Άσε με να είμαι ΠΑΟΚ κι εμένα να είμαι ΑΕΚ...

Ας αφήσουμε έξω από το κάδρο τον τελικό, ή ακόμη καλύτερα τους τελικούς διότι και πέρυσι έγινε ένας τέτοιος. Ελπίζουμε όχι ίδιος σε εξαγωνιστικό επίπεδο με τα επεισόδια στον Βόλο, αλλά απλώς τέτοιος, ΑΕΚ - ΠΑΟΚ. Ας τους αφήσουμε έξω, διότι έτσι κι αλλιώς δεν μας χρειάζονται για να διαπιστώσουμε ότι οι δύο Δικέφαλοι βρίσκονται σε μεταξύ τους ένταση.

Ο "πόλεμός τους", ας τον πούμε έτσι με την ελπίδα ότι δεν είναι έτσι, είναι κυρίως συναισθηματικός. Η ΑΕΚ νιώθει απέραντη χαρά για το πρωτάθλημα. Ο ΠΑΟΚ νιώθει απέραντη οργή επίσης για το πρωτάθλημα. Και ακριβώς επειδή ό,τι έγινε, μεταξύ τους έγινε, παίζουν ο ένας με το συναίσθημα του άλλου. Μόνο που το συναίσθημα, αν χρειάζεται κάτι, είναι κυρίως σεβασμός.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Η αντιπαλότητα των δύο συλλόγων έχει πλέον απλωθεί σε όλα τα επίπεδα. Διοικητικό, αγωνιστικό, οπαδικό, επικοινωνιακό και πάει λέγοντας. Έχει, όμως, ως βάση την εξής ξεκάθαρη αιτία. Την ανάγκη των δύο οργανισμών να διεκδικήσουν ημέρες ευτυχίας. Όταν πια φτάσαμε στο διά ταύτα, από τη διεκδίκηση στην κατάκτηση, το πράγμα μπερδεύτηκε πολύ. Και κάπως έτσι, με όσα λάθη μπορεί να καταλογίσει κανείς σε διάφορες πλευρές και ασφαλώς όχι μόνο στους δύο συλλόγους, φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση.

Η οποία εδώ που τα λέμε, δεν είναι και τόσο σημερινή. Διαρκεί καιρό και πιθανότατα θα συνεχίσει να διαρκεί. Υπάρχει, όμως, ελπίδα να βγάλουμε άκρη. Διότι η κόντρα των δύο συλλόγων που συνήθως στην ιστορία τους δεν ήταν σε απέναντι πλευρές, αλλά στην ίδια, δεν μοιάζει με τις παραδοσιακές κόντρες στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ένας "πόλεμος" συναισθηματικός πράγματι μπορεί να δημιουργήσει πιο έντονες καταστάσεις. Όπως αυτές που παρακολουθούμε όλο αυτό το διάστημα. Ωστόσο, μπορεί να βγάλει άκρη. Ίσως πιο σύντομα και κυρίως πιο ανώδυνα από έναν πόλεμο (χωρίς εισαγωγικά αυτή τη φορά) συμφερόντων, όπως αυτούς που κατά καιρούς έχουμε αντιμετωπίσει στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Και δεν θα πρέπει να φτάσουν στο σημείο να ανήκουν. Ένα "αφήστε με να είμαι ΠΑΟΚ όταν δεν παίζει η ΑΕΚ" ή ένα ''αφήστε με να είμαι ΑΕΚ όταν δεν παίζει ο ΠΑΟK'', είναι βέβαιο ότι κάποιες στιγμές ακόμη και αυτής της έντονης φόρτισης θα έχει περάσει από το μυαλό των οπαδών των δύο ομάδων. Διότι πάντα έτσι ήταν...

Οι δύο οργανισμοί έμπλεξαν σε μία κατάσταση λίγο ξένη και για τους δύο. Δεν έμπλεξαν ακριβώς, διεκδίκησαν να βρίσκονται στο σημείο που βρίσκονται τώρα. Θα πρέπει να μάθουν και να το υποστηρίζουν. Με τις προοπτικές που έχουν να δείχνουν ότι το λογικό είναι να βρεθούν πολλές φορές ακόμη στην ευχάριστη (τέτοια πρέπει να είναι) θέση να διεκδικούν την ίδια επιτυχία. Την ίδια κούπα. Την ίδια χαρά με λίγα λόγια, διότι το πρώτο που έχουν ανάγκη και οι δύο είναι αυτό το τελευταίο.

Ο φετινός τελικός μπορεί να βοηθήσει σε αυτό; Δύσκολο. Διότι ακόμη το αίμα βρίσκεται στο κεφάλι. Αλλά ακόμη κι έτσι, ας βρουν το καθαρό μυαλό να σκεφτούν ότι και η χαρά και η οργή, ό,τι και αν νιώθει ο καθένας, είναι συναισθήματα που ξεπερνιούνται πιο γρήγορα από τη θλίψη και τη στενοχώρια. Αυτό, δηλαδή, που ένιωθαν και οι δύο για πολλά χρόνια και τόσο πάλεψαν για να αλλάξουν...