Αν ο Καρέρα ήταν ο Μπάμπης (ο) Τεννές…

Η κριτική εκ του αποτελέσματος είναι η αγαπημένη όλων μας στην Ελλάδα.

Δεν υπάρχει μέρος που να επιβεβαιώνεται περισσότερο το «δοκάρι και μέσα μάγκας, δοκάρι και έξω… δάγκας».

Ανεξαρτήτως αποτελέσματος όμως στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, για την ΑΕΚ υπάρχει κάτι δεδομένο. Κάτι που θα ενοχλούσε πολλούς φίλους της ακόμα και αν νικούσε:

Η εικόνα και ο τρόπος με τον οποίο προσέγγισε το παιχνίδι.

Ναι, είναι σοβαρό ελαφρυντικό οι απουσίες (αν και γι’ αυτές θεωρείται επίσης πιθανό να υπάρχει ευθύνη του προπονητή).

Ναι, καμία ομάδα στη χώρα μας -ούτε καν ο Ολυμπιακός που δείχνει αυτή τη στιγμή πιο μπροστά απ’ όλους- δεν θα μπορούσε να είναι λειτουργική χωρίς βασικότατους και κομβικούς για την απόδοσή της παίκτες.

Απ’ αυτό το σημείο όμως μέχρι το σημείο να δικαιολογείται το ανεπανάληπτο «ταμπούρι» που έπαιξε η ΑΕΚ υπάρχει διαφορά. Τόσο μεγάλη, όσο η απόστασή της σε όλο σχεδόν το παιχνίδι από την αντίπαλη περιοχή.

Κανείς (σοβαρός) δεν λέει ότι ο Καρέρα «δεν κάνει», «να φύγει», «είναι μυρωδιάς». Ούτε ακυρώνει τα επιτεύγματά του (όπως η μεγάλη πρόκριση με τη Βόλφσμπουργκ).

Από την άλλη όμως δεν είναι και εχθρός της ΑΕΚ όποιος του ασκεί κριτική. Όποιος του καταλογίζει ευθύνες για την παθητικότερη ίσως ομάδα που εμφανίστηκε σε ντέρμπι (με εξαίρεση το μαύρο 2013).

Διότι δεν είναι μονάχα η διάταξη και το γεγονός ότι (ακόμα μια φορά σε μεγάλο ματς) επέλεξε να την προσαρμόσει σε αυτή του αντιπάλου. Ούτε ότι επέλεξε να δώσει την μπάλα στον αντίπαλο, ξέροντας την αδυναμία του σε αυτές τις καταστάσεις.

Είναι ότι εμφάνισε μια ομάδα που έμοιαζε λες κι έπαιζε με παίκτη λιγότερο από το 3’. Ότι δεν (φάνηκε να) υπήρχε άλλο πλάνο πέραν του «διώχνουμε την μπάλα και αν οι τρεις μπροστά κάνουν κάτι, καλώς».

Και όντως, του έκατσε μια φάση κόντρα στη ροή του αγώνα και το έκαναν. Ε και; Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι η εικόνα του ματς από ‘κει και πέρα δημιουργούσε την αίσθηση στους φίλους της ΑΕΚ «τουλάχιστον να το φάμε αργά για να μη χάσουμε».

Θα έστεκε, δε, η δικαιολογία των απουσιών αν γι’ αυτό μονάχα το παιχνίδι, σε αυτή μόνο την (ατυχέστατη όντως) συγκυρία του να λείπουν τόσο σημαντικοί παίκτες, αποφάσιζε να κατεβάσει έτσι την ομάδα του.

Μόνο που και σε ντέρμπι της προηγούμενης σεζόν (με αποκορύφωμα το εντός έδρας της κανονικής διάρκειας με τον Ολυμπιακό και αυτό των πλέι-οφ με τον ΠΑΟΚ όπου χάθηκε η ευκαιρία για το Champions League) η ΑΕΚ παρατάχθηκε εξίσου φοβική.

Κανείς δεν αμφιβάλλει λοιπόν ότι αν ο Χνιντ είχε διώξει τη σέντρα του Μπίσεσβαρ ή αν ο Λόπες είχε βγάλει οφσάιντ τον Μουργκ, η επιτυχία μια τόσο μεγάλης νίκης με τόσο σοβαρά προβλήματα θα σκέπαζε τα πάντα.

Θα διαβάζαμε αποθεωτικούς τίτλους για μια ΑΕΚ «γρανιτένια», «με ιταλική συνταγή» και τον Καρέρα που «έδεσε κόμπο τον Φερέιρα».

Όποιος λειτουργεί όμως με τα «αν», θα έπρεπε να σκεφτεί και ανάποδα: Τι θα γινόταν αν τη χθεσινή «Ένωση» την είχε παρατάξει έτσι ο Μπάμπης Τεννές και όχι ο (εξαιρετικός κατά τ’ άλλα) Μάσιμο Καρέρα.

Και πόσο εύλογο θα του φαινόταν τότε το συμπέρασμα ότι ανεξαρτήτως προβλημάτων και απουσιών, η ΑΕΚ δεν μπορεί να παίζει εντός έδρας ντέρμπι με νοοτροπία Απόλλωνα και Αθηναϊκού…