Αυτό το κάτι που… του λείπει

Το ποδόσφαιρο μπορείς να το…ξεγελάσεις, μια φορά. Άντε δυο το πολύ. Κατ΄ εξακολούθηση όμως δεν μπορείς να κρύβεις το πρόβλημα κάτω από το χαλάκι και να το «μακιγιάρεις». Κάποια στιγμή θα βγει. Δεν περιμέναμε ασφαλώς την χθεσινή ισοπαλία του Άρη με τον Απόλλωνα για να καταλάβουμε ότι κάτι δεν πάει καλά εσχάτως. Ότι δεν…τσουλάει το τόπι.

Ότι έχει αρχίσει η ομάδα της Θεσσαλονίκης να γίνεται κουραστικά προβλέψιμη. Αργή, νωχελική, δίχως ιδέες. Δίχως προφανώς ένα σημείο αναφοράς στην επίθεση, αλλά αυτό είναι κάτι γνωστό από πέρσι. Τώρα που λείπει και ο Καμαρά (η απουσία του και κυρίως η οντότητά του αποδεικνύεται πού πιο μεγάλη τελικά), το πρόβλημα μεγεθύνεται και δείχνει να έχει χαθεί κάθε προσανατολισμός.

Η σύνδεση της μεσαίας με την επιθετική γραμμή είναι προβληματική, η μπάλα μπορεί να μένει στα πόδια των παικτών του Μάντζιου για αρκετή ώρα αλλά χωρίς ουσία. Χωρίς αυτή η κατοχή να μπορεί να μεταφραστεί σε κυριαρχικό παιχνίδι και δημιουργία ευκαιριών. Μερικές μεμονωμένες εξάρσεις ποιότητας από τους παίκτες που τη διαθέτουν μπορεί να ξεκλειδώσουν ένα ματς, όχι όμως ολόκληρη τη σεζόν.

Ο Μάντζιος επιδίωξε χθες με την παρουσία του Ματίγια δίπλα στον Σάσα αντί του κλασικού κόφτη Τζέγκο και του Μπερτόγλιο αντί του Ντιαγέ να κάνει την ομάδα του πιο δημιουργική, γνωρίζοντας ότι θα έχει απέναντί του μια ομάδα που θα έχει πολλούς παίκτες πίσω από την μπάλα. Δεν του βγήκε. Ο Άρης ήταν προκλητικά αργός με εξαίρεση ένα δεκάλεπτο στο τέλος του ημιχρόνου, που ανέβασε το τέμπο αλλά δίχως να βρει την καλή τελική πάσα. Η γνωστή μεσοεπιθετική…δυσκοιλιότητα δηλαδή.

Ο προπονητής του Άρη γρήγορα στην επανάληψη απέσυρε και τους δυο χαφ, περνώντας στο παιχνίδι Τζέγκο και Ντιαγέ. Όχι ότι άλλαξε και κάτι δραματικά. Αντίθετα ο Απόλλων ήταν αυτός που είχε τις ευκαιρίες και ο Άρης έμοιαζε εγκλωβισμένος στον ίδιο του τον εαυτό. Μια κεφαλιά υπό δύσκολες συνθήκες του Μπράμπετς στο φινάλε δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι και σίγουρα δεν περιποιεί τιμή για μια ομάδα που θέλει να λέει ότι έχει υψηλούς στόχους. Ο Άρης πήρε στη Ριζούπολη αυτό που άξιζε. Τίποτα παραπάνω. Το ακόμη πιο δυσάρεστο είναι ότι μοιάζει να έχει ξεμείνει από ιδέες και είναι βέβαιο ότι αν θέλει να αλλάξει τη μοίρα του στη σεζόν, θα πρέπει να βρει να παρουσιάσει κάτι καινούργιο. Θα είναι σε επίπεδο προσώπων; Με ποδοσφαιριστές που θα προσφέρουν αυτό το κάτι που λείπει από τη μέση και μπροστά; Θα είναι μια αγωνιστική ανακατεύθυνση; Το σίγουρο ότι χρειάζεται μια συνολική βελτίωση για να μη χαθεί οριστικά το τρένο τώρα που το club μπαίνει σε ένα σερί αγώνων για ενάμιση μήνα που θα καθορίσει και την τελική…σούμα.

Ήδη στο πρωτάθλημα, με τη χθεσινή ισοπαλία, που ισοδυναμεί με ήττα, ο Άρης έμεινε 8ος και αρχίζει να βλέπει τους ανταγωνιστές του να κερδίζουν κι αυτός να χάνει έδαφος. Ειδικά αν δεν πάρει πίσω τους έξι βαθμούς. Η κατάσταση έχει αρχίσει να γίνεται πιεστική και την κάνει πιο στενάχωρη η- με ελάχιστες εκλάμψεις- μέτρια εικόνα της ομάδας και η εξόφθαλμη αδυναμία της να σκοράρει στο σετ παιχνίδι.

Ακόμα όμως και το Κύπελλο, που αυτή τη στιγμή φαντάζει ως πιο ρεαλιστικός στόχος για τον Άρη, απαιτεί σημαντική βελτίωση για να μπορέσει να αποτελέσει τη φετινή αγωνιστική κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον Άρη…

ΥΓ. Πολύ καλή προσθήκη του Πίρσμαν με ένα ποδοσφαιριστή που μπορεί να ενσωματωθεί και να βοηθήσει άμεσα αλλά οι πραγματικές ανάγκες της ομάδας που… φωνάζουν εδώ και καιρό είναι σε άλλες θέσεις και τα κρίσιμα και συνεχόμενα παιχνίδια έρχονται δίχως να έχει έρθει ακόμη η εξωτερική βοήθεια.