Από αυτόν ξεκινάμε…

Ποιος άλλος, ρε μάγκες;

Μπήκε αυτός που σάρωσε στην ψηφοφορία, μπήκε αυτός που άλλαξε τη ροή της ιστορίας του ευρωπαϊκού μπάσκετ με την απόφασή του να έρθει στον Ολυμπιακό, μπήκε αυτός που έχει υπογράψει φαρδιά-πλατιά μερικές από τις σπουδαιότερες βραδιές του ελληνικού μπάσκετ.

Και για να μη λέτε πως τα λέω τώρα για τον Μπίλι να σας εξομολογηθώ ότι κάθε φορά που ο μπαγάσας αυτός πετυχαίνει κάτι σημαντικό, βάζει ένα ακόμα λιθαράκι στην τεράστια διαδρομή που έχει κάνει στο σπορ που λατρεύει, μου έρχονται στο μυαλό όλες εκείνες οι φάτσες που έχω συναντήσει στο εξωτερικό.

Φάτσες γεμάτες σεβασμό για τον Σπανούλη, φάτσες γεμάτες ευγνωμοσύνη για όσα και ο Σπανούλης χαρίζει στους φίλους του μπάσκετ όλα αυτά τα χρόνια μέσα στα παρκέ. Φάτσες που τις συναντούσα από την εποχή που έπαιζε ακόμα στον Παναθηναϊκό.

Τα έχουμε ξαναπεί αλλά ας το ξαναπούμε: αυτό που έχει πετύχει ο συγκεκριμένος είναι αποτέλεσμα δουλειάς, αφοσίωσης και αγάπης.

Ο τύπος είναι κολλημένος με την μπάλα του μπάσκετ. Ξυπνάει και κοιμάται με σκέψεις που γυρίζουν γύρω από το άθλημα που αγαπά.

Έχει φτάσει τα 38 και ακόμα, αν είχαν τα γυμναστήρια ανοιχτά, θα πήγαινε κάθε βράδυ στο ΣΕΦ για να βαρέσει μερικές χιλιάδες σουτ. Σπάνια περίπτωση, σπάνιος παίκτης, από αυτούς που θα έχουμε να λέμε ότι προλάβαμε να τον δούμε.

Αυτός ήταν αν όχι ο κορυφαίος, ένας από τους κορυφαίους στον μεγάλο τελικό του Παναθηναϊκού με την ΤΣΣΚΑ στο Βερολίνο.

Αυτός είχε στάξει 22 ποντάκια στα αστέρια του ΝΒΑ το καλοκαίρι του 2006 και είχε οδηγήσει την Εθνική ομάδα σε μια ιστορική νίκη. Με αντίπαλο τον ΛεΜπρόν, τον Καρμέλο Άντονι, τον Ουέιντ, τον Κρις Πολ και άλλους τεράστιους αθλητές.

Αυτός ήταν ο άνθρωπος που είχε οδηγήσει τον Ολυμπιακό στην επική ανατροπή του 2012 απέναντι στην ΤΣΣΚΑ και υπέγραψε το φινάλε με την ασίστ στον Πρίντεζη για το πεταχτάρι του.

Αυτός ήταν και ο αρχιδολοφόνος της Ρεάλ στον τελικό της Πόλης το 2013. Αυτός ήταν ο παίκτης που παρέσυρε τους Ισπανούς και τους κέρασε 90 πόντους σε τρία δεκάλεπτα. Η Ρεάλ είχε προηγηθεί με 27-10 στην πρώτη περίοδο. Μετά ξύπνησε ο Σπανούλης, έβαλε 22, και το ματς έληξε 100-88.

Μιλάμε για τον παίκτη που οδήγησε πρώτη φορά ομάδα σε συνεχόμενες κατακτήσεις Ευρωλίγκας, μιλάμε για τον πρώτο πασέρ στην ιστορία της Ευρωλίγκας, μιλάμε για τον πρώτο σκόρερ στην ιστορία της επίσης.

Μιλάμε για έναν πραγματικό μύθο. Δεν ξέρω και δεν θέλω να μπω σε συγκρίσεις με άλλους μεγάλους της Ελλάδας και όχι μόνο. Αυτό που ξέρω είναι παίκτης σαν τον Σπανούλη δεν θα ξαναδούμε.

Κι επειδή όλα αυτά τα έχω στο νου μου διαρκώς και όχι μόνο όταν σηκώνει κούπες ή βραβεία δεν είχα καμία αμφιβολία για το ποιος θα ήταν ο κορυφαίος των κορυφαίων την τελευταία δεκαετία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.