Άννα, κράτα μια σφαίρα και για εμάς!

Για να είμαι ειλικρινής, η σκοποβολή δεν είναι το… φόρτε μου, ούτε ήξερα την αθλήτρια Άννα Κορακάκη πριν δω το όνομά της στην λίστα της ελληνικής αποστολής που ταξίδεψε στο Ρίο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είμαι, επίσης, σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί σαν εμένα στον χώρο που την έμαθαν, μετά την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων. Και αφού ενημερωθήκαμε ότι το… καλό της αγώνισμα είναι το πιστόλι 25 μέτρων, στηθήκαμε μπροστά στην τηλεόραση, ευχόμενοι να φτάσει στην κατάκτηση ενός ακόμη μεταλλίου. Και το έκανε με εμφατικό τρόπο, κατακτώντας το χρυσό!

Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος

Πολλά μπράβο για την 20χρονη πρωταθλήτρια από τη Δράμα, η οποία στην παρθενική της συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες, όχι μόνο κατέκτησε δύο μετάλλια, αλλά έγινε και η πρώτη Ελληνίδα, που ανεβαίνει δύο φορές στο βάθρο στην ίδια διοργάνωση. Πολλά μπράβο και στον πατέρα και προπονητή της, Τάσο Κορακάκη, αλλά μέχρι εκεί. Αυτή η τεράστια επιτυχία ανήκει ΜΟΝΟ σε αυτήν και την οικογένειά της, που με προσωπικό κόπο και κόστος, έφτασε τόσο ψηλά. Και φυσικά σε αυτούς που πραγματικά στέκονται δίπλα της και την στηρίζουν.

Όλοι οι υπόλοιποι του χώρου που θα εμφανιστούμε σαν… κομήτες για να γράψουμε την παπ… μας, δεν δικαιούμαστε να πούμε τίποτε περισσότερο, πέρα από τα συγχαρητήρια και τα μπράβο. Γιατί, όπως οι πολιτικοί που διαχρονικά συνωστίζονται για μια φωτογραφία μετά από κάποια μεγάλη επιτυχία κάποιου αθλητή, έτσι κι εμείς (το μεγαλύτερο ποσοστό για να είμαι δίκαιος), τότε θυμόμαστε να φτιάξουμε αφιερώματα, να πάρουμε συνεντεύξεις και να κάνουμε ρεπορτάζ για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες προπονούνται αθλητές και αθλήτριες σαν την Άννα Κορακάκη.

Άλλωστε, μόλις χθες μάθαμε για το αυτοσχέδιο σκοπευτήριο που πηγαίνει καθημερινά η Ελληνίδα χρυσή και χάλκινη Ολυμπιονίκης. Ποιος το ήξερε μέχρι σήμερα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων; Σε αυτές δεν νομίζω να ήταν ο Υφυπουργός Αθλητισμού, Σταύρος Κοντονής, που δεν έχασε την ευκαιρία του… Και είναι πολλοί οι αθλητές, που «παλεύουν με τα θηρία» για να κάνουν αυτό που αγαπούν και να πραγματώσουν τα όνειρά τους. Κάποιοι μπορεί να τα καταφέρουν και κάποιοι όχι. Ειδικά, στα ατομικά αθλήματα, όπως η σκοποβολή, γίνεται ακόμη δυσκολότερο.

Είναι, λοιπόν, τουλάχιστον υποκριτικό να αποθεώνουμε την 20χρονη πρωταθλήτρια, όπως έχει συμβεί κατά κόρον στο παρελθόν σε αντίστοιχες περιπτώσεις και μετά το σβήσιμο των φώτων, απλώς να την θυμόμαστε σαν μια ωραία ανάμνηση. Η Άννα Κορακάκη, και όχι μόνο, αξίζει της προσοχής μας, αλλά την αξίζει συνέχεια. Για να μπορεί και η ίδια, εκτός από την χώρα καταγωγής της, να είναι υπερήφανη και για τις συνθήκες προπόνησης, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν συμβαίνει τώρα. Το είπε, άλλωστε και η μητέρα της, εκφράζοντας ένα παράπονο που την «πνίγει» και αφορά την αιφνιδιαστική εμφάνιση των ΜΜΕ, μετά από αυτή την επιτυχία. Να πεις ότι έχει άδικο; Ε, λοιπόν, δεν έχει…

Οφείλουμε ως χώρος να είμαστε κοντά σε όλους τους αθλητές κι ας μην «πουλάνε». Σαφώς και δεν μπορεί να γίνει αυτό στον βαθμό που ασχολούμαστε με τα δημοφιλή αθλήματα, όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, αλλά μπορούμε με κάποιον τρόπο να το αλλάξουμε. Στο χέρι μας είναι. Για να μπορούμε την επόμενη φορά να κοιταχθούμε άφοβα στον καθρέφτη μας και εκτός από τα μπράβο, να μπορούμε να πούμε και μια κουβέντα παραπάνω! Τώρα, το μόνο που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε είναι ζητήσουμε μια συγγνώμη. Από την Άννα και όσους θυμόμαστε σχεδόν αποκλειστικά αυτές τις στιγμές, που οι προβολείς είναι στραμμένοι πάνω τους.
Άλλωστε, από πανηγυρτζήδες, αυτή η χώρα ποτέ δεν είχε έλλειμμα…

Υ.Γ. 1: Σαν Έλληνας αισθάνομαι περήφανος, αλλά σαν δημοσιογράφος νομίζω ότι πρέπει να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα στον χώρο. Ξέρω, ίσως είμαι πολύ ρομαντικός και ονειροπόλος για να ελπίζω σε θαύματα!

Υ.Γ. 2: Ο αθλητισμός παραμένει ένα από τα ελάχιστα πράγματα σε μια χώρα, που καταρρέει, που συνεχίζει να μας κάνει να αισθανόμαστε περήφανοι.

Υ.Γ. 3: Οι στιγμές που κρατώ από το χρυσό μετάλλιο της Άννας Κορακάκη είναι κατά χρονική σειρά: η τρυφερή αγκαλιά με τον πατέρα της, τα δάκρυά της κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου και το αυθόρμητο χειροκρότημα που άκουσα από τα γύρω μπαλκόνια του σπιτιού μου τη στιγμή που ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί.