Τα ποδοσφαιρικά όνειρα της ΑΕΚ προδόθηκαν και τελικά την εκδικήθηκαν

Λένε πως όταν τα όνειρα που έχεις, τα προδώσεις, αυτά σε εκδικούνται. Σίγουρα η ΑΕΚ, όσο και κανείς στην κιτρινόμαυρη οικογένεια, δεν θα περίμενε τέσσερα χρόνια μετά την κατάκτηση του τίτλου, να παίζει την προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος το εισιτήριο, για την Ευρώπη, αλλά από την σεζόν 2018-2019 και μετά, όλα αυτά που συνέβησαν, οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε μια καταστροφική σεζόν. Όχι γιατί δεν μπήκαν χρήματα αρκετά, εδώ και μια τριετία, αλλά γιατί οι άνθρωποι που τρέχουν το πρότζεκτ της ΑΕΚ, δεν έχουν έναν σαφή προσανατολισμό. Αυτόν θα μπορούσε να τον δώσει, μόνον ο ίδιος ο ισχυρός άνδρας της ομάδας, που βέβαια και αυτός εμπιστεύτηκε και συνεχίζει να εμπιστεύεται σε ανθρώπους γύρω που είναι ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ πλέον ανήμποροι, να βοηθήσουν σε οποιονδήποτε τομέα.

Κατά τη διάρκεια της χρονιάς, έχουν συμβεί πολλά και σοκαριστικά πράγματα που δεν είναι της ώρας να γραφτούν. Όμως υπάρχει μια χαρακτηριστική συνέχεια παλινωδίας, σε αυτή τη χρονιά. Όπως για παράδειγμα, πώς γίνεται να διώχνεις τον προπονητή, που είχες ανανεώσει για τρία χρόνια για παράδειγμα. Σύμφωνοι ίσως τον εμπιστεύτηκε και για πολύ καιρό, αλλά αυτό δείχνει πως δεν είσαι ξεκάθαρος μέσα σου, για το τι ακριβώς θέλεις να κάνεις. Όταν ξέρεις για παράδειγμα από τον Οκτώβριο, ότι θέλεις χαφ και φτάνει ο Ιανουάριος και παίρνεις έναν παίκτη υπέρβαρο την τελευταία μέρα και δεν τον έχεις χρησιμοποιήσει, παρά κάποια λεπτά στην Τούμπα στα πλέι-οφ, επίσης δεν δείχνεις να μην ξέρεις σαν οργανισμός τι γίνεται.

Η ΑΕΚ φέτος θύμισε έντονα τη χρονιά που έπεσε, ως προς το «δε γίνεται να μείνουμε εκτός Ευρώπης» κατά το «δεν γίνεται να πέσει η ΑΕΚ» του 2013. Όμως όποιος έβλεπε λίγο μακρύτερα, θ’ αντιλαμβανόταν πως αυτή η εξέλιξη συγκέντρωνε αρκετές πιθανότητες, γιατί σε χρονικό σημείο πριν από την έναρξη των πλέι-οφ, φαινόταν ότι δεν βγαίνουν τα κουκιά. Ο τραυματισμός των δύο επιθετικών της, ήταν η ταφόπλακα για την Ένωση, που ακόμα κι έτσι όμως θα μπορούσε να σώσει την παρτίδα. Γιατί πολύ εύκολα θα αναφέρει κανείς, πως χωρίς επιθετικό κέρδισε η κιτρινόμαυρη ομάδα, μέχρι το 78ο λεπτό στο «Κλεάνθης Βικελίδης» με 2-0 και το μίνιμουμ, δηλαδή να πάρει αυτό το ματς που θα της χάριζε και την ευρωπαϊκή έξοδο ήταν στα μέτρα της, να το πάρει. Δεν συνέβη ούτε αυτό, με αποτέλεσμα η Ένωση να γνωρίσει ένα αποτέλεσμα, που θαρρώ πως πέρα από το 2-6-9 που έχει φέτος με τους τέσσερις άλλους, αποτελεί μια ακόμα «μαχαιριά» που θα πλήξει και την ψυχολογία της, αν δεν αλλάξουν και τα…πόμολα, όπως έχω πολλάκις αναφέρει.

O κιτρινόμαυρος οργανισμός πίστεψε εσφαλμένα και απορώ πώς ένας άνθρωπος που εκτιμώ πάρα πολύ ποδοσφαιρικά και σαν προσωπικότητα, ο Σωκράτης Οφρυδόπουλος, δεν έβλεπε πως είναι αδύνατο να βγάλεις τα πλέι-οφ, με μία αλλαγή στην ουσία τους Μοχαμάντι και Χατζισαφί να εναλλάσσονται εσχάτως και τον υπ’ ατμόν Τάνκοβιτς να παίρνει κάποιον χρόνο συμμετοχής και τον Μάνταλο στο μέσα έξω. Ουσιαστικά η Ένωση πήγε να βγάλει πλέι-οφ με 13 παίκτες και έναν που δεν υπήρχε όλη τη χρονιά και τον θυμηθήκαμε για να έχουμε κάποιον να βγάλουμε. Η επόμενη μέρα για να μπορεί να έχει τύχη, πραγματικά ν’ αλλάξει σαν οργανισμός, κάθε νεκρό κύτταρο πρέπει να φύγει από το σώμα της. Κι αυτή τη φορά, η ΑΕΚ θα πρέπει για χτίσει κάτι στέρεο, να μην προδώσει τα όνειρα της.