Το προσκήνιο και το παρασκήνιο

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Διαβάζω και εγώ και ακούω με ενδιαφέρον όσα λέγονται από το βράδυ του Σαββάτου για τον Άρη από εχθρούς και φίλους. Την δυναμική που αποπνέει το ρόστερ του και την προοπτική που αυτό δημιουργεί. Να τα ακούς από τους φίλους της ομάδας, το λες και φυσιολογικό σε ένα βαθμό. Βλέπουν ότι γίνονται πράγματα, ότι υπάρχει ποιότητα και - το σημαντικότερο- ότι τα κενά που υπήρχαν καλύπτονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τον ενθουσιασμό τους τον… μυρίζεις από μακριά. Την δίψα τους για μεγαλύτερα πράγματα. Αυτό που με παραξενεύει είναι αυτή η πρόωρη αποδοχή ανωτερότητας από τους οπαδούς των υπόλοιπων ομάδων του ανταγωνισμού. Πριν καν ακόμη ξεκινήσει η σεζόν.

Εγώ προσωπικά δεν θα την… πατήσω την μπανανόφλουδα. Νομίζω ούτε το club. Κανείς δεν στέφεται πρωταθλητής ή διεκδικητής του τίτλου πριν καν αυτό εκκινήσει. Στον Άρη, έχουν κάθε δικαίωμα να αισθάνονται αισιόδοξοι για τη νέα χρονιά. Να ονειρεύονται. Δεν μπορεί κανείς να τους το στερήσει. Ταυτόχρονα θα πρέπει να είναι και ρεαλιστές. Για το ελληνικό πρωτάθλημα μιλάμε. Όχι την Πρέμιερ Λιγκ. Στο ελληνικό πρωτάθλημα που… δυστυχώς η ιστορία μας έχει διδάξει ότι η μπάλα δεν παίζεται μόνο εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου. Παίζεται στις δικαστικές αίθουσες. Καθορίζεται από τις αποφάσεις των διαιτητών. Ακόμη και από την λανθασμένη ερμηνεία του VAR. Από συμμαχίες.

Στον Άρη δεν θα χαριστεί κανείς. Θα δώσει 26 τελικούς και κανένα… φιλικό. Κάποιους από αυτούς θα χρειαστεί ενδεχομένως να τους δώσει σε βούρκους όπως πέρσι στη Λαμία και τα Γιάννινα. Η σε παγοδρόμια όπως με τον Παναιτωλικό την στιγμή που οι υπόλοιποι έβλεπαν τους αγώνες τους να αναβάλλονται. Σε ένα βούρκο ή σε ένα παγοδρόμιο, δεν θα έβλεπες ποτέ την γκολάρα του Καμαρά. Τις μαγικές ντρίμπλες του Ιτούρμπε. Το συνδυαστικό ποδόσφαιρο που μπορούν να προσφέρουν οι βιρτουόζοι από τη μέση και μπροστά.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο φετινός Αρης δεν θα κάνει πρωταθλητισμό. Θα κάνει και με το παραπάνω. Το πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει θα το δείξουν οι αγώνες. Αυτοί θα θρέψουν την φιλοδοξία του. Ο στόχος του Άρη και φέτος θα είναι να είναι στο γκρουπ των ομάδων που θα εξασφαλίσουν ευρωπαϊκό εισιτήριο. Μίνιμουμ στην τετράδα δηλαδή. Δεν το έχει καταφέρει ποτέ τέταρτη σερί χρονιά. Να μια πρόκληση με το καλημέρα…

Πέρσι τερμάτισε τρίτος με διαφορά 17 βαθμών από τον πρώτο. Την πρώτη χρονιά που επέστρεψε στη μεγάλη κατηγορία τερμάτισε 47 βαθμούς πίσω. Σαφής η βελτίωση. Κι αν πέρσι στο φινάλε δεν… ξεφούσκωνε θα τερμάτιζε δεύτερος και με μικρότερη απόσταση από τον πρωταθλητή. Να ένας ακόμη ρεαλιστικός στόχος. Να παραμείνει όσο το δυνατόν πιο κοντά στον πρώτο και να διεκδικεί ως το τέλος την υπέρβαση που θα έχει καθορίσει για τον εαυτό του. Για το κύπελλο δεν θα μιλήσω γιατί παραμένει το απωθημένο του club. Ξεκάθαρα θα το κυνηγήσει και φέτος. Και έχει πραγματικά ενδιαφέρον να δούμε τι μπορεί να καταφέρει σε ένα τελικό με παίκτες που εκτός από ικανότητες διαθέτουν και προσωπικότητα.

Αν ταυτόχρονα με την αγωνιστική πρόοδο του Άρη είχε συντελεστεί και μια ποιοτική αναβάθμιση του ελληνικού ποδοσφαίρου σε όλα τα επίπεδα (ΕΠΟ κτλ) τότε το κείμενο θα είχε άλλο ύφος. Η πραγματικότητα δείχνει όμως ότι ακόμη συζητάμε για την έναρξη του πρωταθλήματος…

ΥΓ. Έτσι όπως πάει το πράγμα, τα εισιτήρια πόρτας στους εντός έδρας αγώνες του Άρη θα είναι δυσεύρετα. Η πιο σοφή κίνηση λοιπόν είναι το διαρκείας. Γλιτώνεις κόπο και έχεις ήσυχο το κεφάλι σου…