Με μία γρήγορη ματιά στους πρώτους σκόρερ του 2ου ομίλου της Super League 2, βλέπει κανείς έμπειρους ποδοσφαιριστές, με μπόλικες παραστάσεις από τα ελληνικά και μη γήπεδα, όπως ο Γιάννης Λουκίνας, ο Αντμίρ Μπαΐροβιτς, ο Αλέξανδρος Αρναρέλλης και ο Αντονί Μουνιέ.
Κάπου εκεί, μαζί με τους πιο νεαρούς Χρήστο Γιούση και Νικολάς Αντερέγκεν, εντοπίζεται και ένας 20χρονος (τον Μάιο θα κλείσει τα 21) ονόματι Ανδρέας Τετέι.
Αποτελεί με διαφορά τον πρώτο σκόρερ (με εννέα τέρματα) της εντυπωσιακής ομάδας της Κηφισιάς, που στην πρώτη της σεζόν σε επαγγελματική κατηγορία κάνει πορεία πρωταθλητισμού.
Μπορεί δίπλα στο όνομά του στις ιστοσελίδες στατιστικών να βλέπουμε τη σημαία της Γκάνας, όμως ο νεαρός φορ είναι Έλληνας. Εδώ γεννήθηκε, εδώ μεγάλωσε, εδώ ζει. Στην Κυψέλη. Με τη μαμά του, από τη Σιέρα Λεόνε, και τις δύο αδερφές του, καθώς τον Γκανέζο μπαμπά του δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει – έφυγε από τη ζωή όταν ο Ανδρέας ήταν μόλις οκτώ μηνών.
Όντας λοιπόν... νεανίας σε ένα σκληρό πρωτάθλημα όπου η εμπειρία παίζει πρωταρχικό ρόλο, ο Τετέι έχει καταφέρει να ξεχωρίσει. Ένα δικό του γκολ, στα περσινά playoffs της Γ’ Εθνική με τον Πανιώνιο, είχε φέρει την ιστορική άνοδο. Φέτος, πέτυχε το πρώτο τέρμα της ομάδας των βορείων προαστίων ενάντια σε έναν από τους »μεγάλους» του ελληνικού ποδοσφαίρου, σε εκείνο το 1-1 με την ΑΕΚ στο Κύπελλο.
«Οι φίλοι μου, που είναι φίλαθλοι της ΑΕΚ, μου είχαν πει ότι εκείνη τη μέρα υποστήριζαν εμένα και όχι την ΑΕΚ»
«Ήταν ιδιαίτερο για μένα που έβαλα γκολ σε εκείνο το ματς» είπε στον Γιάννη Πολιά. «Όταν είχα γυρίσει στη γειτονιά μου μετά το ματς, οι φίλοι μου, που όλοι είναι φίλαθλοι της ΑΕΚ, μου είπαν ότι εκείνη τη μέρα υποστήριζαν εμένα και όχι την ΑΕΚ».
Μιλώντας στο sport-fm.gr, ο αρχισκόρερ της Κηφισιάς ξετύλιξε το κουβάρι της ζωής του.
«Έχω γεννηθεί εδώ, στην Αθήνα. Η μητέρα μου ήρθε στην Ελλάδα πριν από 27 χρόνια. Τον πατέρα μου δεν τον γνώρισα, τον έχασα όταν ήμουν οκτώ μηνών. Η μητέρα μου είχε εμένα και την αδερφή μου.
Μετά από χρόνια απέκτησε άλλο ένα κοριτσάκι και ζούμε οι τέσσερίς μας, εγώ, οι αδερφές μου (μία 23 ετών και μία δέκα) και η μητέρα μου. Έχω και έναν μεγαλύτερο αδερφό από τον πατέρα μου, που ζει στην Ελλάδα. Ο πατέρας μου ήταν Γκανέζος και η μητέρα μου από τη Σιέρα Λεόνε.
Μεγάλωσα στην Κυψέλη, όπου μένω ακόμα, έμαθα πάρα πολλά από αυτήν την περιοχή. Δεν έγινα ποτέ στόχος ρατσισμού, ποτέ δεν δέχτηκα bullying για το χρώμα μου, όλοι οι φίλοι που είχα με λάτρευαν».
«Στην πρώτη μου ομάδα με είχε πάει ο Μιχάλης Καβαλιέρης, που έκανα πολλή παρέα με τον γιο του»
Τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα ήρθαν στον τοπικό Άτλαντα. «Με είχε πάει εκεί ο Μιχάλης Καβαλιέρης, που είχε υπάρξει βοηθός του Τάκη Λεμονή, επειδή έκανα πολλή παρέα με τον γιο του», θυμάται. «Ακολούθως, στα δώδεκά μου, πήγα στην Κορωνίδα Γαλατσίου.
Όταν έγινα 15, ήρθε ο ΠΑΟ Ρουφ. Εκεί ήταν που άρχισα να ακούω τις πρώτες καλές εντυπώσεις για μένα και να λέω από μέσα μου ότι μπορώ να κάνω το μεγάλο βήμα. Ξεκίνησα να αγωνίζομαι στην πρώτη ομάδα, στο Α’ τοπικό όταν ήμουν 16.
Στην Κηφισιά πήγα στα 19 μου. Είχε παίξει φιλικό με τον ΠΑΟ Ρουφ, εκεί με είδαν και αποφάσισαν να με πάρουν στην ομάδα. Έπαιξα στη Γ’ Εθνική, έβαλα και το γκολ στο τέλος με τον Πανιώνιο, που μας έδωσε την άνοδο. Όταν ήρθε ο προβιβασμός στη Super League 2, άλλαξαν πολλά. Τότε πήρα και τη φανέλα με το νούμερο 10, είχα πει ότι αν ανέβουμε το θέλω»!
Ασφαλώς, η αλλαγή κατηγορίας... προς τα πάνω ήταν δύσκολη. Μέσα σε έναν χρόνο και κάτι μήνες άλλωστε, είχε βρεθεί από το Α’ τοπικό, στη Β’ κατηγορία.
Όπως λέει, «η αρχή στη Super League 2 ήταν δύσκολη για μένα. Αγχωνόμουν, ήξερα ότι έχω να κάνω με πολύ καλούς παίκτες πλέον. Αλλά δουλεύοντας σωστά και με τον κ. Κούστα στην αρχή και με τον κ. Ελευθερόπουλο και άρχισα να αποβάλλω το άγχος μου. Εντέλει έφτασα να έχω έντεκα γκολ, εννέα στο πρωτάθλημα και δύο στο Κύπελλο. Έχω βρει την άνεσή μου μέσα στους αγώνες, μου βγαίνει αυθόρμητα. Σκέφτομαι ότι μπορώ να τα πάω καλά και τώρα τελευταία τα πηγαίνω όντως».
Μπορεί ως παιδί να είχε την τύχη να μην ζήσει περιστατικά ρατσισμού, ωστόσο στις περιπλανήσεις του στα γήπεδα δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Δεν... μασάει όμως. Όπως λέει, «στο γήπεδο έχω ακούσει πολλές φορές ρατσιστικά σχόλια αλλά δεν δίνω σημασία. Το κάνουν για να χάσεις την αυτοσυγκέντρωσή σου. Δεν έχω ακούσει βέβαια ποτέ κάτι τέτοιο από αντίπαλο».
«Η ομάδα που μου αρέσει πάρα πολύ είναι η Τότεναμ, επειδή ένας από τους αγαπημένους μου ποδοσφαιριστές είναι ο Σον»
Όντας μόλις στο ξεκίνημα μίας καριέρας που προμηνύεται άκρως ενδιαφέρουσα, ο Ανδρέας έχει κι αυτός τα όνειρά του. Ερωτηθείς σχετικά, απάντησε ότι «θα ήθελα να παίξω στο εξωτερικό και στο Champions League. Μου αρέσουν τα πρωταθλήματα της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Αγγλίας, της Ολλανδίας.
Η ομάδα που μου αρέσει πάρα πολύ είναι η Τότεναμ. Ο λόγος είναι πως ένας από τους αγαπημένους μου ποδοσφαιριστές είναι ο Σον. Μου αρέσουν και άλλοι, όπως ο Ρονάλντο και ο Νεϊμάρ. Στην Ελλάδα, αυτός που μου άρεσε πολύ παλαιότερα ήταν ο Τζιμπρίλ Σισέ».
Παρότι ζει στην Ελλάδα όλη του τη ζωή, ο Τετέι δεν έχει εξασφαλίσει ακόμα την υπηκοότητα της χώρας. Κάτι που τον έχει κρατήσει και εκτός κουβέντας για κλήση σε Εθνική ομάδα. «Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να παίξω στην Εθνική ομάδα της Ελλάδας.
«Θα μου άρεσε να παίξω για τη χώρα όπου έχω μεγαλώσει. Νιώθω την Ελλάδα σπίτι μου»
Πάντα έβλεπα τους αγώνες της, θα μου άρεσε να παίξω για τη χώρα όπου έχω μεγαλώσει. Νιώθω την Ελλάδα σπίτι μου» τονίζει, προτού συνεχίσει αναφέροντας πως «όμως δεν μου έχουν δώσει ακόμα την ελληνική υπηκοότητα. Έχω κινηθεί για να την πάρω αλλά είμαι ακόμα στο... περίμενε.
Έχω καταθέσει τα χαρτιά μου, έχω πάρει αριθμό πρωτοκόλλου, περιμένω πότε θα επιλεχθώ για να πάρω την υπηκοότητά μου. Τελευταία φορά που είχα πάει στην αρμόδια αρχή, μου είχαν πει ότι είναι σχεδόν έτοιμα. Αυτό που περιμένω είναι το τηλεφώνημα που θα μου πουν “τα χαρτιά σου βγήκαν, έλα να τα παραλάβεις”.
Μετά θα αλλάξουν πολλά, είναι αλλιώς να παίζεις με χαρτιά Ευρώπης και αλλιώς με χαρτιά ξένου. Για την ώρα έχω χαρτιά από την Γκάνα. Αν μου έκαναν πρόταση για να παίξω εκεί στην Εθνική ομάδα δεν ξέρω αν θα δεχόμουν. Αλλά θα ήταν μια απόφαση που θα έπρεπε να την σκεφτώ πάρα πολύ πριν την πάρω».
Όταν δεν προπονείται και δεν ταλαιπωρεί αντίπαλους αμυντικούς, ο Ανδρέας περνά χρόνο με την οικογένειά του. «Στον ελεύθερό μου χρόνο, βοηθάω την μικρή μου αδερφή με τα μαθήματά της ή πηγαίνω και βοηθάω τη μητέρα μου που έχει κομμωτήριο. Δεν κουρεύω αλλά ασχολούμαι με άλλα πράγματα, γιατί πουλάμε και κρέμες και άλλα. Θα μου άρεσε και να μάθω να κουρεύω πάντως! Αλλά δεν έχω πολύ χρόνο».
Πηγή φωτογραφιών: Kifisia FC
_000023.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
