«Θα ήθελα να ήμουν και εγώ εκεί»: Αθλητικές στιγμές που θα δίναμε τα πάντα να έχουμε ζήσει από κοντά

Έχουν ακούσει για αυτές, έχουν αφιερώσει πολλές λέξεις για να τις περιγράψουν, έχουν συζητήσει για αυτές με την παρέα τους, αλλά, δυστυχώς, τις έχουν δει μόνο από την οθόνη.

Οι συντάκτες του sport-fm.gr θυμήθηκαν σπουδαίες στιγμές του αθλητισμού και ξεχώρισαν αυτή που θα ήθελαν να είχαν δει από κοντά, για να μπορούν να πουν «ήμουν κι εγώ εκεί».

Euro 2004 - Χρήστος Κατριμουστάκης

Η δική μου επιλογή διαφέρει λίγο από των υπολοίπων, αφού εκτός από το ότι θα ήθελα να βρίσκομαι εκεί, θα ήθελα να έχω και αναμνήσεις από το έπος της Πορτογαλίας. Αν σκεφτεί κανείς ότι το 2004 ήμουν μόλις τεσσάρων χρονών, γεγονός που με κάνει συχνά πυκνά «στόχο» από τους συναδέλφους στο sport-fm.gr, θα μπορέσει να καταλάβει ότι η πορεία της Εθνικής μας αποτελεί κάτι σαν μακρινή ανάμνηση για εμένα.

Πραγματικά, φανταστείτε για τι ατυχία μιλάμε. Η μεγαλύτερη στιγμή του ελληνικού ομαδικού αθλητισμού που μοιάζει απίθανο να συμβεί ξανά μέσα στα επόμενα… 100 χρόνια, δεν υπάρχει καν στο κεφάλι μου. Τέλος πάντων, επειδή κούρασα με τα δικά μου, καλό θα ήταν οι γονείς μου να είχαν γνωριστεί έστω καμιά τετραετία πιο πριν, ώστε να αποφύγω την συνεχόμενη παρακολούθηση βίντεο για να έχω μια εικόνα από το «πειρατικό».

Δύο θρύλοι στην κορυφαία τους στιγμή στα μέρη μας – Χρήστος Ρομπόλης

Όχι, εγώ δεν θα ήθελα ούτε μηχανή του χρόνου για να πάω σε εποχή που δεν υπήρχα ούτε ως ιδέα, ούτε… διακτινισμό για να βρεθώ σε μέρος που δεν φανταζόμουν καν.

Το μόνο που χρειαζόταν για να βρεθώ στο 1989 στο ΣΕΦ για τον τελικό του Κυπελλούχων ανάμεσα σε Ρεάλ και Καζέρτα ήταν μια κοπάνα από τα φροντιστήρια. Κι ο υπογράφων ακόμη μετανιώνει που δεν την έκανε, γιατί έχασε την ευκαιρία να γίνει αυτόπτης μάρτυρας της μεγαλύτερης μονομαχίας όλων των εποχών.

Δύο θρύλοι του παγκοσμίου μπάσκετ, Ντράζεν Πέτροβιτς και Οσκάρ Σμιντ, πρόσφεραν μια ανεπανάληπτη παράσταση, με τον Κροάτη, λίγους μήνες πριν φύγει για το ΝΒΑ, να σταματά στους 62 και τον Βραζιλιάνο, που δεν πήγε ποτέ στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου για να μην απαρνηθεί τη αγαπημένη του εθνική ομάδα, στους 44 πόντους.

Η Ρεάλ χαμογέλασε τελευταία, 117-113 στην παράσταση, αλλά… ποιος νοιάζεται για το αποτέλεσμα; Δύο χρόνια αφότου η Ελλάδα κατακτούσε την κορυφή της Ευρώπης, στο ίδιο γήπεδο γράφτηκε ιστορία.

Ίντερ-Μπαρτσελόνα 3-1 - Γιώργος Τσανάκας

Στην αρχή δυσκολεύτηκα λίγο να διαλέξω, άφησα όμως εκτός τον μετέπειτα τελικό και την κατάκτηση του Champions League, αφού για να συμβεί αυτό θα έπρεπε να περάσει η Ίντερ από την Μπαρτσελόνα. Κάτι που έγινε λόγω της μεγάλης νίκη στο «Τζουζέπε Μεάτσα» με 3-1 στον πρώτο ημιτελικό.

Θυμάμαι να... τσιμπιέμαι με αυτά που έβλεπα στην τηλεόραση. Τον Ζανέτι να «εξαφανίζει» από το παιχνίδι τον Μέσι και την εξαιρετικά δουλεμένη ομάδα του Ζοσέ Μουρίνιο να μην «ψαρώνει» από το προβάδισμα των Καταλανών.

Με έναν Μαϊκόν στα καλύτερά του, με Μιλίτο, Σνάιντερ, Στάνκοβιτς και Ετό να... οργώνουν.

Ένας ματς αξέχαστο, ένα ονειρικό παιχνίδι που είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν κοντά στις 75 χιλ. κόσμου. Όχι εγώ δυστυχώς...

Όταν είπε «αντίο» ο κορυφαίος των κορυφαίων – Παύλος Κουστέρης

Ως ένας γνήσιος φίλος των Σικάγο Μπουλς θα έπρεπε να διαλέξω τη βραδιά της 24ης Ιανουαρίου του 2003, όταν ο Μάικλ Τζόρνταν πάτησε για τελευταία φορά το παρκέ του «United Center» έστω και ως αντίπαλος. Ποιος δεν θα ήθελε, άλλωστε, να είναι παρών σε ένα από τα μεγαλύτερα standing ovation (πάνω από τέσσερα λεπτά) που έχουν συμβεί στον χώρο του αθλητισμού;

Παρ’ όλα αυτά, επειδή ο «Air» ξεπέρασε τις ομάδες και τις φανέλες, είναι πραγματικά πολύ τυχερός όποιος βρέθηκε στις 16 Απριλίου του 2003 στο τότε «First Union Center», έδρα των Σίξερς στη Φιλαδέλφεια.

Μπορεί η ατραξιόν σε κάθε ματς των 76ers να ήταν ο Άλεν Άιβερσον, αλλά εκείνο το βράδυ, που υποδέχονταν τους Γουίζαρντς ο πρωταγωνιστής δεν ήταν άλλος από τον Μάικλ Τζόρνταν.

Στα 40 του, τότε, είχε πια συμφιλιωθεί με την ιδέα της αποχώρησης και εκείνο ήταν το τελευταίο ματς. Ο νικητής είχε κριθεί από νωρίς, αλλά το κοινό ζητούσε τον Τζόρνταν φωνάζοντας το όνομά του: «We want Mike».

Τελικά, όντως πέρασε στο ματς, του έγινε επίτηδες φάουλ ώστε να βάλει τους τελευταίους του πόντους και αυτομάτως πέρασε στον πάγκο.

Αντίπαλοι, συμπαίκτες και διαιτητές, απλά ήταν όρθιοι και χειροκροτούσαν, με τον σχολιαστή, Μπραντ Νέσλερ να λέει στη στιγμή της μετάδοσης: «Μάικλ, ήταν τιμή μου που κάλυπτα τους αγώνες και προνόμιο που σε είδα να παίζεις. Σε ευχαριστούμε».

Λίβερπουλ-Ντόρτμουντ 4-3, Γιάννης Πολιάς

«Το θέμα είναι μία αθλητική στιγμή που θα ήθελα να έχω ζήσει από κοντά» έστειλε η Εύα και για ένα λεπτό ξέχασα κάθε αγώνα που έχω δει ή έχω ακούσει στην ζωή μου. Εντέλει μετά από λίγο είχαν έρθει στο μυαλό καμιά 150αριά ματσάρες, οπότε η αρχική αμνησία έδωσε την θέση της στην δύσκολη διαδικασία της επιλογής.

Μετά από αρκετό φιλτράρισμα, η μπίλια έκατσε στο κόκκινο – της Λίβερπουλ. Πέμπτη βράδυ, 14 Απριλίου 2016, Λίβερπουλ-Ντόρτμουντ στο «Άνφιλντ» στη ρεβάνς του 1-1 επί γερμανικού εδάφους, μία εβδομάδα πριν, για τα προημιτελικά του Europa League.

Κάτι η συμπάθειά μου για τον Κλοπ, τους «κόκκινους» γενικά, κάτι και το ότι είχα ποντάρει κάτι ψιλά (κυριολεκτικά, ψιλά) στον άσο, έκλινε προς τα αριστερά ο δικός σου μόλις στρώθηκε στο «Σαντιάγκο Καναπέου». Έλα που οι τρύπες στην άμυνα έδωσαν προβάδισμα 2-0 στους Βεστφαλούς από το 9’! Κι αν ο Οριγκί έδωσε ελπίδες στο 48’, ήρθε ο Ρόις στο 57’ να δώσει τέλος, κατά τα φαινόμενα, στην σεμνή τελετή. Αμ δε.

Μειώνει ο Φιρμίνο με σουτ έξω από την περιοχή στο 66’, ισοφαρίζει ο γίγαντας Σακό με κεφαλιά στο 77’, ε εκεί ήθελα να μπω μέσα στην τηλεόραση. Ή να διακτινιστώ α λα Χάρι Πότερ από το τζάκι – μούφα, δεν είχα τζάκι στο σπίτι.

Το γήπεδο έχει γείρει και ήρθε ο έτερος στόπερ, ο Λόβρεν να τελειώσει τους Γερμαναράδες στις καθυστερήσεις. Αμαρτία εκείνη η ανατροπή να μην καταλήξει σε τίτλο τον Μάιο αλλά ας είναι, έμεινε η ανατροπάρα. Μετά από κάτι χρόνια ήρθε και η λιβερπουλιανή ρεμοντάδα με τη Μπαρτσελόνα, την αφήνω όμως να την γράψει κάνας άλλος. Ρε τι έχετε ζήσει εκεί μέσα εσείς του Μέρσεϊσαϊντ...

Η τελευταία δημόσια εμφάνιση του Μπόμπι Ρόμπσον - Αναστασία Βοσνάκη

Υπάρχουν πολλές αθλητικές στιγμές στις οποίες θα ήθελα να ήμουν εκεί, να τις ζήσω, να τις δω από κοντά και να τις έχω σαν αναμνήσεις…
Η αλήθεια είναι όμως πως σε δυο θα ήθελα πάρα πολύ να βρισκόμουν εκεί. Η μια αφορά τον αγαπημένο μου ποδοσφαιριστή τον Πελέ και τον τελικό του πρώτου του Μουντιάλ και η άλλη, την οποία τελικά επέλεξα, τον Sir Μπόμπι Ρόμπσον.

Και συγκεκριμένα την τελευταία του δημόσια εμφάνιση. Ήταν την Κυριακή 26 Ιουλίου του 2009 σε ένα φιλανθρωπικό φιλικό ανάμεσα σε πρώην παίκτες της Αγγλίας με τους αντίστοιχους της Γερμανίας.

Όταν ο μεγάλος Μπόμπι Ρόμπσον μπήκε μέσα στον αγωνιστικό χώρο με αναπηρικό αμαξίδιο, καθώς η κατάσταση της υγείας του ήταν άκρως επιβαρυμένη. Είναι εντυπωσιακό και συγκινητικό να βλέπεις ένα γήπεδο ολόκληρο επί δέκα λεπτά να χειροκροτεί τον Μπόμπι Ρόμπσον. Έναν σπουδαίο προπονητή, που κατακρίθηκε στην καριέρα του, που άλλαξε με το δικό του τρόπο το ποδόσφαιρο, αλλά επίσης αγαπήθηκε και πολύ. Πέντε ημέρες μετά άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 76 ετών.

Αθήνα 2004 – Εύα Ζαχαριουδάκη

Οι αναμνήσεις από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 είναι πιο έντονες από οποιαδήποτε άλλη αθλητική εμπειρία –εντάξει, τις προσπερνάει για λίγο η τρέλα για την Εθνική στην Πορτογαλία, αλλά μας μίλησε για αυτό ο Χρήστος Κατριμουστάκης.

Παρότι η «παράνοια» της μεγάλης αθλητικής γιορτής με βρήκε σε μια από τις λεγόμενες ολυμπιακές πόλεις, οι ζωντανές εικόνες που έχω περιορίζονται σε ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου στο Παγκρήτιο και στα event που στήνονταν σε κάθε γωνιά της πόλης.

Τι δεν θα έδινα να είχα ζήσει από κοντά την Αθήνα να ζει σε ρυθμούς Ολυμπιακών Αγώνων! Παρά τα… στραβά που ακολούθησαν, αποτελεί ακόμα για τη χώρα μας μια από τις πιο άξιες για «ήμουν κι εγώ εκεί» εμπειρίες, όποια πτυχή της και αν έζησε κάποιος.