Άρης, η ατραξιόν του πρωταθλήματος

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Ο Άρης σχολιάζεται ποικιλοτρόπως τις δυο πρώτες αγωνιστικές της φετινής Σούπερ Λιγκ και όχι άδικα. Για πολλούς και σοβαρούς λόγους. Δεν είναι μόνο η αγωνιστική του εικόνα που πείθει ότι επέστρεψε για να διεκδικήσει πράγματα. Είναι κυρίως η αύρα που συνοδεύει τα παιχνίδια του. Το κλίμα εντός και εκτός ομάδας που κομίζει αφενός κάτι το καινούργιο και αφετέρου κάτι που το έχει απόλυτη ανάγκη το ελληνικό πρωτάθλημα. Το κλίμα γιορτής στις κατάμεστες εξέδρες ενός ουδέτερου χθες γηπέδου, οι μποτιλιαρισμένοι δρόμοι, το τραγούδι. Ο πανηγυρισμοί παικτών και πάγκου στα γκολ που δείχνει ένα δεμένο γκρουπ. Ο προπονητής που στα 65 του χρόνια, έχει μπει στο... τριπάκι που τον έχει βάλει το ίδιο το club. Ζει το κάθε παιχνίδι σαν να είναι τελικός και πανηγυρίζει τις προσπάθειες των παικτών του σαν μικρό παιδί. Ακόμη αν θέλετε οι.... ινσαγκραμικές εκρήξεις του Θόδωρου Καρυπίδη που είναι φανερό ότι πλέει σε πελάγη ευτυχίας και ζει και αναπνέει για να δει τους κόπους τους να ανταμείβονται.

Επιμελώς αφήνω σε δεύτερη μοίρα το αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι του χθεσινού αγώνα γιατί, θέλοντας και μη, δεν γίνεται να μην σε συνεπάρει η εικόνα των 22.000 φίλων του Άρη στις κερκίδες. Όποιος δεν φοράει παρωπίδες και αγαπάει το ποδόσφαιρο δεν γίνεται να μην χαίρεται για την δυναμική επιστροφή του Άρη. Βέβαια, για να ήμαστε ειλικρινείς, όλον αυτόν τον ενθουσιασμό τον πριμοδοτεί η ομάδα αυτή καθεαυτή. Ο κόσμος αρχίζει να πιστεύει σε αυτό που βλέπει. Η εικόνα της αποθέωσης της αποστολής από τον συγκεντρωμένο κόσμο κατά την άφιξή της στο Καυτανζόγλειο είναι αυτό που λέμε... χίλιες λέξεις. Διακρίνει ποιότητα, δυνατότητες. Μια ομάδα που προσπαθεί να παίξει ποδόσφαιρο πέρα από σκοπιμότητες, να αποζημιώσει όσους έρχονται στο γήπεδο και στο τέλος της ημέρας να κερδίζει... για να μην ξεχνιόμαστε.

Ο Άρης δεν ήταν το ίδιο καλός όσο στην πρεμιέρα με την Λαμία. Η ΑΕΛ διάβασε το παιχνίδι και τον μπλόκαρε στο πρώτο ημίχρονο, επιστρατεύοντας το δυνατό παιχνίδι και το ροκάνισμα του χρόνου με κάθε αφορμή για να σπάσει τον ρυθμό ασορτί με τον διαιτητή που δεν άφηνε το παιχνίδι να παιχτεί γρήγορα. Η εικόνα άλλαξε στην επανάληψη. Ο Άρης κυκλοφόρησε καλύτερα την μπάλα, ανέβασε το τέμπο της αναμέτρησης και βρήκε τον τρόπο να ξεκλειδώσει την άμυνα της ομάδας του Σωτήρη Αντωνίου, χάρη σε ασίστ- για δεύτερη σερί παιχνίδι- των Τζανακάκη και Ματέο. Δεν αγχώνεται, έχει ηρεμία και πίστη στο πλάνο αλλά και στις δυνατότητες και μεταδίδεται ξεκάθαρα από τον πάγκο.

Προς θεού ο Άρης δεν έγινε η τέλεια ομάδα. Έχει τεράστια περιθώρια βελτίωσης. Μετά την διακοπή μάλιστα θα έχει συν δυο πολύ ποιοτικές προσθήκες. Του Σιώπη και του Μαρτίνες που θα αυξήσουν τον εσωτερικό ανταγωνισμό και θα δώσουν... άπλα επιλογών στον Ερέρα (τον Βίτορ δεν τον βάζω στην εξίσωση γιατί δεν τον ξέρουμε). Ο δυο νίκες, προσφέρουν το καλό κλίμα για να συνεχιστεί η δουλειά στη διακοπή

Το σημαντικό, ακόμη και από τους τρεις βαθμούς της νίκης είναι ότι ο Άρης κρατάει... ζεστό τον κόσμο του και τρέφει από αγωνιστική σε αγωνιστική τη φιλοδοξία για διάκριση και είμαι βέβαιος ότι εφόσον το παιχνίδι με τον Λεβαδειακό μετά τη διακοπή διεξαχθεί στο Κλεάνθης Βικελίδης, φλερτάρει με το πρώτο sold out της σεζόν.

ΥΓ Ο Άρης εκτός συγκλονιστικού απροόπτου δεν θα πάρει τον αριστεροπόδαρο στόπερ που ήθελε ο προπονητής. Ο βασικός λόγος είναι οι παλιές αμαρτίες (Μιλούνοβιτς, Μπαργκάν) που δεν αφήνουν χώρο στο μπάτζετ για μια ακόμη κίνηση. Οικονομικά ορθή κίνηση. Αγωνιστικά θα φανεί στο γήπεδο...