Το μυστικό της επιτυχίας

Για τον φετινό Άρη μπορείς να γράψεις πολλά. Για την ποιότητά του, την διάθεσή του παντού να παίξει και να σεβαστεί το ποδόσφαιρο, την καλή του ανασταλτική λειτουργία ή το θέμα του με το εύκολο γκολ. Όπως όλες οι ομάδες του κόσμου έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του. Δεν είναι η καλύτερη ομάδα και ούτε θα γίνει ποτέ. Δεν είναι άλλωστε αυτό το ζητούμενο και ούτε τον ενδιαφέρει. Είναι όμως ένα γκρουπ ποδοσφαιριστών που το ευχαριστιέται. Που περνάει καλά και δεν το κρύβει. Όσοι απαρτίζουν το ρόστερ γουστάρουν που βρίσκονται σε αυτό. Τους αρέσει αυτό που βγάζει φέτος η ομάδα. Το αληθινό, κανονικό ποδόσφαιρο που πρεσβεύει. Μπαίνουν μέσα με διάθεση να το υποστηρίξουν, να το βελτιώσουν και μαζί να αναβαθμίσουν το status του club. Για το ουδέτερο μάτι, ο Αρης είναι… fun to watch. Ομάδα που χαίρεσαι να την παρακολουθείς, ακόμη και αν δεν την υποστηρίζεις. Κι αυτό για μένα, είναι το πρώτο παράσημο.

Ένα άλλο που φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού και κάνει τη διαφορά είναι το team spirit. Πρόκειται για ένα δεμένο γκρουπ που χαίρεται και λυπάται μαζί. Που το κάθε γκολ το πανηγυρίζει σαν να δίνει τίτλο. Δείτε τον παγκίτη στα δυο τελευταία ματς Μπεναλουάν πως πάει με πατρική στοργή και αγκαλιάζει τον Σίλβα για το γκολ που πέτυχε ή τον Δεληζήση που έπαιξε αντί για αυτόν. Ακόμη και «κρύος» να είσαι η… ζοχάδας που δεν παίζεις για κάποιο λόγο, σε παρασέρνει το καλό κλίμα και το ξεχνάς. Σε αυτό οφείλεται και το γεγονός ότι η ομάδα του Άρη απορρόφησε δίχως περαιτέρω κραδασμούς ένα διάστημα που έκανε μαζεμένες ήττες (Λαμία, ΑΕΚ, Παναθηναϊκό, Αστέρα) που απείλησαν τη συνοχή της. Έβγαλε χαρακτήρα και αντέδρασε χωρίς να την πάρει από κάτω. Η συνεισφορά του Μάντζιου και των συνεργατών του στο κομμάτι αυτό είναι πολύ σημαντική και μιλάμε για ένα πλούσιο ρόστερ με ποδοσφαιριστές που σε όλες ομάδες θα ήταν πρωταγωνιστές.

Στον Άρη υπηρετούν τον ρόλο τους και το κάνουν με φοβερή διάθεση και ένταση. Ο Σάσα έχασε στην αρχή της σεζόν τη θέση του όμως δούλεψε και πλέον είναι κάτι παραπάνω από χρήσιμος. Ο Τζέγκο είναι ο ορισμός του εργάτη που παίζει πρώτα για την ομάδα. Ο Σούντγκρεν που παραλίγο να του κόψουν την μπάλα, είναι απροσπέλαστος αμυντικά, ο Ρόουζ με τον Δεληζήση δίνουν και την ψυχή τους στο γήπεδο, ο Σάκιτς το ίδιο. Ο Κουέστα… εξαφανίστηκε για τέσσερις μήνες, όμως επέστρεψε με διάθεση να μην ξαναβγεί. Ο Ματέο έχει αρχίσει να ζωντανεύει, ο Σίλβα σε κάθε ευκαιρία μας υπενθυμίζει το πλούσιο ταλέντο του. Θα μπορούσα να τους απαριθμήσω όλους και ίσως αδικώ κάποιους. Θα μας δώσουν κι άλλες αφορμές γιατί αυτό το γκρουπ έχει μεγάλη δίψα να πετύχει πράγματα. Η φάση θυμίζει πενταήμερη στην οποία όλα μπορούν να συμβούν…

ΥΓ. Έχει καταντήσει γραφικό αυτό με τον Μάνταλο όταν βρίσκει απέναντί του τον Άρη. Ποιος ξεχνάει τα περσινά με τον πιτσιρικά Τσιλιγγίρη και φυσικά την νέα προχθεσινή εριστική συμπεριφορά του. Δεν καταλαβαίνει ή δεν υπάρχει κάποιος να τον ενημερώσει ότι το φθηνό οπαδιλίκι δεν πουλάει πια;

ΥΓ 2. Πέρασε στα ψιλά μέσα στη γενική ευφορία της νίκης αλλά καλό είναι να μην αφήνουμε να πέσει τίποτα κάτω. Στις αμφισβητούμενες φάσεις του αγώνα με την ΑΕΚ στην κρατική τηλεόραση μπήκε μέχρι και ένα κόρνερ που δεν δόθηκε στους γηπεδούχους. Για όνομα του Θεού, λίγη τσίπα… Πάλι καλά που έγινε μνεία για τις κόκκινες που έπρεπε να πάρουν Σεμέδο, Μολό και Ίνγκασον.