Κι όμως γυρίζει…

Η πίεση δεν υπήρξε ποτέ καλός σύμβουλος. Οδηγεί συνήθως σε λανθασμένες αποφάσεις. Θολώνει το μυαλό και πάνω στην βιασύνη κάνεις λάθη που ενδεχομένως να τα είχες αποφύγει με πιο καθαρό μυαλό. Ναι, ο Άρης θα έπρεπε να έχει στα δυο ματς με την Αστάνα, ένα φορ και έναν αμυντικό τουλάχιστον ώστε να καμουφλάρει τις δυο βασικές αδυναμίες που έχουν εντοπιστεί καιρό τώρα και ειδικά στην άμυνα μεγεθύνθηκαν από την αποχώρηση του Ρόουζ.

Για διάφορους λόγους αυτό δεν συνέβη και έμεινε η ομάδα και ο προπονητής με περιορισμένες λύσεις τουλάχιστον για αυτά τα δυο ματς. Αν θα κοστίσει με έναν οδυνηρό αποκλεισμό θα το μάθουμε την προσεχή Πέμπτη το βράδυ. Ειδικά για το θέμα του σέντερ φορ καταλαβαίνω ότι οι επανειλημμένες αστοχίες εκτός της οικονομικής επιβάρυνσης δίχως το ανάλογο αγωνιστικό αντίκρισμα έχουν δημιουργήσει και ένα ψυχολογικό βάρος. Τζεμπούρ, Ιντέγιε, Λόπεθ, Μήτρογλου δημιουργούν ένα αρνητικό προηγούμενο που προσθέτει έξτρα βάρος στην επιλογή που θα γίνει. Στην οποία δεν πρέπει να γίνει λάθος για αυτό και η καθυστέρηση στην απόφαση. Μην ξεχνούμε και κάτι ακόμη. Στο ρόστερ υπάρχουν ακόμη δυο επιθετικοί με υποχρεώσεις της ΠΑΕ απέναντί τους. Ο τραυματίας Λόπεθ των σχεδόν 300.000 και ο Μήτρογλου των 600. Κοντά στο 1κ ευρώ και οι δυο με μηδαμινή ανταποδοτικότητα αμφότεροι.

Ως τη ρεβάνς της ερχόμενης Πέμπτης πρόσθετες αγωνιστικές παρεμβάσεις δεν μπορούν να γίνουν. Ακόμη και ο Εντιαγέ τον οποίο θεωρώ μια σπουδαία κίνηση από μέρους του club, δεν έχει δικαίωμα να αγωνιστεί. Μόνο ο Φαμπιάνο έχει ελπίδες κι αυτός δίχως το παραμικρό παιχνίδι στα πόδια του εδώ και δυο μήνες. Οι ίδιοι θα κληθούν να ανατρέψουν το 2-0. Να αντιστρέψουν την κατάσταση στην οποία έβαλαν τους εαυτούς τους και να γυρίσουν το κλίμα. Φαίνεται να το πιστεύουν. Το ίδιο και ο προπονητής που για μένα έχει την μικρότερη ευθύνη. Λες και είχε άλλους στους πάγκο και δεν τους χρησιμοποίησε στο δεύτερο ημίχρονο, έχοντας να αντιμετωπίσει και τα απρόοπτα με τους Σούντγκρεν και Ματέο. Η αυτοπεποίθηση αυτή πηγάζει προφανώς από το… μέτρημα του αντιπάλου. Τον είδαν, τον ζύγισαν και κατάλαβαν ότι οι ίδιοι με την επιθετική τους ανικανότητα και τα τραγικά λάθη στην άμυνα τους χάρισαν αυτό το προβάδισμα που δίνει το 2-0.

Γνώμη μου ότι μπορούν να το γυρίσουν. Δεν είναι εύκολο. Έχουν βουνό να ανέβουν δεδομένων όσων ανέφερα και πιο πάνω και της χρονικής στιγμής. Αρκεί να σκοράρουν γρήγορα για να μην αγχωθούν και στη συνέχεια με ηρεμία να ψάξουν και ένα δεύτερο τέρμα με απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά να αποφευχθούν τα ολέθρια λάθη στην άμυνα. Η Αστάνα έδειξε επιρρεπής στη γκέλα. Στο χορτάρι του Βικελίδης, με την πίεση του κόσμου και την ζέστη μπορεί να… κλατάρει όπως η Μόλντε πριν από δυο καλοκαίρια που μεταξύ μας ήταν και πολύ καλύτερη ομάδα και το μαρτυρά και η μετέπειτα πορεία της στη διοργάνωση. Το 2-0 δεν είναι ένα σκορ που δεν ανατρέπεται. Η μοίρα χρωστάει στον Άρη την τελευταία τριετία μια μεγάλη πρόκριση. Του τη στέρησε στις λεπτομέρειες. Ίσως ήρθε η στιγμή να του τη δώσει. Πίστη και θέληση υπάρχει. Λίγη τύχη θέλει. Και προς θεού ως την ερχόμενη Πέμπτη μην επιτρέψει κανείς να εμφιλοχωρήσει στο club η… γάγγραινα της εσωστρέφειας…