Τον Άρη μην τον φοβάσαι

Είναι από τις στιγμές που ο χρόνος «παγώνει». Το μυαλό θολωμένο από την κούραση και την υπερπροσπάθεια 120 λεπτών με 32 βαθμούς και φουλ υγρασία αδυνατεί να φιλτράρει αυτό που μόλις έχει συμβεί. Πρώτη ασυναίσθητη κίνηση, πέφτεις στο χορτάρι. Εκεί δηλαδή που έκανες κατάθεση ψυχής. Ο Μάντζιος το καταλαβαίνει. Παρά την ένταση της στιγμής και τις δικές του σκέψεις που τον κατακλύζουν έχει το καθαρό μυαλό να τους μαζέψει στο κέντρο του γηπέδου και να τους πει δυο κουβέντες: «Μην απογοητεύεστε και μην σκύβετε το κεφάλι. Να είστε υπερήφανοι για αυτή την ομάδα. Έχουμε μια ολόκληρη χρονιά μπροστά μας».

Στα αποδυτήρια βουβαμάρα. Δεν μιλάει κανείς. Οι ποδοσφαιριστές κάθονται στις θέσεις τους αποσβολωμένοι και για αρκετή ώρα δεν κουνιέται κανείς. Είναι η αίσθηση που απορρέει όταν νιώθεις ότι δεν έχεις πάρει αυτό που αξίζεις. Όταν ξέρεις ότι είσαι καλύτερος από τον αντίπαλό σου. Όταν αισθάνεσαι ότι έκανες τα πάντα για να πάρεις την πρόκριση. Ότι προσπάθησες με σχέδιο, πλάνο και οργάνωση σε άμυνα και επίθεση. Ο χθεσινός Άρης επιτέθηκε από τα πλάγια, από τον άξονα, κυκλοφόρησε την μπάλα με υπομονή, δεν αγχώθηκε, δεν παρασύρθηκε. Ήταν διαβασμένος και είχε απαντήσεις. Δεν είχε το γκολ που θα τον έστελνε στον επόμενο γύρο. Δεν το έχει από πέρσι για να κάνει μια καλή χρονιά απλά υπέροχη.

Ένας παίκτης μπήκε στην ενδεκάδα και αμέσως επιβεβαίωσε αυτό που φωνάζουμε τόσο καιρό. Βασικά ο προπονητής πρώτος από όλους. Για την ανάγκη ενός γρήγορου στόπερ. Έπαιξε βασικός ο Φαμπιάνο και αμέσως σουλουπώθηκε όλη η άμυνα. Κάλυψε με την ταχύτητά του τις 2-3 μπάλες στην πλάτη και παράλληλα την αδυναμία του Μπεναλουάν. Όπως έκανε όλη τη χρονιά πέρσι ο Ρόουζ. Ξέχωρα που μετά από δυο χρόνια ο Άρης βρίσκει στο πρόσωπο του Βραζιλιάνου ένα παίκτη να απειλεί στα δικά του στημένα. Αν ήταν παρών στο Νουρ-Σουλτάν, δεν ξέρω αν ο Άρης θα κέρδιζε. Σίγουρα πάντως δεν θα έχανε. Και σίγουρα όχι 2-0. Αν είχε προστεθεί εγκαίρως και ένας φορ τώρα το club θα ετοιμαζόταν για το ταξίδι στο Κουόπιο.

Με τα αν όμως δεν γίνεται δουλειά. Η ζημιά έγινε, ο ένας στόχος χάθηκε άδικα νωρίς και μαζί και η ευκαιρία για να τονωθεί το πρεστίζ του club και τα ταμεία του. Απομένουν άλλοι δυο στόχοι εντός των τειχών. Είμαι βέβαιος ότι η ομάδα θα στηλώσει τα πόδια. Θα ορθώσει ανάστημα. Είναι η πίστη που υπάρχει στις δυνατότητές της που θα την βοηθήσει να αφήσει πίσω της την κακή στην τελική της κατάληξη βραδιά. Αν ο Άρης ήταν κακός, προβληματικός και χειρότερος από την Αστάνα θα ήταν πιο δύσκολο να σηκωθεί. Είναι όμως- που να πάρει- μια καλή ομάδα που με τις προσθήκες που είναι προ των πυλών θα γίνει ακόμη καλύτερη. Το αναγνωρίζει και ο κόσμος. Το βλέπει και χθες που είχε την ευκαιρία μετά από 17 μήνες να το εκφράσει δια ζώσης, το έδειξε με το ζεστό του χειροκρότημα σε παίκτες και τεχνικό τιμ.

Αυτό είναι το καλύτερο εφόδιο για την συνέχεια. Δεν θα είναι εύκολη. Ο δρόμος δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Αλλά έχω την αίσθηση ότι αργά ή γρήγορα ο Άρης θα πάρει αυτό που τρία χρόνια τώρα του στερεί η μοίρα.

ΥΓ. Ο Άρης δεν θα κάνει προσθήκες μόνο. Είναι πολύ πιθανό να έχουμε και αποχωρήσεις με δυο ποδοσφαιριστές να είναι αυτή τη στιγμή οι αδύναμοι κρίκοι.