Ο Αρης ζήτησε elite διαιτητή στον αγώνα απέναντι στην ΑΕΚ και αυτό έγινε αφορμή να ξεδιπλωθεί το ήθος και ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας πορεύεται στο χώρο του ποδοσφαίρου και αντιλαμβάνεται ή δεν αντιλαμβάνεται το ρόλο του.
Θα επαναφέρω αυτό που πολλές φορές έχω σημειώσει στα, πάντοτε ενυπόγραφα κείμενά μου (καθώς θεωρώ ντροπή οτιδήποτε ανυπόγραφο στο χώρο της δημοσιογραφίας): οι απόψεις, οι δηλώσεις, οι πρακτικές και τα τεχνάσματα οποιουδήποτε κινείται παρασιτικά στο περιβάλλον ενός συλλόγου δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να πλήξουν της ιστορία, τα ιδανικά, το ήθος και την παράδοση του συγκεκριμένου συλλόγου.
Πολλοί σύλλογοι στο ελληνικό ποδόσφαιρο υπήρχαν πριν από όλους εμάς και θα υπάρχουν και μετά από εμάς. Αφορούν χιλιάδες φιλάθλων που αγαπούν και έχουν συνδέσει την καθημερινότητα με ένα σύμβολο και ένα όνομα και οποιαδήποτε (ανώνυμη) πένα ή (ανώνυμο) λιβελλογράφημα δεν μπορεί να αμαυρώσει το μέγεθός του.
Ο Αρης λοιπόν, 3ος στην βαθμολογία σε συγκομιδή βαθμών αντιμετωπίζει την ΑΕΚ, δεύτερη στην βαθμολογία σε συγκομιδή βαθμών. Φυσικά η βαθμολογία της Superluague εμφανίζει τον Άρη αρκετές θέσεις παρακάτω για μια υπόθεση που προσβάλει το χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στο παρελθόν έχουν τιμωρηθεί ομάδες με αφαίρεση βαθμών για πράξεις των οπαδών τους, έχουν τιμωρηθεί με αφαίρεση βαθμών ομάδες για οικονομικές ατασθαλίες των διοικήσεων, έχουν τιμωρηθεί ομάδες με αφαίρεση βαθμών για συμπεριφορά σε αγωνιστικούς χώρους παραγόντων τους, ομάδα που να της αφαιρούνται βαθμοί με χρονοκαθυστέρηση 2,5 ετών για φερόμενη πλαστογραφία ενός ποδοσφαιριστή που δεν της άνηκε ποτέ, που δεν είχε κανένα οικονομικό όφελος ή κίνητρο για να το κάνει, σε υπόθεση που έχει εντοπισθεί ο πλαστογράφος και έχει αποδεχθεί και παραδεχθεί την πλαστογραφία και ενόρκως δηλώσει ότι ο Άρης ή παράγοντάς του δεν εμπλέκεται με αυτήν, νομίζω δεν έχει παγκόσμιο προηγούμενο.
Εδώ όμως είναι Ελλάδα και ΕΠΟ, μια ΕΠΟ που δεν την ανέχτηκε ούτε ο αρχηγός της πρωταθλήτριας Ευρώπης του 2004 και έφυγε για να γλυτώσει, παραδεχόμενος όμως πρώτα με δημόσια δήλωσή του την άδικη τιμωρία του Άρη. Συνεπώς, το τι γράφει αυτή η παραποιημένη βαθμολογία της ΕΠΟ καμία σχέση δεν έχει με την αγωνιστική συγκομιδή του Άρη. Όσοι κατά τη γνώμη μου πανηγυρίζουν και αποδέχονται δίχως αστερίσκους την υφιστάμενη βαθμολογική θέση του Άρη (η οποία βαθμολογική θέση ενδέχεται να αλλάξει όταν χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση από ανεξάρτητους δικαστές), είναι αυτοί που ενορχήστρωσαν και κατασκεύασαν αυτήν την άδικη, όπως παραδέχθηκε ο εκλεγμένος πρόεδρος της ΕΠΟ, τιμωρία.
Ο Άρης λοιπόν για πολλοστή φορά ζήτησε ξένους διαιτητές. Μάλιστα αυτή τη φορά ζήτησε διαιτητή elite και όχι κάποιον απίθανο Κουλμπάκοφ που σφύριξε πέρυσι τα παιχνίδια του απέναντι σε ΑΕΚ και ΠΑΟΚ ή τον άλλον απίθανο Πορτογάλο που δέχθηκε, κατά δήλωσή του, επίθεση στα αποδυτήρια και όχι μόνο δεν είχε το θάρρος να διακόψει τον αγώνα αλλά βγήκε να σφυρίζει στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα Κυπέλλου ΑΕΚ – Αρης σαν να είχε ντυθεί ορκισμένος καμικάζι.
Δικαίωμα του Άρη είναι το πράξει αυτό, δεν καταλαβαίνω πραγματικά ποιος ο λόγος να σηκωθεί τόση σκόνη. Το ίδιο ζητάει ο Άρης από πρόπερσι, με κάθε τρόπο και σε κάθε αγώνα που θεωρεί κάτι τέτοιο επιβεβλημένο, δεν μπορεί να το επιβάλλει φυσικά, αλλά το ζητάει με συνέπεια. Όποιος διαφωνεί με κάτι τέτοιο έχει κάθε δικαίωμα να τεκμηριώσει την άποψή του με επιχειρήματα και σοβαρότητα. Πέρυσι ο Άρης, όταν και του ικανοποιήθηκε τις περισσότερες φορές (όχι όλες) το αίτημά του τερμάτισε, ελέω Κουλμπάκοφ, τρίτος. Γιατί να μην το ξαναζητήσει; Ποιος πραγματικά ενοχλείται από αυτό και γιατί;
Είναι γνωστό ότι ο σεβασμός κερδίζεται. Σίγουρα δεν κερδίζεται με είσοδο στους αγωνιστικούς χώρους με όπλα. Σίγουρα δεν κερδίζεται με απειλές στους διαιτητές ότι είναι ξοφλημένοι ή ότι δεν θα ξανασφυρίξουν ή με επιθέσεις σε διαιτητές και «ζούληγμα» γεννητικών οργάνων. Σίγουρα δεν κερδίζεται από μαγειρέματα εκλογικών διαδικασιών και πανηγυρισμούς περί ελέγχου της ΕΠΟ. Σίγουρα δεν κερδίζεται όταν οι διαιτητές εμφανίζονται σε κερκίδες σε αγώνες συνοδευόμενοι από τα παιδιά τους που φοράνε στολές ομάδων. Σίγουρα δεν κερδίζεται από «στημένες» δημοσκοπήσεις που ωχριούν μπροστά σε μεθοδεύσεις των βορειοκορεατικού καθεστώτος. Σίγουρα δεν κερδίζεται από απόπειρες δωροδοκίας ποδοσφαιριστών, σίγουρα δεν κερδίζεται από στημένες και κατασκευασμένες «ειδήσεις» ανύπαρκτων μεταγραφών, σίγουρα δεν κερδίζεται από αήθης επιθέσεις σε τερματοφύλακες ή ποδοσφαιριστές, όπως αυτές που δέχθηκε ο Κουέστα και ο Δεληζήσης σε αγώνες εναντίων του Ολυμπιακού για αγωνιστικά λάθη τους (διότι με την ίδια άρρωστη λογική ο Εσίτι θα έπρεπε να εξοστρακιστεί και ο Πασχαλάκης απελαθεί).
Σίγουρα δεν κερδίζεται με διαρροή προσωπικών δεδομένων ποδοσφαιριστών στον τύπο, από εμπρησμούς αυτοκινήτων προπονητών, ξυλοδαρμούς διαιτητών κάτω από τα σπίτια τους. Όπως επίσης ο σεβασμός σίγουρα δεν κερδίζεται όταν ένας ποδοσφαιριστής ομάδας σου (και αρχηγός της) φτύνει 18οχρονο τερματοφύλακα της αντιπάλου ομάδας επειδή τον κέρδισε σε εκτέλεση (ανύπαρκτου αλλά δεν έχει σημασία) πέναλτι ή φτύνει 30χρονο τερματοφύλακα που έκανε την γκάφα της ζωής του, σίγουρα δεν κερδίζεται όταν στην περίπτωση που σε συμφέρει είναι offside που επηρεάζει τη φάση και όταν δεν σε συμφέρει δεν είναι offside καθώς δεν επηρεάζει τη φάση, σίγουρα δεν κερδίζεται όταν επιδιώκεις να πάρεις αγώνα στα χαρτιά όταν ο πρόεδρός σου δεν τα έχει καλά με κάποιον αντίπαλο αλλά κάνεις την… παλαβή και πράττεις διαφορετικά όταν ο πρόεδρός σου είναι συντοπίτης ή φίλος ή συνέταιρος με κάποιον άλλο. Πόσα λοιπόν από τα παραπάνω έχει πράξει ο Αρης; Υπάρχει λοιπόν elite σεβασμός και σεβασμός επιπέδου Τζήλου και Ευαγγέλου. Ο καθένας όπως τον αντιλαμβάνεται.
Από τη σύσσωμη και οργανωμένη αντίδραση στο αίτημα του Άρη για ξένους διαιτητές, ένα ασφαλές και διαχρονικό συμπέρασμα προκύπτει για όσους αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται Big-4: Όσο τα κόζια ελέγχονται από μη αρεστούς, οι ξένοι διαιτητές είναι η μόνη λύση "μέχρι να σβήσει ο ήλιος, ακόμη και στα φιλικά", όταν ο έλεγχος περάσει στα χέρια ημετέρων και αρεστών, το αίτημα περί ξένων διαιτητών αντιμετωπίζεται με χλεύη και εμπάθεια.
Δείτε απλά τι έγινε και στα ματς Κυπέλλου…