Ας ξεκινήσουν από τη βία για να φτάσουν στον ρατσισμό…

Αθλητισμός: «Είναι η συστηματική σωματική καλλιέργεια και δράση με συγκεκριμένο τρόπο, ειδική μεθοδολογία και παιδαγωγική με σκοπό την ύψιστη σωματική απόδοση, ως επίδοση σε αθλητικούς αγώνες, στο αθλητικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Παράλληλα ο αθλητισμός είναι ένας κοινωνικός θεσμός, ο οποίος αντικατοπτρίζει τη δεδομένη κοινωνία και τον πολιτισμό της», όπως γράφει η wikipedia.

Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος πτυχίο πανεπιστημίου για να καταλάβει πως οι αθλητές, οι οποίοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του παζλ που συνθέτει το κοινωνικό γίγνεσθαι, πρέπει να είναι ενεργοί σε θέματα κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου. Η απήχηση που έχουν στον απλό κόσμο είναι τεράστια, (άλλωστε πολλοί από αυτούς αποτελούν πρότυπα), και η πρόσφατη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολις, μας θύμισε -δυστυχώς- και τη μεγάλη δύναμη που έχει ο λόγος τους.

Από το απόγευμα της 25ης Μαΐου, ολόκληρος ο πλανήτης ασχολείται με το θέμα, ενώ εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βγει στους δρόμους στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για την ρατσιστική αστυνομική βία. Πλήθος αθλητών (από τον Λεμπρόν Τζέιμς και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο μέχρι τους Γουέστον ΜακΚένι και Μάρκους Τιράμ) έχουν στείλει το δικό τους μήνυμα κατά του ρατσισμού. Ακόμη και ο Μάικλ Τζόρνταν, ο οποίος κατηγορήθηκε στο παρελθόν ότι δεν έπαιρνε θέση για κοινωνικά θέματα, εξέδωσε ανακοίνωση.

Ο αθλητικός κόσμος στην Ελλάδα είναι στις… εξαιρέσεις του πλανήτη. Τα στραβά του ελληνικού αθλητισμού είναι πάρα πολλά και ένα από αυτά είναι η εκκωφαντική σιωπή των αθλητών σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Σαφώς και υπάρχουν εξαιρέσεις, όπως σε κάθε τομέα της ζωής, αλλά η πλειοψηφία λειτουργεί έχοντας ως μότο το: «δεν είναι δουλειά μου, εγώ ‘μιλάω’ στο γήπεδο». Είναι και παραείναι, θα έλεγα εγώ…

Προφανώς και θα ήθελα να δω από τους αθλητές κάτι περισσότερο από τις επιδόσεις τους και τις δηλώσεις που αφορούν αποκλειστικά και μόνο τον χώρο που «υπηρετούν», αλλά δεν τρέφω αυταπάτες. Ναι μεν ως πρότυπα θα έπρεπε να λειτουργούν διαφορετικά, αλλά για να φτάσουμε εκεί, υπάρχουν κι άλλα πράγματα, στα οποία θα έπρεπε να είναι πιο ενεργοί και αποφασιστικοί. Και μέχρι στιγμής δεν έχουν λειτουργήσει έτσι.

Η βία στα γήπεδα είναι ένα θέμα, που βασανίζει τον ελληνικό αθλητισμό. Πόσες και πόσες φορές δεν έχουν διακοπεί αγώνες λόγω επεισοδίων και πόσες ακόμη θα συμβεί κάτι τέτοιο στο μέλλον… Οι αθλητές, οι οποίοι εκτίθενται και κινδυνεύουν, περιορίζονται σε μηνύματα, δηλώσεις καταδίκης και κάποιες δράσεις μετά από σχετικό… σπρώξιμο. Οι ίδιοι αποφεύγουν, όπως ο διάολος το λιβάνι, να πάρουν πρωτοβουλίες και να αναλάβουν δράση.

Και όταν λέω δράση, εννοώ ουσιαστικά, όπως μια αποχώρηση από τον αγωνιστικό χώρο ενός γηπέδου εις ένδειξη διαμαρτυρίας στο πέταγμα μιας φωτοβολίδας ή ενός υβριστικού συνθήματος. Και των δύο ομάδων, έτσι; Θα ήταν μια πολύ καλή αρχή. Θα ρωτήσει εύλογα κάποιος: «Δεν βλέπεις πόση τοξικότητα εκπέμπει πλέον ο ελληνικός αθλητισμός και εσύ ζητάς από τους αθλητές να προχωρήσουν σε μια τέτοια ενέργεια;».

Η απάντηση είναι «ναι», αλλά αν υπάρχει μια ελπίδα για κάτι καλύτερο -τουλάχιστον στο κομμάτι της βίας- στον ελληνικό αθλητισμό, την κρατούν αυτοί στα δικά τους χέρια! Αν γίνει μια τέτοια αρχή, τότε θα μπορώ να ελπίζω βάσιμα πως κάτι αλλάζει και θα έχω μεγαλύτερες προσδοκίες σε ό,τι έχει να κάνει με τοποθετήσεις σε θέματα, όπως ο ρατσισμός!