Ας αφήσουμε για λίγο το... τιρινίνι!

Ο τρόπος με τον οποίο η Εθνική μας έφυγε από το φετινό Ευρωμπάσκετ δεν συνιστά αποτυχία. Ισα - ίσα, αφήνει με μια έννοια και κάποιες υποσχέσεις για το μέλλον. Αλλά για να φτάσουμε σε αυτό, θα πρέπει πρώτα να βάλει στη σωστή του διάσταση το παρελθόν της η ίδια η ομάδα, καλύτερα ολόκληρη η κοινωνία της Εθνικής μας στην οποία όλοι μας λίγο πολύ ανήκουμε. Αυτό αφορά σε καταστάσεις, αλλά και σε πρόσωπα...

Του Θοδωρή Τσούτσου

Μπορεί, λοιπόν, η φετινή διοργάνωση να ολοκληρώθηκε για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα με "ψηλά το κεφάλι", όπως συνηθίζουμε να λέμε τις "καλές ήττες". Που πάντως δεν είναι τίποτα διαφορετικό, ήττες είναι κι αυτές... Ακόμη κι έτσι, όμως, η ελληνική ομάδα έμεινε εκτός ημιτελικής φάσης της διοργάνωσης. Οπως έχει αρχίσει πια να είναι μεγάλο το διάστημα, χρονικά και σε αριθμό μεγάλων διοργανώσεων, που η Εθνική μας τις ολοκληρώνει χωρίς επιτυχία. Κάποιες φορές, όχι φέτος, ακόμη και ως αποτυχημένη.

Η ελληνική ομάδα, λοιπόν, καλείται αυτό το παρελθόν της, αυτό που ξεκίνησε από το τιρινίνι του '87 (γι' αυτό και ο τίτλος) να το ξαναδημιουργήσει. Χωρίς τους ανθρώπους του τότε, αυτό τουλάχιστον αποδεικνύει η κατάσταση της ομάδας και λέει η λογική, αλλά με ανθρώπους που ήθελαν να πετύχουν όπως τότε. Ή όπως μετά, το 1989, το 2005, το 2009. Και τέλος, όπως φαίνεται...

Από τότε, γεμίσαμε με αποχωρήσεις, με αρνήσεις, με δηλώσεις Πυθίας. "Εχουμε πολλά να πούμε μόλις τελειώσει...", για παράδειγμα. Ας ειπωθούν, λοιπόν, μπας και αλλάξει κάτι για την επόμενη φορά. Μόνο που όλα αυτά πρέπει, σε μια φυσιολογική ομάδα, να λέγονται από πριν. Και πού να πιάσουμε το θέμα του προπονητή, όσα έγιναν, όσα δεν έγιναν ή όσα παλαβά ακούσαμε.

Για την εικόνα στο Ελσίνκι έφταιγε περισσότερο, δηλαδή, ότι ο Μπορούσης ήταν... "σαν να μην υπήρχε", όπως είπε ο άνθρωπος; Ή για τον αποκλεισμό φταίει περισσότερο ο μικρός χρόνος συμμετοχής των "αναπληρωματικών"; Ή μήπως ότι 24ωρα πριν την έναρξη της προετοιμασίας η ομάδα δεν είχε ακόμη προπονητή; Ο οποίος προτού αναλάβει ακόμη, είχε ακούσει ότι ο ρόλος του δεν ήταν και τόσο σημαντικός. Από τον ίδιο τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας...

Η Εθνική όλα αυτά τα οποία συμβαίνουν στο περιβάλλον της, μέσα της ή και λίγο απ' έξω της ή και τριγύρω της, θα πρέπει να τα "τινάξει" από πάνω της. Να αντιληφθεί το σημείο στο οποίο βρίσκεται σήμερα, ανεξάρτητα με το τι έχει πετύχει στο παρελθόν της και σύμφωνα με αυτό, με την αλήθεια δηλαδή και όχι με αυτό που από πολλούς πιστεύεται ως αλήθεια, να πάρει αποφάσεις.

Το παρελθόν, όσο όμορφο και αν είναι, δεν πρέπει να το λες μόνο. Πρέπει και να το δείχνεις. Η Εθνική μας, τούτη τη στιγμή και όχι μόνο αγωνιστικά αλλά σε όλη της τη λειτουργία και τη συμπεριφορά, δεν το δείχνει. Απλά το θυμάται, είτε επειδή είναι πρόσφατο είτε κυρίως επειδή ήταν τόσο δυνατό. Ηρθε η ώρα, όμως, πλέον, να το ξαναδιεκδικήσει. Αν όχι να το ξαναδημιουργήσει, όσο και αν αυτό ακούγεται λίγο βαρύ όταν μιλάμε για το ελληνικό μπάσκετ, που έχει ήδη προσφέρει πάρα πολλά. Μήπως και αγαπηθεί η ομάδα και από τους μέσα, γιατί και αυτό ακούστηκε και πολύ καλά έκανε και ακούστηκε...

Καταλήγοντας, να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Από πού κι ως πού ασχολείται ένας "ποδοσφαιρικός" με το μπάσκετ; Αν και δεν είναι κατανοητό για ποιο λόγο θα πρέπει κάτι τέτοιο να ενοχλεί, ας το εξηγήσουμε. Η γενιά του '87, σε αυτήν ανήκω, γέννησε το ίδιο το μπάσκετ. Αλλοι έγιναν επαγγελματίες του χώρου, άλλοι απλά το αγάπησαν, άλλοι το έπαιξαν, άλλοι το ακολούθησαν, άλλοι το επέλεξαν. Ο καθένας διατηρεί για τον εαυτό του την ιδιότητα που θέλει ή που τού πρέπει. Εγώ προσωπικά εκείνη που με καλούσε κάθε φορά να ψάξω μια ελεύθερη μπασκέτα όσο μακριά και αν ήταν, όποτε υπήρχε ελεύθερος χρόνος. Κι ας ήμουν καλύτερος στο ποδόσφαιρο...