Το ελληνικό μπάσκετ αποτελεί εδώ και χρόνια κάτι σαν άβατο για τον εκάστοτε φίλαθλο, μόνο οι μυημένοι έχουν το δικαίωμα να διαβούν την θύρα, βαδίζεις και βλέπεις σαν παλιό, ασπρόμαυρο φιλμ τις δοξολογίες να χτυπάνε σαγηνευτικά τον ώμο σου: από το έπος της ΑΕΚ στο Καλλιμάρμαρο το 1968, σιγά-σιγά στο λεγόμενο «Γκαλόσημο» και τις χιλιάδες μπάσκετες που χτίστηκαν στα σχολεία, στην γιγάντωση της Θεσσαλονίκης, στην μεταφορά του θεάματος στην Αθήνα μέσω Ιωαννίδη, την απογείωση του Παναθηναϊκού στο Παρίσι και το κλείσιμο με ερυθρόλευκη υπογραφή.
Πολλά ακόμα χρειάζονται επεξηγήσεις, λεπτομέρειες και αναλύσεις, μολονότι είναι ένα κομμάτι της πολυσύνθετης «σπυριάρας»… το αντρικό μπάσκετ. Στην αντίπερα όχθη, με λιγοστά φώτα, ελάχιστη τηλεοπτική κάλυψη και διάθεση κρύβεται ένας ανεξερεύνητος κόσμος. Θα ήταν άδικο να ισχυριστούμε ότι το γυναικείο μπάσκετ δεν έχει δώσει χαμόγελα, χαρά και καθαρό αέρα, μπορεί οι κερκίδες του αντρικού κατά συντριπτική διαφορά να γεμίζουν, αλλά η αδιαφορία βαραίνει εμάς!
Την σεζόν 2009-10 ο Αθηναϊκός υπό τις οδηγίες του Τζώρτζη Δικαιουλάκου, έγραψε ιστορία αντάξια ενός παραμυθιού. Άγνωστο για πολλούς, πρόεδρος της ομάδας ήταν ο Νίκος Χαρδαλιάς, ο νυν Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας, τότε δήμαρχος του Βύρωνα.
Σε μία χρονιά που έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένη στα βιβλία της Ιστορίας, ο Αθηναϊκός πέρα από τους δύο εγχώριους τίτλους, έφτασε έως το τέλος της διαδρομής στο Eurocup και ψηλάφιζε το τρόπαιο σε διπλές αναμετρήσεις (εντός και εκτός) κόντρα στην Ναντέζντα.
Στην παγωμένη Ρωσία οι αθλήτριες του Δικαιουλάκου επέβαλαν κλίμα ελληνικό και επιβλήθηκαν με 65-57, με την διαφορά των οκτώ πόντων να κάθεται σαν κάλυμμα στον επικείμενο θρίαμβο.
Όλα τα φώτα έπεσαν στο κλειστό της Εργάνης. Η πίεση στα ύψη, η ανυπομονησία στα ουράνια και μία αποτυχία μισό βήμα πριν την κορύφωση… θα τραβούσε τους πάντες για ένα άσπρο-πάτο με κονιάκ σαν τις κηδείες.
«Φτάνουμε στο γήπεδο του Αθηναϊκού μιάμιση ώρα πριν από τη ρεβάνς και μας περιμένουν απ’ έξω περισσότερα από 1.000 άτομα! Αυτό, ξαφνικά, μας αγχώνει», δήλωνε ο άλλοτε Ομοσπονδιακός τεχνικός.
Ποιος είπε ότι οι ήττες δεν είναι γλυκές; Σε ένα κάκιστο αγωνιστικά παιχνίδι για τον Αθηναϊκό σύμφωνα με τον Δικαιουλάκο, η κόρνα θα βρει τους γηπεδούχους να χοροπηδάνε στο παρκέ εξαιτίας της διαφοράς, να φωνάζουν και να ολόκληρο γήπεδο να φλέγεται. Το τελικό 57-53 μόνο χαρμόσυνες επικλήσεις έφερε και το ελληνικό μπάσκετ ένιωσε ένα ακόμα κεφάλαιο να γράφεται με δροσερό μελάνι.
Κάπου στην είσοδο του «Δημήτρης Καλτσάς» οικοδομείται στα μάτια εκείνων που πήραν πρώτοι τζούρα του ονείρου το άγαλμα των πρωταγωνιστών. Έμεινε στο μυαλό, μία ιδέα, διότι ουδέποτε εκτιμήσαμε την ουσία και μετράγαμε με την προϋπηρεσία. Δεν είναι κάθε μέρα του «Αγιαννιού», κάμποσα χρόνια αργότερα αντιληφθήκαμε το νόημα, θα έλεγε κανείς πως πραγματικά δεν σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων και χρησιμοποιούσαμε διαρκώς σκαμπό για να τις κοιτάμε κατάματα. Σήμερα είναι ολοφάνερο, ακόμα και από γυαλιά με διαφορετικούς φακούς.
Και για να το φέρουμε στο αντρικό πλαίσιο προς απλοποίηση: Τι μας έμαθε ο Μάνου Τζινόμπιλι; Μεγάλη η χάρη του τώρα που οδεύει για το Σπρινγκφιλντ, η επίδραση που αφήνεις στο παρκέ, ο μύθος που ξεδιπλώνεται υπερ-καλύπτει τα νούμερα και τα λεπτά συμμετοχής!
Η Βιζμπριένε σημείωσε από 14 πόντους στις δύο αναμετρήσεις και ηγήθηκε την εκστρατείας, με άξιους συμπαραστάτες τις Κάντις Γουίγκινς και Τούλα Καλέντζου, σε μία εποχή που μόνο οι «ψεκασμένοι» πίστευαν πως ο γυναικείος αθλητισμός αξίζει παρακολούθησης. Πλέον «μάθαμε» να αγκαλιάζουμε τον αθλητισμό ως σύνολο και δεν παραγκωνίζουμε στον τοίχο της εξαθλίωσης εκείνους που το φωνάζουν. Εν πάση περιπτώσει, αλλουνού παπά Ευαγγέλιο, σε μία χρονιά που το triple crown επιβεβαίωσε το αυτονόητο… υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια και δεν υφίσταται μονάχα η αγορά των δύο ορκισμένων αντιπάλων.
Παρέα στο ταξίδι προς την κορυφή συναντούσες την αφρόκρεμα: οι Λολίτα Λύμουρα, Όλγα Χατζηνικολάου, Βακίνα Βολονάκη, Νικόλ-Σμιθ Σούλις, Γκιντάρε Πετρονίτε, Αφροδίτη Κοσμά, Ζωή Κεχαγιά, Πόλυ Σαρέγκου, Κατερινά Χαλικιά και Ρουθ Ράιλι. Ποιότητα σε κάθε γωνία και σπιθαμή του ρόστερ, με έναν ελληνικό κορμό που έδωσε το παρών στις επιτυχίες της Εθνικής μας Ομάδας… με κύριο χαρακτηριστικό την ομοιογένεια και την αλληλοσυμπλήρωση.
Βάζουμε στον καμβά τον σπουδαίο Άρη, τον Αυτοκράτορα και το «Παλέ», επειδή εκεί γεννήθηκε η ελληνική παντοκρατορία και αναπόφευκτα η ιστορία μας γυρίζει πίσω. Τον Νοέμβριο του 2011 ο Αθηναϊκός έσπασε το στοιχειωμένο αήττητο σερί των 80 νικών στα εγχώρια δρώμενα που έχτισαν οι ευεργέτες Παναγιώτης Γιαννάκης και Νίκος Γκάλης και τον Δεκέμβριο του 2012 ολοκλήρωσαν την παράσταση με 105 διαδοχικά ροζ φύλλα, με αποτέλεσμα να καταχωρηθεί στο βιβλίο Γκίνες!
Στις 18 Οκτωβρίου του 2010 συντελέστηκε στο κλειστό του Αγίου Θωμά στο Μαρούσι ελληνικό συναπάντημα στον τελικό του SuperCup, με τον Αθηναϊκό μπροστά σε 900 φιλάθλους να υποδέχεται την πρωταθλήτρια της Ευρωλίγκας, την πανίσχυρη Σπαρτάκ Μόσχας.
Τεχνικός διευθυντής ήταν ο αείμνηστος Στράτος Κωσταλάς, ανιψιός του Γιάννη Κωσταλά που είχε παθολογική τρέλα με το μπάσκετ, είχε ένα εστιατόριο στη Νέα Υόρκη και όποτε έβλεπε Έλληνα, του πρόσφερε ό,τι καλούδια μπορούσε να φανταστεί, εξυπηρετήσεις, παρόλο που οι επισκέψεις του στην χώρα του… φωτός ήταν λίγες.
Τιμήθηκε για την συνεισφορά του πριν λίγα χρόνια από την Ομοσπονδία, κάνοντας τσεκ τον νόμο του Αργεντινού εν ζωή αστέρα!
Αμφότεροι έφυγαν σχεδόν ταυτόχρονα προ λίγων μηνών, όμως για να επιστρέψουμε επί του θέματος και μην χαθούμε στην μελαγχολία, ο Στράτος στα 17 χρόνια στην Σπαρτάκ μέχρι το ύστατο αντίο είχε μαζέψει τόσα τρόπαια που τον περνούσαν για συλλέκτη!
Και όπως συνήθιζαν να του λένε οι φίλοι περιπαικτικά για τα αμερικάνικα αστεία του: πως η κατοικία στην Ρωσία του πάγωσε το χιούμορ!
Η ήττα του Αθηναϊκού με 70-61 δεν προκάλεσε λύπη ή στεναχώρια, ούτε ανάγκασε τους φίλους του συλλόγου να χάσουν τον ύπνο τους. Αντιθέτως, ήταν υπόχρεοι για μία ή και παραπάνω ζωές, στις αδιανόητες στιγμές που τους χάρισαν!
Το σιρόπι δεν στέγνωσε εκεί, η επόμενη χρονιά εξελίχθηκε σχεδόν παρόμοια με την προηγούμενη, μόνο που στα επιτυχημένα πλάνα εμφανίστηκαν μερικές μουντζούρες.
Ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος αποδέχθηκε την πρόταση της πολωνικής Γκτίνια και η ομάδα του Βύρωνα άρχισε να παλεύει με τους δαίμονες της. Αλίμονο, δικαιωματικά λογίζεται ως ο κορυφαίος προπονητής στα χρονικά του γυναικείου μπάσκετ στην χώρα μας και φέτος έπειτα από την κατάκτηση του κυπέλλου Ιταλίας με την Φαμίλια Σκίο, ήταν μέλος της ψηφοφορίας για τον τεχνικό της σεζόν στην Ευρωλίγκα. Αν μη τι άλλο, ο νυν Ομοσπονδιακός της Σλοβενίας διαθέτει σπάνιες περγαμηνές στην κατοχή του. Έτσι, ο Νίκος Χαρδαλιάς εμπιστεύτηκε τις τύχες της ομάδας στον πιστό σύμβουλο του Γιάννη Κτιστάκη, ο οποίος είχε εμποτιστεί στην κουλτούρα και τις απαιτήσεις.
Φυσικά, ο Αθηναϊκός είχε δικαίωμα συμμετοχής στην Ευρωλίγκα, αλλά προτίμησε το Eurocup για λόγους χαμηλότερου ρίσκου και σαφώς το επίπεδο ανέβαινε ραγδαία στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση για έναν σύλλογο που κατά εξακολούθηση κόντραρε τον Γολιάθ και τον κατατρόπωνε.
Πρωτάθλημα και Κύπελλο στην Ελλάδα, πορεία στο Eurocup, όπου στα ημιτελικά το εμπόδιο της Ισραηλινής Ελιτζούρ Ράμλα αποδείχθηκε ανυπέρβλητο παρότι κέρδισε το δεύτερο παιχνίδι στον Βύρωνα με 88-81 (ηττήθηκε εκτός με 74-59), λαμβάνοντας την τρίτη θέση.
Πέρασαν 12 χρόνια από την ιστορική αυτή μέρα, ο Αθηναϊκός δεν πάτησε ξανά στα χνάρια που άφησε και το χιόνι τα σκέπασε ίσα-ίσα για τις επόμενες αναβάτριες. Ακόμα να τις δούμε. Από τα γεγονότα που συνέβησαν μία φορά για να σου δίνουν κουράγιο και ελπίδα, ένα από τα θαύματα του ελληνικού γυναικείου μπάσκετ. Πολλές επιδίωξαν να πατήσουν στις πατημασιές αλλά τα παπούτσια δεν χωρούσαν… ήταν μικρά, ελαφριά μπροστά στο βάρος του εγχειρήματος και γλίστρησαν στον πάγο. Ακόμα και έτσι, με κάθε επέτειο γινόμαστε σοφότεροι και ικανότεροι να κατανοήσουμε περί τι ομιλούμε. Κάθε γλίστρημα σαν μάθημα, μέχρι κάποιες να λιώσουν τον πάγο και να τοποθετήσουν φράκτες… για να μην πέφτουμε και ξεκινάμε πάλι την αφόρητη ανηφόρα!
Τα δεκάλεπτα: 11-11, 22-25, 38-40, 53-57
Αθηναϊκός (Δικαιουλάκος): Καλέντζου 9, Λύμουρα 4 (1), Χατζηνικολάου 4, Βολονάκη, Σούλις, Πετρονίτε 2, Σαρέγκου, Γουίγκινς 10 (2), Κοσμά 1, Ράιλι 9, Βιζμπαριένε 14
Ναντέζντα (Κολόσκοφ): Μπούρικ 11 (3), Σνίτσινα 5 (1), Οβτσαρένκο 7, Βερεμέενκο 12 (1), Μος 2, Κάρι 18, Μπαράνοβα 2
Η πορεία προς τον τίτλο
Πρώτη φάση
Αθηναϊκός - Γιερεβάν 105-54
Μπεσίκτας - Αθηναϊκός 80-75
Αθηναϊκός - Τσεκαβάτα 83-73
Γιερεβάν - Αθηναϊκός 79-87
Αθηναϊκός - Μπεσίκτας 81-60
Τσεκαβάτα - Αθηναϊκός 79-80
Φάση των «32»
Μεντέβτσακ - Αθηναϊκός 54-80
Αθηναϊκός - Μεντέβτσακ 100-62
Φάση των «16»
Ντινάμο Κιέβου - Αθηναϊκός 56-57
Αθηναϊκός - Ντινάμο Κιέβου 81-66
Προημιτελικά
Αθηναϊκός - Ντινάμο Μόσχας 84-60
Ντινάμο Μόσχας - Αθηναϊκός 66-78
Ημιτελικά
Ντινάμο Κουρσκ - Αθηναϊκός 58-64
Αθηναϊκός - Ντινάμο Κουρσκ 60-55
Τελικός
Ναντέζντα - Αθηναϊκός 57-65
Αθηναϊκός - Ναντέζντα 53-57 ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
_003740.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
