις μία φάση μέχρι το σφύριγμα της λήξης!

ΕΧΩ ΗΔΗ ΓΡΑΨΕΙ μέσα στη σεζόν, δύο φορές μάλιστα στο England365.gr πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι να χάσει κάποια παιχνίδια. Αυτό είναι εντός λογικής του ίδιου του παιχνιδιού. Αυτό που κινδυνεύει όμως να πάθει είναι η απώλεια μιας υπεροπλίας που πάντα διέθετε με τον σερ Αλεξ και που δεν άφηνε περιθώρια στην κάθε Νιούκαστλ, στην κάθε Εβερτον, στην κάθε Γουέστ Μπρόμιτς, να μπορούν να σκέφτονται φωναχτά ότι γίνεται να φύγουν νικήτριες από το «Θέατρο των Ονείρων». Αντίθετα μέσα σε λίγες μέρες και ο Μαρτίνεθ, αλλά και ο Πάρντιου το πρωί του Σαββάτου πριν από το ματς έκαναν ανοιχτά λόγο για την ευκαιρία των ομάδων τους να σπάσουν οι δυσμενείς παραδόσεις.

ΚΙ ΑΥΤΟ είναι ίσως το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Χειρότερο κι από το να μείνει μία χρονιά μακριά από το Τσάμπιονς Λιγκ η ομάδα, γιατί μετά δεν θα μπορέσει να επανορθώσει εύκολα αυτή την απώλεια ανωτερότητας!

Η ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ έτσι κι αλλιώς μας δίδασκε ότι αυτό που συμβαίνει στην τρέχουσα σεζόν ήταν πολύ πιθανό ότι θα συμβεί, όταν μιλάμε για εμβληματικές φυσιογνωμίες που αποχωρούν από ένα πάγκο. Όταν έφυγε ο σερ Ματ Μπάσμπι το 1969, οι δύο αμέσως επόμενοι διάδοχοί του, ο ΜακΓκίνες και ο Ο'Φάρελ άντεξαν μόλις 1,5 χρόνο ο καθένας κι ο τρίτος, ο Σκωτσέζος Τόμι Ντόχερτι, δεν μπόρεσε να σταματήσει την πτώση των «κόκκινων διαβόλων» ακόμη και στη 2η κατηγορία το 1974.

ΟΤΑΝ ΕΦΥΓΕ ο Σάνκλι από τη Λίβερπουλ το 1974 στην πρώτη του σεζόν ο (μετέπειτα επιτυχημένος ) Μπομπ Πέισλι δεν κατέκτησε τίποτα κι όταν αποχώρησε η μυθική φυσιογνωμία του Μπιλ Νίκολσον από την Τότεναμ το 1974, μέσα σε δύο χρόνια οι «σπερς» υποβιβάστηκαν. Ακόμη κι η αποχώρηση του Κένι Νταλγκλίς το 1991 σηματοδότησε την αρχή των προβλημάτων που ενδεχομένως να κρατούν μέχρι και σήμερα στη Λίβερπουλ.

ΣΥΝΕΠΩΣ η δουλειά του Μόγες ήταν δύσκολη αλλά κι ο πανικός που είναι ο χειρότερος σύμβουλος δεν μπορεί να οδηγεί σε βιαστικές αποφάσεις! Είναι άλλωστε δεδομένο πως οι παίκτες που κατέκτησαν πριν από μερικούς μήνες το πρωτάθλημα δεν μπορεί να ξέχασαν την μπάλα που ήξεραν σε λιγότερο από 200 ημέρες.